พ่อไม่ได้สอนศิลปะแค่ไว้ใช้ต่อสู้ แต่พ่อสอนศิลปะการใช้ชีวิต
เมื่อมีแรงปะทะเข้ามา ทำอย่างไรจึงจัดการแรงปะทะนั้น ด้วยแรงที่น้อยที่สุด แต่ให้เกิดประสิทธิภาพสูงสุด
ที่ใดมีความขัดแย้ง ที่นั่นย่อมมีโอกาส พ่อสอนไม่ให้หนีความขัดแย้ง ไม่ให้กลัวความขัดแย้ง หากแต่เห็นโอกาสจากความขัดแย้งนั้น เพื่อถ่ายเท ย้อนแรงและหลอมรวมแรงกลับไปสรรค์สร้างสันติภาพ มิตรภาพ และบทเรียนดีๆจากความขัดแย้งนั้น
ที่ใดมีความขัดแย้ง ที่นั่นย่อมมีโอกาส นั่นเป็นโอกาสในการขัดเกลาตัวเรา
“ไอคิโด (aikido)” ไม่ได้สอนให้เราเอาชนะ แต่สอนให้เรายกจิตใจตัวเองให้สูงขึ้นจากความอยากเอาชนะ แล้วช่วยให้อีกฝ่ายสงบลงด้วยเทคนิคทางกายและจิตใจที่อ่อนโยนของเรา
ใช้ประโยชน์จากแรงปะทะของอีกฝ่าย
ใช้ประโยชน์จากความกลัว ความหมองเศร้าในตัวเรา
เพราะศิลปะการใช้ชีวิตจะอยู่กับพวกเขา มากกว่าศิลปะการป้องกันตัว
การป้องกันตัวนั้นมีคุณค่า แต่ลึกซึ้งยิ่งกว่านั้นคือการบ่มเพาะศิลปะการใช้ชีวิตที่ต้องอยู่ร่วมกับความขัดแย้ง และต้องจัดการกับความรุนแรงมากมายไม่ว่าจะจากภายนอก หรือภายในจิตใจ ด้วยความรักและสันติวิธีที่เริ่มจากการพัฒนาตัวเขาเอง
และแน่นอนว่า กรุงโรมไม่ได้สร้างเสร็จภายในวันเดียว
การสร้างคุณลักษณะของคน ก็เฉกเช่นเดียวกัน
ไม่มีความเห็น