๑,๐๐๕. เมล็ดพันธุ์...

         ความสมบูรณ์พูนสุขของทุกสรรพสิ่งในโรงเรียน เป็นสิ่งที่ผู้บริหาร คณะครู นักเรียน และผู้ปกครองต้องการและใฝ่ฝันที่จะได้พบเจอ..ณ. ช่วงเวลาใดเวลาหนึ่ง และตลอดไป...

    ผมคิดเอาเอง ซึ่งมันอาจจะไม่ใช่ก็ได้ ผมคิดว่า..ความสุขบังเกิดขึ้นไม่ยาก..ในโรงเรียนขนาดเล็ก..

        จริงๆ ในบางโรงเรียนก็ได้สัมผัสบ้างแล้ว โดยที่ไม่ต้องอนาทรร้อนใจกับปัญหาและอุปสรรคในการทำงาน..

        ในความจำกัด..ก็ต้องปรับตัวยอมรับการเปลี่ยนแปลง ในความมีน้อยก็ต้องอยู่ให้พอเพียงและพอใจในสิ่งที่มี..

        จำนวนเด็ก..มิใช่ปัจจัยให้เลิกคิดสร้างสรรค์องค์กร จึงเป็นที่มาของ”คุณภาพ”ของโรงเรียนขนาดเล็กที่พบเห็นได้อย่างสม่ำเสมอและต่อเนื่อง...

        “คุณภาพ”ที่อาจไม่ใช่ตัวเลข ที่ตีค่าจากคะแนน แต่เป็นคุณภาพชีวิตที่มอบให้เด็กและชุมชน พัฒนาผ่านกิจกรรมและทักษะที่หลากหลาย..

        มิใช่ให้เด็กเติบโตแต่สมอง แต่ต้องพัฒนาทักษะทางสังคม จิตใจ และสุขภาพร่างกาย โรงเรียนขนาดเล็ก..ทำได้อย่างทั่วถึงและเป็นธรรม โดยที่ไม่เคยทิ้งเด็กคนใดไว้ข้างหลัง..

        ผมหยิบเมล็ดพันธุ์ขึ้นมาเพื่อเตรียมเพาะกล้า ปริมาณที่มากมายและมากพอที่จะใช้ไปอีกนานเท่านาน

        ผมคิดถึงโรงเรียนในเครือข่าย ที่ครูและนักเรียนแลกเปลี่ยนเรียนรู้ เพื่อนำไปสู่ความเก่ง ดีและมีสุข ตลอดจนป้อนคนดีมีคุณธรรมให้แก่สังคม

        เปรียบเหมือนเมล็ดพันธุ์ที่ครูบ่มเพาะมาตั้งแต่เด็กเล็ก เพื่อการเติบโตอย่างมีอนาคตที่งดงาม

        เมล็ดพันธุ์พืชที่ผมมีและพร้อมหยิบยื่นแบ่งปันให้เครือข่ายฯ ก็เท่ากับเป็นกำลังใจ ให้ครูสร้างสรรค์กิจกรรมความดี ดูแลเมล็ดพันธุ์ของครู มิให้คุณธรรมความดีของเยาวชนสูญหายไปจากแผ่นดินไทย...

ชยันต์  เพชรศรีจันทร์

๒๒  กันยายน  ๒๕๖๒