วัยรุ่นจะเข้ามหาวิทยาลัย

และในทันทีทันใดที่เจี๊ยวได้สัมผัสน้ำที่พ่นฟู่ลงมาจากฝักบัว ไล่ลงมาตั้งแต่จากหัว ไหล่ นม พุง และเจี๊ยว ขนตามลำตัวมันก็ลุกซู่ชูชัน 

เปล่าเลย มันไม่ได้เสียว ไม่ได้กระสัน แต่มันแสบ

“แสบไข่” เข้าใจไหม

ผมพยายามนึกดูว่า ไอ้พวกผู้ชายที่มันเป็นหนองในกันนั้น มันจะรู้สึกแสบท่อเยี่ยวของมันยังไง ในตำราก็เขียนว่ามันแสบนัก แต่นั่นแหละ ผมไม่อิน อ่านหนังสือยังไงมันก็ไม่เคยรู้สึกแสบไข่อย่างที่ตำราเขียนเอาไว้เลย 

เออ..เข้าใจ แต่ของบางอย่างมันก็ไม่ต้องทำความเข้าใจด้วยการเจอกับตัวเองก็ได้นะ ผมรำพึงกับตัวเอง

.......................

เช้านี้ตื่นขึ้นมาก็พาลูกสาวไปสอบ

นี่ผมมีลูกสาวโตจนจะเข้ามหาวิทยาลัยแล้วหรือ

ตอบเลยว่า “ใช่”

มันอยู่ม.๖ แล้ว และตอนนี้มันก็ถึงช่วงเวลาหัวเลี้ยวหัวต่อของชีวิตอีกรอบหนึ่ง นั่นคือการสอบเพื่อเข้าเรียนในมหาวิทยาลัยในคณะที่มันต้องการ

ได้โปรดอย่าถาม ว่าลูกผมจะเรียนอะไร เพราะนั่นคือเรื่องของมัน 

ใช่ครับ เรื่องของมันจริงๆ 

ชีวิตมัน งานของมัน และต้องอยู่กับมันไปจนแก่เฒ่า การได้เรียน ได้หาเลี้ยงชีพด้วยความรักความลุ่มหลงในวิชาชีพของตัวเองนั้น มันคือชีวิตที่ดี

“ลูกหมอไม่เรียนหมอเหรอ” มีคนถามแบบนี้บ่อย

“เรื่องของมัน” ผมก็มักจะตอบไปแบบนี้

“ลูกจะเรียนอะไร” แน่ะ..ก็ยังอุตส่าห์ถามอีก

“เรื่องของมัน” ผมก็ยังคงยืนยันที่จะตอบเช่นนี้

ตอบแบบนี้ แล้วแอบไปปาดน้ำตาด้วยความสมเพชตัวเอง นั่นเพราะผมไม่รู้จริงๆ ว่ามันอยากเรียนอะไรต่างหาก ลูกไม่บอก 

“ไม่รู้” ตอบมาแบบนี้ แล้วมองบน

เมื่อมันไม่บอก ผมเลยจัดการตัวเองด้วยการ “ช่างแม่ง” ไม่รู้ก็ได้ 

“แต่นั่นมันคือผมเมื่อในอดีตชัดๆ” หลังจากปาดน้ำตาก็ถึงเวลาที่จะต้องยิ้มกว้างๆ เพราะมันก็คือตัวเราเมื่อในอดีตจริงๆนั่นเอง

เช้านี้จึงไปส่งลูกเพื่อให้มันได้เดินเข้าไปสอบด้วยตัวมันเอง

แป้งเรียนหนังสือด้วยตัวเองมาตลอดตั้งแต่เล็กๆ

แป้งเรียนพิเศษภาษาอังกฤษ เพราะพ่อสอนไม่เป็น

แป้งเริ่มมาเรียนพิเศษวิชาเลขก็ช่วงปลาย ม.๓ แต่นั่นก็หมายความว่า เรียนได้ ๒ ครั้ง ก็จบ ม.๓ พอดี (ขำมาก)

ขึ้นม.ปลาย ก็ยังคงเรียนแค่ ๒ วิชานี่เท่านั้น มาหยุดเรียนภาษาอังกฤษเพราะครูป้าซองบอกว่า “พอเหอะ เรียนจนไม่รู้จะสอนอะไรแล้ว” ก็เลยเหลือเพียงเลขวิชาเดียว

ออ..จะว่าไปก็เรียนอีกวิชาหนึ่ง คือ “เปียโน” เธอเรียนมาตั้งแต่ประถมต้นๆ และมาหยุดเพื่ออ่านหนังสือสอบราวเทอมที่แล้ว อันนี้พ่อมันเศร้าใจแทน

