๘๔๖. แข่งกับตนเอง

" วันนี้..ตอบโจทย์ของงานและชีวิตได้มากมาย..อย่างน้อยก็ได้รู้ว่า “ไม่ต้องเสียใจ วันนี้..ตอบโจทย์ของงานและชีวิตได้มากมาย..อย่างน้อยก็ได้รู้ว่า “ไม่ต้องเสียใจที่ทำคะแนนได้ไม่ดีเท่าเพื่อนๆ เพราะการไปถึงเส้นชัยนั้น ไม่จำเป็นต้องสวยหรูเสมอไป..”

         ผมอ่านหนังสือรวมบทความเรื่อง “เสี้ยวหนึ่ง..ความทรงจำ” เขียนโดย อดุลย์ กาญจนวัฒน์” พบบทความในเล่มเรื่องหนึ่งชื่อเรื่อง..แข่งกับตนเอง..

    ผู้เขียน..พูดถึงการพัฒนาชีวิต ซึ่งเป็นคนละแนวทางกับผม อันเนื่องมาจากพื้นฐานอาชีพที่ต่างกัน แต่สิ่งหนึ่งที่เหมือนกันก็คือ..ให้ความสำคัญกับการ..แข่งกับตนเอง..

        ผมสนใจ..หลายประโยคที่ผู้เขียนให้ข้อคิดที่คมคาย ผมจึงได้นำมาขยายความ..ด้วยการนึกย้อนไปในอดีต..ความรู้สึกแข่งกับตนเอง..มันเกิดขึ้นตอนไหน..?

        ภาพวันนั้น..ยังชัดเจนอยู่เลย สมัยที่ผมเรียน มศ.๔ – มศ.๕ สายวิทย์ฯ ผมเรียนอ่อนมาก..ต้องสอบซ่อมคณิตศาสตร์และฟิสิกส์เป็นประจำ จึงทำให้ต้องจบออกมาด้วยเกรด ๒.๑ เท่านั้นเอง...

        เรื่องเกรดไม่ได้มีความหมายสำหรับผม ความรู้สึกและสำนึกที่ดีต่างหาก ที่ผมชื่นชมที่ทำให้ผมคิดได้..ไม่ละความพยายาม..

        เรียนรู้อย่างไม่มีความสุขแต่เก็บอาการไว้ บอกตัวเองว่าสักวัน..จะต้องค้นพบตัวเองให้ได้ ว่าถนัดและสนใจอะไรกันแน่ จากนั้นก็ตั้งหน้าตั้งตาเรียนให้จบ..

        ระหว่างเรียน..ไม่เคยคิดแข่งกับใคร คิดแต่เพียงว่าถ้ารอดออกไปได้..จะขยันให้สมอยาก จะผลักดันตัวเองให้เรียนสูงๆ จะมุ่งสู่เป้าหมายด้วยใจเข้มแข็ง แข่งกับตัวเอง..ที่รู้สึกอ่อนแอกับการเรียนมาโดยตลอด..

        แล้วผมก็ทำได้..พัฒนาตนเองจนจบปริญญาตรี แม้ว่าจะมีปัญหาและอุปสรรคที่เกี่ยวกับฐานะทางครอบครัว..

        “ความจน”ทำให้เจียมตัว ไม่หลงมัวเมาไปกับแสงสี ทำให้ใช้โอกาสไม่เปลือง เรื่องงานก็เข้ามาในชีวิต ได้เป็นครูในดินแดนอีสานใต้ สมความตั้งใจ..

        คงเป็นเพราะแข่งกับตนเองจนชิน ทำให้มีลูกฮึดสู้ โดยเฉพาะกับงานครูที่ยากลำบาก ผมไม่ได้ตั้งเกณฑ์ไว้สูง ก็เพียงแค่แข่งกับใจไม่ให้ยอมแพ้..

        จนได้เรียนต่อปริญญาโท..โดยใช้ทุนของทางราชการ จบแล้วก็กลับไปทำงานที่เดิม..ชีวิตเปลี่ยนไป เพราะผมเปลี่ยนวิธีคิด โดยคิดแข่งขัน..ให้ตัวเองก้าวสู่เส้นชัยให้ได้ ก็เท่ากับเพิ่มคุณค่าให้ชีวิต..

        แล้วยิ่งผมมี “ความรัก”ในการอ่านด้วยแล้ว แทบไม่ต้องแข่งกับใครเลย เพราะการอ่าน..เป็นพื้นฐานที่แข็งแกร่งในทุกเรื่อง..ก็แค่สิ้นเปลืองเวลาและค่าหนังสือบ้างเท่านั้น

        ทำให้ผมสอบได้ที่ ๑ หลายครั้ง ในการสอบเปลี่ยนตำแหน่งเป็น “นักวิชาการ”และ”นักบริหาร” จนมีชื่อเสียงในระดับจังหวัด.ก่อนที่จะก้าวมาถึงวันนี้ วันที่เลือกเป็น ผอ.โรงเรียนขนาดเล็ก

        ผมเชื่อเหลือเกินว่า ถ้าไปคิดเปรียบเทียบแล้วแข่งกับคนอื่นคงไม่มีวันนี้แน่..รู้สึกขอบคุณวันนั้น...วันที่เป็นเด็กหลังห้อง..วันที่สอบซ่อมแล้วซ่อมอีก..

        ทุกวันนี้..ยอมรับว่าทำงานไม่ได้หยุดหย่อน..เหมือนว่าจะไม่มีวันพรุ่งนี้..บอกตัวเองเสมอว่า..ต้องไม่ย่ำอยู่กับที่ ต้องแข่งกับตัวเองสิ..เพราะเป็นถึงผู้บริหาร..ควรพิสูจน์ศักยภาพให้เขาเห็น..

        แข่งกับเวลา..ที่ผ่านมาแล้วผ่านไป..เราทิ้งผลงานแห่งความดีงามอะไรไว้ให้แผ่นดินนี้..เพราะชีวิตนี้น้อยนัก..

        วันนี้..ตอบโจทย์ของงานและชีวิตได้มากมาย..อย่างน้อยก็ได้รู้ว่า “ไม่ต้องเสียใจที่ทำคะแนนได้ไม่ดีเท่าเพื่อนๆ เพราะการไปถึงเส้นชัยนั้น ไม่จำเป็นต้องสวยหรูเสมอไป..”

        และผมก็เข้าใจแล้วว่า “บางครั้งการคิดที่อยู่เหนือการแข่งขันนั้น ไม่จำเป็นต้องทำในสิ่งที่สมบูรณ์แบบเสมอไป สิ่งสำคัญจึงอยู่ที่เราต้องเอาชนะตัวเราเองให้ได้ก่อนต่างหาก”

ชยันต์  เพชรศรีจันทร์

๓  ธันวาคม  ๒๕๖๑