๘๑๒. สู้สุดใจไปสุดทาง...

          เดินทางมาถึงครึ่งทางของปีการศึกษา ๒๕๖๑ หยุดเดินแล้วพักผ่อนเอาเรี่ยวแรงเก็บไว้ในห้วงเวลาหนึ่ง ก่อนที่จะเดินทางต่อในท่ามกลางของงานการศึกษาในภาคเรียนที่ ๒ ที่จะมาถึงในอีกไม่กี่อึดใจข้างหน้า..

      เหมือนว่าได้ชาร์ตแบตเตอรี่ มีเวลาทบทวนภารกิจและซ่อมแซมเสริมพลังในส่วนที่สึกหรอทั้งกายและใจ ตลอดจนมองไปข้างหน้าว่าอะไรยังไม่ได้ทำและตรงไหนบ้างที่ยังไปไม่ถึง รวบรวมอุปสรรคและปัญหา ว่าจะพุ่งชนฝ่าวงล้อม หรือจะหาวิธีเดินอ้อมอย่างช้าๆแต่มั่นคงและไม่เจ็บตัว เพื่อให้ชีวิตดำรงอยู่ เป็นกำลังสำคัญขององค์กรต่อไป

          เส้นทางการศึกษา หนักทั้งขึ้นทั้งล่อง หรือหนักข้อ..ขึ้นทุกวัน คนนอกอาจมองดูเหมือนไม่มีอะไร แต่คนวงในต้องพร้อมรับการเปลี่ยนแปลง..การสงบนิ่ง..ก็ดูดีมีความหมายแต่การสร้างแรงบันดาลใจของครูและบุคลากรทางการศึกษา ดูจะมีคุณค่าในตนเองมากกว่า..

          ผมคิดว่า “ครูเพื่อศิษย์” ในภาคเรียนที่ ๒ ซึ่งเป็นเทอมแห่งการวัดและประเมินผล คงเตรียมตัวเตรียมใจแล้ว ที่จะสู้สุดใจไปสุดทาง ในทุกอย่างที่ลงมือทำ ในฐานะครูประจำชั้นกับงานโครงการและกิจกรรมที่ได้รับมอบหมาย..  

          ทำอย่างหลากหลายจนคุ้นชิน เพราะครูทุกคนเชื่อว่าการทำอะไรครึ่งๆกลางๆ มันยากที่จะสัมฤทธิ์ผล แล้วยิ่งต้องการพัฒนาผลสัมฤทธิ์ทั้งชีวิตและการเรียนการสอน ผู้บริหาร ครูและนักเรียน ต้องมุ่งมั่นอดทน ที่จะก้าวเดินเคียงบ่าเคียงไหล่อย่างจริงจังและตั้งใจ

          ทั้งครูและนักเรียน อ่านเขียนเรียนสอนไม่เต็มที่ เดินๆหยุดๆ ทำเล่นๆ มีเล่นเกมกับเล่นโทรศัพท์ฯ จะหวังผลการสอบในทุกระดับ ก็คงยาก

          คุณครูย่อมทราบดีกว่าใคร การทำงานแบบมาสายกลับก่อน ลากิจเพื่อหวังพักผ่อน เป็นสิ่งที่ไม่พึงกระทำ การเรียนการสอนยุคสมัยนี้ ทุกอย่างกว่าจะได้ต้องทุ่มทั้งกายและใจ ครูมากมายจึงเหนื่อยกายเหนื่อยใจกันมาตลอด จนกว่าจะถึงฝั่งเกษียณ รู้รสชาติของ “กายถึงใจถึง” และพึ่งได้กันทั้งนั้น

          กายถึงใจถึง คือ ทุ่มสุดตัว ไม่กลัวเหนื่อย ไม่กลัวลำบาก ไม่รักสบาย ถึงไหนถึงกันอย่าลืมว่า..ในเส้นทางสายครู อยู่ในโรงเรียนเล็กหรือใหญ่ในยุคนี้ มีความแตกต่างกันไม่มาก ประมาณว่าปัญหามีทุกที่ หนักเบาคละเคล้ากัน ครูที่รักความสะดวกสบายก็มี แต่ที่มีอยู่จริงก็คือ “งานครู” มิได้โรยด้วยกลีบกุหลาบแต่อย่างใด

          ครูทุกคน..มิได้ฝันหวาน แต่วาดหวังจะมีเส้นทางสู่การเกษียณที่ราบรื่นและภาคภูมิ หากทำงานเหมือนเดิม อยู่เหมือนเดิม รับเท่าเดิม ก็จะไม่เหลือสิ่งใดให้ภาคภูมิใจ

          ตรองดูว่าใช่หริอเปล่า เพราะไม่อยากเหนื่อยกว่าเดิม จึงต้องทำมากกว่าเดิม ต้องหาความรู้มากกว่าเดิมและต้องเปลี่ยนแปลงไปจากเดิมในทางที่ดี..

          ผมคิดว่า..ไม่ว่าครูหรือข้าราชการในตำแหน่งใดก็ตาม ควรยึดมั่นในการทำงาน ทำให้เต็มที่ ทำให้ดีที่สุด ไม่ว่าเส้นทางจะยังอีกยาวไกลหรือใกล้เกษียณ..ไม่ต้องรอให้ถึงวันนั้นวันนี้ ไม่ต้องรอว่าจะมีใครมาสรรเสริญเยินยอหรือไม่ กำไรชีวิตอยู่ที่ผลของงาน..ที่วัดคุณค่าของความเป็นตัวตนของแต่ละคน

          คำพูดของคุณจตุพล ชมพูนิช นักพูดและนักเขียนที่ผมจำได้ “ก่อนตาย ควรใช้ชีวิต เพราะชีวิตไม่ใช่แค่เกิด เรียนจบ ทำงาน จ่ายภาษี ใช้หนี้ แล้วก็ตาย อย่ากลัวที่จะทำอะไรใหม่ๆ เพราะการแค่มีลมหายใจ เหมือนเดิมทุกวัน นั่นไม่ใช่ การใช้ชีวิต”

          ทั้งหมดทั้งมวล..ล้วนเป็นถ้อยคำที่ผมต้องการให้กำลังใจตนเองและฝากกำลังใจมาให้เพื่อนครูร่วมอุดมการณ์ทุกคน ไม่มีใครที่สุขสบายกันไปตลอด ทุกข์บ้างสุขบ้าง คือรสชาติของชีวิต  

         ชีวิตก็เหมือนน้ำมีขึ้นมีลง จิตใจต้องมั่นคงรู้ตัว ให้รู้ว่าความทุกข์ความเหนื่อยยากมันไม่อยู่กับเรานานหรอก เรายิ้มสู้กับมันสักพักเดี๋ยวมันก็เดินผ่านไป..

          อย่าลืมที่บอกไว้ ใช้ชีวิตให้มีความสุข สนุกกับงานให้เต็มที่ ทำให้ดีที่สุด

          เพราะไม่ต้องเป็น เป๊บซี่ ก็เต็มที่กับชีวิตได้

ชยันต์  เพชรศรีจันทร์

๒๘  ตุลาคม  ๒๕๖๑

         

[เพชรน้ำหนึ่ง]

-สวัสดีครับ-เห็นท่าน ผอ.ทำเช่นนี้แล้วรู้สึกอบอุ่นใจ-ทำให้คิดถึงครูใหญ่ที่ช่วยสร้างคนเช่นผมครับ-ขอบคุณครับ