ลูกสอบเข้ามหาวิทยาลัย พ่อแทบจะไม่ได้สนใจใยดีมันเลย ไหนจะเป็นเพราะลูกไม่อยากให้ยุ่ง และอีกอย่างคือ ยุ่งไม่ถูก 

ไม่รู้จะเริ่มตรงไหน เพราะระบบการสอบตอนนี้มันพาให้งงเหลือเกิน

สมัยผม ก็มีแค่เอ็นท์ตรงและเอ็นท์กลาง ผมสอบเอ็นท์ตรงแค่ ๒ วัน เสาร์ อาทิตย์ แล้วนอนเกาไข่รอประกาศผล

แต่ตอนนี้ลูกผมต้องสอบอะไรบ้างวะ แก็ต แผ็ด เก็ตเชื่อมโยง แผ็ดสร้างสรรค์ ห่าเหวอะไรไม่รู้เต็มไปหมด นี่ยังไม่รวมสอบเก้าวิชาสามัญอีกครั้งในเดือนหน้า ผมไม่กล้าถามแม่มัน ว่าโอเน็ตคืออะไรและยังต้องสอบอีกไหม คณิตคิดเร็ว คณิตคิดสั้น คณิตเพื่อการสอบเข้า คณิตนิดเดียว

และการสอบเข้าจึงกลายเป็นภาระของเด็กนักเรียน

แล้วใครได้ประโยชน์

ติวเตอร์ได้แน่ๆ เพราะการติวเพื่อทำข้อสอบนั้นคือธุรกิจที่เฟื่องฟูชิปหายวายป่วงเลย ติวกันเสียให้สนุก ถามว่าใครจ่าย ก็พ่อแม่มันไง แล้วใครได้ ก็นอกจากเด็กจะได้เรียนพิเศษแล้ว ทำข้อสอบได้ (มั้ง) ก็คงเป็นระบบติวเตอร์ทั้งหลายที่จะได้กำเม็ดเงินเหล่านั้นไป ดูเถิด สอบเมื่อวานเสร็จปุ๊บ เฉลยข้อสอบก็หลุดออกมาทางเน็ตปั๊บ มันทำได้ยังไงวะ โคตรเก่ง ทั้งเก่งทั้งเชี่ยเลย

โชคดี ที่ลูกผม ไม่ได้เข้าสู่วงจรอันนี้

ใครได้อีก

ผมเชื่อว่า ผลงานเหล่านี้ คือระบบอันงอกง่อยของกระทรวงศึกษาธิการนั่นเอง กระทรวงนี้แทบไม่มีผลงานอะไรมากมายนักนอกจากการสร้างความเดือดร้อนให้ลูกๆของพวกเรา

ดูเอาเถิด สมัยก่อน ผมเรียนวิชาชีววิทยา เรื่องไฟลัมสัตว์พืช ก็ได้เรียนเอาตอนม.๔ แต่มาเดี๋ยวนี้ ลูกผมเรียนตอนป.๕ ไม่รู้เรียนไปทำพ่องอะไร นอกจากดูกิ้งกือตอนปั่นจักรยานแล้วตอบคำถามได้ว่า มันคือ “อาร์โธป๊อด”

ใครเข้ามานั่งเก้าอี้ผู้บริหารระดับสูง ก็ต้องพยายามสร้างอะไรขึ้นมาสักอย่าง เพื่อที่จะบอกคนอื่นได้ ว่านั่นคือผลงานของเรา 

ดูไอ้ระบบสอบเข้านี่ได้เป็นตัวอย่าง ทีค้าส มั่วกันไปทั้งประเทศ ผ่านกันมา ๓๐ ปี ผมรู้สึกโชคดีที่ได้เรียนและสอบตอนนู้น ไม่ต้องมานั่งเรียนและสอบมาราธอนเหมือนลูกสาวผมในตอนนี้

อันที่จริงก็ปลงได้ระดับหนึ่ง และเฝ้าดูเป็นปีๆไป เพราะเชื่อว่า ไอ้ทีค้าสนี่คงอยู่อีกไม่กี่ปีหรอกครับ เพราะเดี๋ยวไอ้คนนี้เกษียณไป ไอ้คนหน้ามันก็มานั่งคิดระบบใหม่กันอีก 

“อย่าตระหนกจนเกินไป” ผมพร่ำบอกตัวเอง คิดมากไป แสบไข่เปล่าๆ

..................

