สายซิ่ง สายสตรอง

เป็นเรื่องราวการประสบอุบัติเหตุครั้งแรก เป็นสิ่งที่ทำให้ฉันจำจนไม่มีวันลืม และเป็นเหตุการณ์ที่ทำให้ตัวของดิฉันเริ่มต้นใหม่ที่จะใช้ชีวิตบนความไม่ประมาท

เหตุการณ์เกิดขึ้น ณ วันอาทิตย์ ที่ ๑๕ เดือน กรกฎาคม พ.ศ.๒๕๖๑

เป็นวันที่ดิฉันจะเดินทางกลับมาที่อำเภอเมืองแม่ฮ่องสอน และฝนตกตลอดทั้งวัน แต่ดิฉันมีเหตุจำเป็นที่จะต้องกลับมา พอขับรถจักรยานยนต์ช่วงลงเนินแล้วล้อหน้ารถจักรยานยนต์ก็ปัด วินาทีนั้นใจของดิฉันหายวาร์ปเลย และไม่รู้ตัวเองว่าเป็นอะไรไปด้วยซ้ำ พอมีสติดิฉันก็รีบลุกขึ้นเพื่อที่จะไปเอารถจักรยานยนต์ของตัวเองขึ้นมา โดยไม่รู้สึกเจ็บกับบาดแผลที่ได้รับ ดิฉันพยายามที่จะรถจักรยานยนต์ออกมาจากโครงเหล็กที่กั้นไว้ระหว่างทางโค้ง แต่ก็เอาออกมาไม่ได้ ดิฉันพยายามอยู่หลายครั้งแต่ก็เอาออกไม่ได้สักที จนมีรถสัญจรผ่านมาและลงมาช่วยดิฉัน พี่เขาจะเดินทางกลับไปอำเภอปาย ดิฉันก็ขอติดรถพี่เขาไปด้วย พอไปถึงอำเภอปายพี่เขาก็พาดิฉันไปส่งที่โรงพยาบาล และขอบคุณพี่เขาเป็นอย่างมากที่มาช่วยเหลือดิฉันครั้งนี้ จากนั้นดิฉันก็โทรหาน้า เพราะตัวของดิฉันยังไม่กล้าที่จะโทรหาแม่ พอพยาบาลทำแผลให้ดิฉันเสร็จแม่ของดิฉันเดินเข้ามาหาที่ห้องฉุกเฉินพร้อมกับน้ำตา ดิฉันรู้สึกเสียใจมากที่ทำให้แม่ต้องร้องไห้ และทำให้แม่เป็นทุกข์ หลังจากที่กลับไปอยู่บ้านเพื่อนก็โทรหาถามไถ่อาการว่าเป็นยังไงบ้าง พอฉันส่งภาพสภาพรถจักรยานยนต์ให้เพื่อนดู เพื่อนก็คิดว่าดิฉันคงเจ็บและเป็นอะไรมาก เพราะสภาพรถจักรยานยนต์ของดิฉันตรงโครงด้านพังหมด ไม่เหลือชิ้นดีเลย

ในวันที่ ๑๗ กรกฎาคม พ.ศ.๒๕๖๑ ดิฉันก็เดินทางกลับมาเรียนตามปกติ โดยตัวดิฉันต้องขอขอบคุณเพื่อนเมย์ค่อยช่วยเหลือดิฉันมาตลอดระหว่าที่ดิฉันเจ็บและยังไม่มีรถจักรยานยนต์ใช้ เพื่อนเมย์ค่อยมารับมาส่งดิฉันไปเรียนทุก ๆ วัน ขอบคุณนะที่ช่วยเหลือ ขอบคุณเจ้ออยที่ค่อยห่วงใยและถามไถ่อาการอยู่เสมออยู่ตลอดเวลา ขอบคุณทั้งสองคนนะที่ไม่ทิ้งฉันไปในวันที่แย่

ภาพนี้ดิฉันถ่ายในวันที่ ๑๙ กรกฎาคม ๒๕๖๑ เป็นภาพที่ดิฉันยิ้มที่จะสู้กับสิ่งที่ดิฉันเจอและจะไม่ย่อท้อต่อความเจ็บปวดและความยากลำบากของตนเอง ภาพนี้เป็นภาพที่แสดงให้เห็นถึงตัวดิฉันเองว่า ถึงแม้จะเจ็บเท่าไหร่จะต้อง เข้มแข็ง อดทน และไม่ทิ้งหน้าที่ของตนเอง

การประสบอุบัติของดิฉันครั้งนี้ทำให้ดิฉันเรียนรู้อะไรหลาย ๆ อย่าง และการเกิดอุบัติเหตุครั้งนี้ทำให้ตัวของดิฉันระมัดระวังกาารขับขี่รถจักรยานยนต์มากขึ้น และยังทำให้ดิฉันไม่กล้าจะขับรถไปไหนมาไหนเลยในช่วงที่ฝนตก เพราะมันให้ดิฉันรู้สึกใจหาย กลัว และไม่กล้าที่จะขับรถลงเนินหรือเข้าโค้งเท่าไหร่ มันเป็นเหตุการณ์ที่ทำให้ตัวดิฉันได้เจอเพื่อนที่ค่อยช่วยเหลือดิฉันในยามลำบาก ได้ความห่วงใยจากครอบครัวที่ตัวเองไม่เคยรู้สึกมาก่อน และเป็นการเริ่มต้นในการใช้ชีวิตครั้งใหม่ของตัวดิฉันเอง

"ความทรงจำที่เลวร้าย แต่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกดี ๆ "

เขียนใน GotoKnow โดย ปอย'ชิลล์
ใน บันทึกส่วนตัว...นางสาวสมฤทัย เติ๊กทอน

คำสำคัญ (Tags): #สมฤทัย เติ๊กทอน#Somruethai Turkton#59927019#กป 59.ค.บ. 5.1#ครุศาสตรบัณฑิต (5 ปี)#การประถมศึกษา#วิทยาลัยแม่ฮ่องสอน#วิทยาเขตแม่ฮ่องสอน#มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่#นักศึกษาครู#EED 3210#เทคโนโลยีสารสนเทศสำหรับครูประถมศึกษา#ภาคเรียนที่ 1/62#บันทึกส่วนตัว#diary#ปฐมบท#การเริ่มต้น

หมายเลขบันทึก: 664444เขียนเมื่อ 1 สิงหาคม 2019 20:50 น. ()แก้ไขเมื่อ 1 สิงหาคม 2019 21:34 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่าน

ความเห็น (68)

Ongkuleemarn

เขียนเมื่อ 1 สิงหาคม 2019 21:40 น. ()

“… ทุกอย่างส่งเราไปในจุดที่ดีเสมอ …”

ป.ล. จัดบันทึกได้ดีมากนะ ;)…

ปอย'ชิลล์