สังคมไทย สังคมแห่งการขายบริการทางเพศหรือไม่
นี่เป็นอีกเรื่องที่ติดอยู่ในใจค่ะ เมื่อเร็วๆ นี้ ดิฉันได้รู้จักโปรแกรม ทางอินเทอร์เน็ตโปรแกรมหนึ่ง ที่ใช้สำหรับการทำเป็น video conferencing (การประชุมผ่านกล้องวีดีโอ) แต่ว่าผู้ใช้บริการโปรแกรมนี้ นำไปใช้ในทางมิควร (misuse)
ในวงเสวนาวงหนึ่งเกี่ยวข้องกับ เรื่องจริยธรรมกับการใช้เทคโนโลโยสารสนเทศ เป็นวงที่นำเรื่องการนำเทคโนโลยีไปใช้ในทางที่มิควร หรือในทางที่ผิดจนเกิดปัญหาสังคมหลายหลายแบบตามมา วงเสวนานี้พยายามจะหาทางออกให้กับปัญหาที่ได้พบมา โดยพยายามเสนอทางออก วิธีป้อมปราม และวิธีบังคับ เพื่อให้เกิดเป็นรูปธรรมขึ้น
ในรอบเสวนาที่ผ่านมา ได้มีการถกไปถึงประเด็นของการโชว์เปลือย, การมีเพศสัมพันธ์, และการ swinging สดๆ ออนไลน์ หนึ่งในผู้เสวนา ขออนุญาตเอ่ยนาม คุณสมา แห่งรายการถอดรหัส ITV เป็นผู้หยิบยกประเด็นนี้ โดยชี้ให้เห็นว่าเป็นปัญหาใหม่ของสังคม และเป็นแนวโน้มใหม่ที่เด็กและเยาวชนไทย จะไปก่อให้เกิดปัญหาสังคมเพิ่มขึ้น
จุดที่คุณสมา ได้ชี้ประเด็นให้เห็นคือ ผู้ใหญ่ในสังคมไทย พยายามจะปฏิเสธว่า บ้านเรามีการค้าขายบริการทางเพศอย่างเสรี ครั้นมีฝรั่งมังค่าเขียนให้ฝรั่งอ่านว่า กรุงเทพเป็นเมืองแห่งการขายบริการทางเพศ กลับโกธรแค้นเป็นหนักหนา
แต่ในความเป็นจริง เมื่อเรามองรอบตัว เดินออกจากบ้านไปสามก้าว ก็อาจจะเจอโรงแรมม่านรูดแอบซ่อนตัวอยู่, ไปตลาด ก็เจอหญิงสาวแต่งตัวล่อแหลม, เปิดหนังสือพิมพ์ก็มีแต่ข่าวข่มขืน ข่าวโทรมหญิง ข่าวหลอกหญิงไปขายในต่างแดน, ดูอินเทอร์เน็ตก็มีภาพโป้ โชว์อนาจาร ให้ดกดื่น ... เช่นนี้แล้ว เราจะแก้ตัวไปไยว่า เมืองไทยไม่ใช่เมืองที่มีการขายบริการทางเพศอย่างเสรี
เมื่อได้ยินคุณสมาชี้ให้เห็น ดิฉันอดนึกถึงรอบตัวเองไม่ได้ว่า เมื่อยังวัยรุ่น ก็ได้ยินเรื่องรุ่นน้องผู้หญิงถูกรุ่นพี่ผู้หญิงตบในห้องน้ำ ข้อหาแย่งผู้ชายคนเดียวกัน (เหตุการณ์นี้ ไปซ้ำรอยอีกครั้ง เมื่อตอนเรียนปริญญาตรี นักศึกษาหญิงตามมาตบนักศึกษาหญิงอีกคนใต้หอ ร่ำลือกันให้ครื้นเครง), บริเวณสวนลุม มีเด็กหญิงวัยรุ่นแต่งตัวล่อตะเข้ มายืนทิ้งระยะ รอให้หนุ่มโฉบรถมาต่อราคาก่อนจะพากันไปท่องราตรี (เห็นจนชินค่ะ), โรงแรมบางแห่ง แค่เหลือบหางตาไปเห็น ก็เดาได้ในทันทีว่า ไม่ใช่โรงแรมแบบที่คนดีๆ จะไปพักค้างแรมกัน, ผ่านไปย่านรัชดา ก็จะเห็น อาบอบนวด street แข่งกับ shopping street, มาจนถึงเรื่อง clip มือถือจากภาพแอบถ่าย ยัน clip ข่มขืนรุมโทรมหญิง, อันนี้ไม่นับรวมไปถึงเรื่องท้องในวัยเรียนนะคะ (รู้สึกจะเบสิกสุดละ ท้องในวัยเรียนเนี่ย)
ทำไมคะ ทำไมผู้คนบ้านเรา จึงเฉยชากับ "แหล่ง" อย่างว่าไปได้เฉยๆ?
