๖๔. ลูกชาย..ย้ายกลับบ้าน
ผมจำได้มีใครหลายคนเคยพูดไว้ว่า ถ้าหากคนในครอบครัวจบการศึกษาแล้วได้ไปทำงานยังที่ไกลๆ สักวันก็จะได้ย้ายกลับบ้าน..ผมเจอกับตัวเองในวันนี้..
วันที่ลูกชายที่มีอาชีพรับราชการครู..เขียนย้ายและได้รับคำสั่งให้มาดำรงตำแหน่งครูที่โรงเรียนบ้านหนองผือ..ซึ่งมีผมเป็นผู้บริหาร
ผมไม่เคยนึกฝันมาก่อนว่าจะเป็นไปได้อย่างรวดเร็วและง่ายดาย ที่จะได้ทำงานการศึกษาเคียงคู่กับลูกชายตัวเอง..ก่อนที่ผมจะเกษียณ
นานหลายปี..กว่าจะได้กลับมาอยู่บ้านหลังเดียวกันอย่างเป็นทางการ นับตั้งแต่ลูกเรียนม.๑ – ม.๖..สายดนตรี ที่วิทยาลัยนาฎศิลป์สุพรรณบุรี ลูกก็อยู่หอพักมาโดยตลอด..
พอต่อปริญญาตรีที่สถาบันเดิม ลูกก็ย้ายมาอยู่บ้านเช่า จนจบการศึกษา รวมแล้ว ๑๑ ปีที่ลูกจะได้กลับบ้านเดือนละ ๒ ครั้งและในช่วงปิดภาคเรียนเท่านั้น
ลูกชาย..มีความขยันหมั่นเพียรในการเรียน ผมเห็นลูกเรียนหนักอย่างเอาจริงเอาจัง ต้องซ้อมดนตรีและมีงานแสดงบ่อยมาก จึงต้องแบ่งเวลาดูหนังสือ แต่ผมก็เตือนอยู่เสมอ...ขอให้เรียนจบก็พอไม่ต้องคาดหวังใดๆให้มากนัก
กระนั้นลูกชายก็ยังได้เกียรตินิยม และสอบบรรจุได้เป็นข้าราชการครูในปีที่จบนั้นเลย ด้วยเหตุผลที่ไม่อยากตกงานนานเกินไป อยากแบ่งเบาภาระให้พ่อกับแม่
ได้บรรจุเป็นครูในโรงเรียนประถมฯขนาดใหญ่ ในอำเภอบ้านไร่ จังหวัดอุทัยธานี ชื่อโรงเรียน”ชุมชนบ้านเมืองการุ้ง” สอนวิชาดนตรีให้นักเรียนทุกชั้น ทำงานด้วยความขยันขันแข็ง เป็นที่รักของเพื่อนครูและผู้บริหารโรงเรียน
ที่ผมรู้ก็เพราะลูกได้นำวงดนตรีไปช่วยเหลือสังคมและนำการแสดงของเด็กไปร่วมโชว์และประกวดในระดับภาค เป็นตัวแทนเข้าถึงระดับประเทศและได้เหรียญทองกลับมา..
วันที่ลูกชายบวชที่วัดชลประทานฯปากเกร็ด ท่าน ผอ.โรงเรียนก็มางานบวชด้วยและบอกกับผมว่าลูกชายสร้างชื่อเสียงให้โรงเรียน..ยังไม่อยากให้ย้ายนะ..
ผมฟังแล้วก็อึ้งไป เพราะเวลานั้นลูกชายผมได้สิทธิในการเขียนย้ายแล้ว ทางโรงเรียนอนุบาลสุพรรณบุรีก็อยากได้ตัว..ผมถามความรู้สึกของลูกชาย จนได้ทราบความจริง..
