๕๔๗. คนสำคัญ...

         ผมได้ยินบ่อย เมื่อภาคเอกชนอย่างโรงพยาบาลและธนาคาร พูดถึงลูกค้าและยกย่องกันอย่างจริงจัง เพราะเขาถือว่าลูกค้าเป็น “คนสำคัญ” ที่ต้องดูแลเอาใจใส่..เป็นพิเศษ

    โรงเรียนก็เหมือนกัน..และผมก็คิดได้มานานแล้วว่าคนสำคัญมิใช่ใครอื่น นักเรียนของเรานี่แหละ..ความสำคัญนี้อาจไม่ถึงกับชี้เป็นชี้ตาย ไม่ได้มองกันที่ขาดทุนหรือกำไร..แต่เป็นดัชนีชี้วัด “คุณภาพ” สำหรับผมแล้วจะคิดอยู่เสมอว่า ผลงานเชิงประจักษ์ ไม่ต้องดูที่กระดาษสวยหรู..อยากให้ดูที่ตัวเด็กเป็นสำคัญ

        ผมอาจจะทำเกินหน้าที่ แต่ในวันนี้..เราไม่มีโอกาสเลือกในแบบที่สบายๆ เราก็ต้องเลือกทำในสิ่งที่ดีงาม อันเป็นนิยามแห่งความสุขของผม จนรู้สึกชื่นชมในวิทยฐานะ “ชำนาญการพิเศษ”เสียเหลือเกิน

        ชำนาญเป็นพิเศษอยู่สองเรื่อง..ไม่สอนแทน(ครู)ก็สอนซ่อมเสริม ทำได้ทุกวันจนเป็นกิจวัตร ทำให้นักเรียนรู้หน้าที่ พอถึงเวลา..ก็มานั่งรอครู ผมก็พรั่งพรูวิทยายุทธออกไป แบบไม่ต้องขัดเขิน..เพลิดเพลินและเป็นธรรมชาติ

        สองวันมานี้..สอนแทนครูตลอดทั้งสองวัน..คงยาวไปจนถึงวันศุกร์สุดสัปดาห์ เพราะครูผู้สอน..เขตพื้นที่ฯขอให้ไปช่วยเป็นโค้ชกีฬา สพฐ. โรงเรียนไม่มีนักกีฬา แต่มีครูที่เก่ง..ก็ถือว่าส่งไปช่วยทำงานเพื่อส่วนรวม..

        ทำให้งานส่วนตนเหนื่อยเพิ่มขึ้น..ก็ต้องยอม คิดแค่ว่าถ้าเหนื่อยนักพักก็หาย แต่ถ้าสบาย..ชีวิตจะไม่ได้อะไรเลย...

        ผมได้ “บทเรียน” หลายอย่างจากงานสอน..ก่อนเข้าห้องเรียน..บอกนักเรียนว่าเธอต้องไปรดน้ำ “ผักบุ้งจีน” ให้เรียบร้อยเสียก่อน..นี่คือการวอร์มขั้นพื้นฐาน อยากให้ครูสอนก็ต้องลงทุนลงแรงกันหน่อย..

        เมื่อลงมือสอนคณิตศาสตร์..ก็รู้สึกชื่นใจได้ในทันที..การสอนแทนครั้งนี้พบหลักฐานร่องรอยเด็ก ป.๔  ทั้ง ๘ คน ทำงานเป็นระเบียบ เขียนตัวเลขและแสดงวิธีทำเรียบร้อยมาก..ทำให้ผมสอนง่ายและมีกำลังใจในการสอนมากขึ้น..

        ผมสอนเรื่องเศษส่วน..อธิบายและยกตัวอย่าง..จากนั้นก็ให้นักเรียนตอบปากเปล่าไปตามขั้นตอนกระบวนการคิด..ถ้าเด็กพูดได้แสดงว่าเข้าใจ และเมื่อนักเรียนทำแบบฝึกหัดในหนังสือ ๕ ข้อ..ก็ต้องทำในสมุดอีกสัก ๒ ข้อ เพื่อให้ความเข้าใจได้หยั่งรากฝังลึก..

        ผมพยายามให้นักเรียนสังเกต..คณิตศาสตร์ไม่ใช่เรื่องยากเลย จำสูตรคูณให้แม่นยำ ตรวจคำตอบโดยทำย้อนหลัง..จะช่วยให้คำตอบนั้นถูกต้องยิ่งขึ้น เท่านั้นเอง..

        จากนั้น..ก็พานักเรียนไปยืดเส้นยืดสาย..หอบฟางไปจัดระเบียบให้เล้าไก่..เสร็จแล้วก็ให้นักเรียนออกจากเล้าไปยืนดูผลงาน..แล้วบอกความรู้สึกออกมาว่า..การเป็นบ้าหอบฟางนั้นไม่ดี..แต่หอบฟางวันนี้มันดีอย่างไร..?

        เด็กบอก..ทำให้เล้าไก่สะอาด ทำให้ไก่ได้ออกกำลังกายจากการคุ้ยเขี่ย..มีความสุขสดชื่นจากฟางใหม่ๆ..ผมอยากให้เด็กบอกว่า..แม่ไก่ได้ออกกำลัง ก็จะคลอดง่าย ไข่ก็จะแดงสวยงาม..แต่ไม่มีคนไหนพูด

        กลับเข้าห้อง..ก็ต้องอ่านที่เกี่ยวข้องกับเนื้อหาเกษตร..เพื่อให้เชื่อมโยงสัมพันธ์กัน ผมให้อ่านวรรณกรรมเรื่องแปลงเกษตร ป.๔ โดยให้อ่านออกเสียงแล้วค้นหาคำศัพท์ จนถึงกิจกรรมท้ายบทที่มีบทร้องเกี่ยวกับปีนักษัตร ๑๒ ราศี..ผมใส่ทำนองเพลงพื้นบ้านเข้าไป..เด็กร้องกันได้อย่างสนุกสนาน..

        ในช่วงบ่าย เหมือนได้ค้นพบบางสิ่งบางอย่าง..เด็กควรต้องมีทักษะการรายงานและสร้างจินตนาการให้มากกว่านี้..ผมแจกภาพสีขนาดใหญ่ให้คนละภาพ ในแต่ภาพมีเรื่องราวที่แตกต่างกันไป..

        ผมให้นักเรียนตั้งชื่อเรื่อง แล้วพูดอธิบาย บรรยายเกี่ยวกับภาพว่า ใคร ทำอะไร ที่ไหน อย่างไร? ไม่ต้องกลัวผิด...เอาที่พูดแล้วสบายใจ พูดออกมา..

        บทสรุปของเรื่องนี้ก็คือ..เมื่อนักเรียนนำภาพไปเขียนเป็นเรื่องราว..เมื่อพูดอะไรก็เขียนไปอย่างนั้น..จินตนาการจึงช่วยให้การเขียนไม่ยากอย่างที่คิด..

        โรงเรียนเลิกแล้ว ยังคงเหลือ ป.๓ เรียนพิเศษ..น้อง ป.๒ นั่งรอพี่ใกล้ๆ ผอ.อ่านหนังสือแล้วท่องสูตรคูณไปด้วย..เสียงเจื้อยแจ้วของนักเรียนฟังไพเราะจับใจ.. เขาถึงบอกว่า ”คนสำคัญ” ทำอะไรก็ดูดีไปหมด..

ชยันต์  เพชรศรีจันทร์

๔  ธันวาคม  ๒๕๖๑

[คุณมะเดื่อ]

มาทักทายจ้ะ ท่าน ผอ.คนเก่ง