โดยส่วนตัว ดิฉันมีประสบการณ์ถูกสบประมาทเช่นกัน ที่ชายแดนไทย-มาเลย์ เนื่องจากเดินทางกับเพื่อนๆ ชาวมาเลเซียเข้ามาเที่ยวหาดใหญ่ (เขาให้พาเที่ยวค่ะ เพราะเห็นเราเป็นคนไทย) แต่มาเจอปัญหาตอนขากลับเข้ามาเลเซีย โดยถูกเจ้าหน้าที่ตรวจคนเข้าเมืองมาเลเซีย ตั้งข้อสงสัยว่า ดิฉันเป็นหญิงไทยโสดคนเดียว เดินทางมากับชาวมาเลเซีย (มีทั้งผู้ชายและผู้หญิงนะคะ) เพื่อจะเข้ามาทำมาหากินอะไรพิเศษหรือไม่ ดิฉันโดนเรียกไปสอบในห้องเฉพาะ แต่ด้วยความที่เราพูดภาษาอังกฤษได้คล่อง และไม่กลัวเจ้าหน้าที่ ดิฉันเถียง (จนในที่สุดกลายเป็นทะเลาะ) กับเจ้าหน้าที่เรื่องการเข้าประเทศมาเลเซีย จนในที่สุดเจ้าหน้าที่ไม่ยอมพูดภาษาอังกฤษด้วย (พูดมาเลย์แทน) จนต้องให้เพื่อนมาเลเซียที่มาด้วยกัน ช่วยมาแปลให้ฟัง (แสบจริงๆ)
แต่ผลสุดท้าย passport ดิฉันก็โดนประทับตรา (เหมือนโดนปรามาสเลย ดิฉันโกรธมากเลยนะคะ) ว่า ห้ามทำงานใดๆ ในมาเลเซีย มีการนำ passport ไปผ่านเครื่องคอมพิวเตอร์ รูดแถบแม่เหล็ก ไม่รู้ล่ะ ไม่เข้าใจระบบเขาเช่นกัน แต่มันสร้างปัญหาในการเดินทางเข้าเมืองในภายหลังมากพอสมควร
เหตุทั้งหมด เพียงเพราะ ดิฉันเป็นหญิงไทยที่ถือหนังสือเดินทางไทย โกรธจนเศร้า ดิฉันจะไม่คุยกับคนต่างชาติคนใดก็ตาม ที่บอกว่า เมืองไทยน่ะ พัทยาสวยหรือรู้จักพัฒน์พงศ์ดี
บางที นี่อาจจะเป็นความคับแค้นที่เกิดมาเป็นผู้หญิงไทยของดิฉันก็ได้ค่ะ
ความเห็น (1)
ภาพพจน์ของประเทศไทยด้านนี้เด่นจริง ๆ (แย่เนาะ) เพื่อนเลยเล่าว่าคุยกันคนต่างประเทศ เค้าถามว่าจะรุ้ได้อย่างไรว่าผู้หญิงไทยรักเค้าจริง เพราะส่วนใหญ่สนใจแค่เงินเค้าเท่านั้น :<