ลูกบอกว่า..ผอ.ท่านดีมาก..บ้านพักครูซึ่งดูแย่ๆ ท่านได้ช่วยซ่อมแซมและอำนวยความสะดวกด้านอุปกรณ์ดนตรีอีกหลายอย่าง คงต้องอยู่ต่อไปจนกว่าท่าน ผอ.จะเกษียณ
ตอนนี้ท่านผอ.โรงเรียนชุมชนบ้านเมืองการุ้ง..คนที่ผมรู้จักเกษียณแล้วเมื่อเดือนกันยายน ๒๕๖๑ ลูกชายจึงเขียนย้ายเมื่อต้นปีที่ผ่านมา..
ระหว่างที่ลูกรอย้าย ลูกขอเรียนต่อ ป.โท.เอกบริหารการศึกษา ให้ผมช่วยค่าเทอมและค่าน้ำมันรถ เพราะเงินเดือนเขายังน้อย..ผมก็เลยต้องถามความมั่นใจว่าเรียนไหวหรือ? เอาจริงแค่ไหน?..พ่อไม่มีปัญหาเรื่องเงินอยู่แล้ว..
ลูกชายมั่นใจว่าเรียนได้ เพราะเรียนเฉพาะเสาร์อาทิตย์ ลูกได้เป็นประธานรุ่นและไม่เคยขาดเรียนเลย ผมจะเตือนเรื่องรายงานไม่ให้ค้างคา ส่วนหัวข้อปริญญานิพนธ์ก็แล้วแต่ลูกจะเลือกค้นคว้า..ถ้าได้หัวข้อเร็วก็จบเร็ว..ประหยัดค่าเทอมด้วย
ต้นเดือนเมษา..ลูกชายมาบอกผมว่า..เรียนจบแล้วนะ เหลือส่งเล่มปริญญานิพนธ์ ๕ บทเท่านั้น..ผมรู้สึกเฉยๆเพราะผมก็เคยเรียนจบมาแล้ว แต่จบช้ากว่าลูก ลูกชายใช้เวลาเรียนไม่ถึง ๒ ปีและจบเป็นคนแรกของรุ่น..ผมมารู้สึกตื่นเต้นมากกว่า เมื่อลูกบอกว่าปีหน้าจะแต่งงาน..
การแต่งงานต้องใช้เงินมาก ลูกบอกให้ผมช่วยไปพบผู้ใหญ่ฝ่ายเจ้าสาว เพื่อพูดจาทาบทามไว้ก่อน..๙ เมษายน ๒๕๖๒ ผมจึงได้เดินทางไปเยี่ยมเยือนและพูดคุยกับพ่อแม่ของ “ว่าที่เจ้าสาว”ของลูกให้เป็นที่เรียบร้อย..
วันนี้..ผมรู้สึกใจหาย..๕ ปีผ่านไปเร็วมาก..ผมทำงานจนเพลินเพลิน จนบางครั้งลืมนึกถึงการใช้ชีวิตของลูกชายคนโต..แต่ด้วยอาชีพครู จึงดูเหมือนว่าผมจะกล้าปล่อยวางได้..เพราะเชื่อว่าจะไม่มีเรื่องเลวร้ายกับครู..ผู้ซึ่งทุ่มเทให้กับงาน
๑๖ เมษายน ลูกขนย้ายของออกจากบ้านพักครู มุ่งสู่โรงเรียนบ้านหนองผือ โรงเรียนขนาดเล็ก...น่าจะไม่ใช่เรื่องยาก และไม่มีสิ่งใดต้องลำบากสำหรับลูกเพราะเรา..เป็นครอบครัวเดียวกัน..
ชยันต์ เพชรศรีจันทร์
๑๖ เมษายน ๒๕๖๒
ใน ด้วยรักและศรัทธา พัฒนางาน..ชีวิต เส้นทางผลสัมฤทธิ์ บันทึกไว้..ให้รื่นรมย์
ความเห็น (2)
ขอแสดงความยินดีกับครอบครัวด้วยครับ ท่าน ผอ. ;)…
เข้าใจและยินดีด้วยอย่างมาก. มีประสบการณ์เดียวกันค่ะ