ส่งลูกสาวเสร็จก็พาน้องสาว อา และย่าของมันไปกินแต่เตี้ยมมื้อเช้าที่ร้านประจำ

เสียงหวอรถพยาบาลแผดเสียงแสบแก้วหูแว่วมาและดังแหลมมากขึ้นเรื่อย 

ผมนึกถึงวิชาฟิสิกส์ ที่เมื่อครั้งปีพ.ศ.๒๕๓๒ ผมกำลังระบายคำตอบลงบนกระดาษคำตอบข้อสอบเอ็นท์ตรง โจทย์ในวันนั้นคือรถไฟวิ่งมาตามรางครึ่งวงกลมแล้วเปิดหวูด ข้อนั้นผมปล่อยผ่านไปเพราะยากนัก

เสียงหวอรถพยาบาลของมูลนิธิเอกชนดังเข้ามาแล้วผ่านไป เสียงมันกรีดหัวใจ

ผมเคยนึก ว่าทำไมเสียงหวอรถพยาบาลจึงไม่มาตรฐานเดียวกัน บางคัน “ปะแร๊ด ปะแร๊ด” บางคัน “ตะแหร็ด ตะแหร็ด” บางคันยิ่งแล้วใหญ่ วิ่งในเมืองด้วยความเร็วปานพายุ “ปิ๊ดๆๆ ปะลิ่วปิ้วๆๆๆ แต็ดๆๆๆ” 

โอว..แม่เจ้า ทั้งแสบหู ทั้งปวดใจ ยิ่งผ่านช่วงสี่แยกไฟแดงสักทีมีให้ลุ้น ผมกลัวเหลือเกิน ว่าวันหนึ่งมันต้องได้ชนคนตายคารถมันตอนที่กำลังไปรับคนเจ็บที่ถูกรถชนอยู่อีกสี่แยกหนึ่งบ้างแน่ๆ

ทำไมไม่ติดให้มาตรฐานเสียงหวอมันเหมือนกันทั้งประเทศก็ไม่รู้ “แต๊แหล่ แต๊แหล่” แล้ววิ่งอย่างถ่อมตน 

เร็วแต่ถ่อมตน คนก็อยากหลบให้ทั้งนั้นแหละ แต๊แหล่ แต๊แหล่

.........

กลับมาถึงบ้าน อาบน้ำเพื่อคลายเหนียว น้ำอุ่นเป็นสายกระทบผิวหนังมันช่างผ่อนคลาย

ช่วงหลังผมใช้สบู่สมุนไพร ลองไปหลายยี่ห้อก็มาติดใจสบู่ผสมขมิ้น มันหอมติดจมูก หอมแบบไม่อ้อล้อ ฟองนุ่มฟุ้งฟริ้ง 

เค้าบอกว่าขมิ้นถนอมผิว ถูไถสบู่ตั้งแต่ลำคอ จั๊กแร้ ลำตัวและหัวนม ไล่ลงมา ฟองมันสุดยอด

อูย...

ครั้นเมื่อฟอกมาถึงไข่

อูย..แสบ

สงสัยเพลินไปนิด ฟองสบู่เข้าท่อฉี่

“เพียงน้อยนิด แต่มันคือจุดที่ไม่ควรถูกฟองสบู่มั้ย” รู้สึกโกรธตัวเองที่มัวแต่เล่นฟองสบู่จนเกินงามเกินสะอาด สะอาดมันทั้งนอกทั้งใน

อย่างนี้สินะ ที่เค้าว่า “หนองในนั้นแสบนัก” 

อูย..อีกรอบ มันแสบไม่เสร็จ

ค่อยๆประคองหัวเชิด หยดน้ำล้างเพื่อชะสบู่ออก ในใจนึกอยากฉี่ออกเสียตอนนี้เพราะจะได้ล้างฟองออกอย่างรวดเร็ว แต่มันเพิ่งฉี่ไปเมื่อกี๊ไง 

ยืนน้ำตาเล็ดพักหนึ่งมันจึงได้คลายลง

วันนี้แสบปลายไข่ หึหึ แต่เมื่อคิดไปถึงกระทรวงศึกษาแล้วพาให้แสบไข่ยิ่งกว่า แสบจนป่านนี้ก็ยังไม่หาย แสบมาตั้งแต่แป้งเรียนประถม จนมัธยม และมันมาสอบแก็ดแผ็ดวันนี้ก็ยังไม่หาย

หึหึ จบนะ มันนี้เหมือนชายชราขี้บ่น 

ธนพันธ์ ชูบุญเข้าถึงหัวใจชายเป็นหยองในก็วันนี้

๒๔ กพ ๖๒