224--ร่มบินคก ( ตอนที่ 2 )

พัดเคว้ง

                                               2          

               มาที่เครื่องร่มบินลำที่กำลังคว้างไปมาในอากาศที่มืดมัว  ลมแรง  ตัวร่มถูกหอบขึ้นหอบลงไม่ขาดระยะนักบินแทบหายไม่ทัน  นักบิน เรืออากาศโทหญิง ชมนาถ ฯ ครูฝึกทีนำลูกศิษย์ เรืออากาศตรีหญิงสมฤดี ฯ ออกทดสอบความชำนาญในการบินชั่วโมงสุดท้ายของวัน    มีอันต้องหกคะเมนไปมา และถูกลมหอบขึ้นหอบลงกับตัวเครื่องแทบหายใจไม่ทัน และไม่รู้ว่าถูกพัดไปทางไหน ทั้งสองต่างเปียกปอนด้วยเม็ดฝนที่เย็นเฉียบ  และต่างก็มองอะไรไม่เห็น ทุกอย่างรอบตัวล้วมืดมิดและเป็นที่น่าหวาดหวั่นทุกขณะ จับต้นชนลายอะไรไม่ถูก  ต่างเผลอร้องกรีดด้วยความตกใจระคนหวาดกลัวต่อไม่ได้ตลอดเวลา จำไม่ได้ว่าตนเองหายใจอยู่หรือเปล่า  เป็นเหตุการณ์ฉุกระหุกท่ามกลางพายุ ลมแรง  ตัวเครื่องถูกโยนขึ้นโยนลงนักบินไส้แทบขาดไม่รู้กี่ครั้งต่อผลที่จะเกิดขึ้นกับตัวเองที่หลีกเลี่ยงไม่ได้  แม้จะเอื้อมมือไปจับไมด์เพื่อส่งข่าวแจ้งศูนย์ ก็ให้มีอาการทำไม่ได้ ด้วยมือไม้สั่นเปะปะไปหมดควานหาตัวไมด์ไม่พบ หัวหมุนจับต้นปลายกี่ครั้ง.......แต่แล้ว..ครึ่งชั้วโมงต่อมา  ท่ามกลางนรกแทบเยี่ยวแตกเยี่ยวแตน ไม่รู้ว่าหายใจได้อย่างไร  ฝนฟ้าพายุที่พิโรธอะไรก็ไม่รู้นั้น  ก็ค่อยซาลง  ท้องฟ้าที่มืดมิดค่อยกระจ่างพอมองเห็นรอบ ๆ ตัวว่าเป็นบริเวณเหนือป่าทึบที่ยังไม่รู้ว่าเป็นที่ใด และตัวเครื่องค่อยตั้งตรงได้นานบ้างบางครั้ง และ หายโครงเครงแล้ว  ร่มที่เริ่มกินลมได้ตามปรกติ  ค่อยพาเครื่องที่ตอนนี้เครื่องยนต์ดับเองแล้วค่อย ๆ ลอยเอื่อยไปตามลม  และลดระดับลงไปเรื่อย ๆ มุ่งไปทางกลุ่มต้นไม้ใหญ่แห่งหนึ่งเหมือนอย่างจงใจ  แล้วก็ปะทะเข้ากับยอดไม้กลุ่มนั้นดังโครมใหญ่   กลุ่มกิ่งไม้กลุ่มนั้นสั่นไหวไปตาม ๆ กัน  ......โปรดตออ่านต่ออในอนต่อไป )