รูปภาพของความทรงจำ

"รูปภาพมากมาย ที่เราถ่ายไว้ ล้วนเป็นความทรงจำตามการณ์เวลา"

> > > > แม้เวลาจะผ่านมาเนินนานเพียงใด แต่รูปภาพจะเก็บความทรงจำเหล่านั้นไว้ตลอดกาล

ภาพแรก ได้ถ่ายเก็บไว้ เป็นการถ่ายโดยบังเอิญ วันนั้นได้อยู่เวรหน้าประตู ประจำวันอังคาร
แล้วเหลือบไปเห็นท้องฟ้ามีสายรุ้งทอดยาวอย่างสวยงาม ภาพแบบนี้ไม่ได้เกิดขึ้นบ่อยๆ เป็นความบังเอิญในความไม่ตั้งใจ

ภาพที่สาม เป็นผลไม้ที่มักจะให้ผลผลิตในช่วงฤดูหนาวที่ใกล้จะถึงในเวลาอันใกล้ มีรสชาติ หวานๆ อมเปรี้ยวหน่อยๆ
เป็นผลไม้ที่สร้างรายได้ให้แก่ครอบครัว ที่ทำให้สามารถเรียนจบปริญญา เลี้ยงดูคนในครอบครัวให้อยู่ดีกินดี
..

ภาพที่สี่ ภาพนี้บางคนอาจจะสงสัย ทำไม!! ต้องถ่ายรูปหมูอ้วนๆ ที่นอนให้ลูกหมูตัวน้อยๆดูนม
ภาพนี้จะอยู่ในความทรงจำ เพราะหมูตัวน้อยๆ เหล่านี้ ครูสุพิชฌาย์ คนนี้!! ได้ทำคลอดเองกับมือ คลอดตอนตี 3 มีตั้ง 11 ตัว
เราต้องฃ่วยหมูเบ่งลูก ลุ้นมาก ตื่นเต้น ทำอะไรไม่ถูกเลย และเกิดความภาคภูมิใจที่ได้ทำคลอดลูกหมูในฟาร์มของตัวเอง
ที่ก่อตั้งขึ้นกับผู้ชายคนนั้น!! ด้วยน้ำพักน้ำแรงของะราสองคน และนี่คือรากฐานของครอบครัวที่เราคิดจะทำร่วมกัน
เป็นงานเสริม นอกจากงานประจำที่เรามีหน้าที่ของตัวเองอยู่แล้ว

ภาพที่หก ยามเหนื่อยจากการทำงาน จากผู้คนที่เรื่องมาก พูดไม่รู้เรื่อง ขอจบด้วยน้ำหวานสักแก้ว หรือกาแฟ สักแก้ว
สิ่งเหล้านี้จะช่วยเยียวยา ที่สร้างพลังในการลุกขึ้นต่อสู้กับปัญหาต่อหน้าที่ต้องเจอทุกๆวัน นี่เป็นกลอุบายที่ใช้หลอกตัวเอง
เพื่อให้สู้กับปัญหาต่างๆ อิอิ

ภาพที่เจ็ด ภาพนี้อาจจะเก่าไปหน่อย ครูสุพิชฌาย์ คือ เด็กตัวอ้วนๆ ตากลมๆ ที่นั่งตักผู้ชายคนหนึ่ง แล้วมีผูหญิงคนนึงนั่งข้าง
ผู้ชายคนนั้นคือ น้า ผู้ซึ่งไม่สนใจอะไรเลย ทำแต่งาน จนตอนนี้ก็ยังเป็นโสด แต่เขาใจดี เมื่อเรามีปัญหาเรื่องไม่ว่าจะเรื่องใดๆ
เชาพร้อมจะอ้ามือออก พร้อมโอบกอดเรา ส่วนผู้หญิงอีกคน คือ น้า อีกคน ที่ตอนนี้ก็ประสบความสำเร็จในชีวิต มีหลานน่ารักๆให้เรา 2 คน
มีกิจการเลี้ยงวัวนม ที่ส่งให้กับบริษัทไทยเดนมาร์ก นี่เป็นอีกคนที่ส่งเสริมให้เราเป็นคนที่มีวุฒิภาวะทางสังคม
นอกเหนือนอกครอบครัว คือพ่อและแม่

ภาพที่แปด มี 2ภาพ เป็นตุ๊กตาตั้งโต๊ะ ที่ได้เป็นของฝากจากตลาด 100ปี สามชุก
เป็นตุ๊กตาที่เราตั้งไว้ที่โต๊ะทำงาน หากขณะทำงานเกิดความเครียด เบื่อหน่ายจากเรื่องต่างๆ
เราจะนั่งมองตุ๊กตา ก็ทำให้เรายิ้มได้ทุกครั้งที่นั่งมอง เหมือนเป็นตุ๊กตาแจกยิ้ม ให้กับทุกคนมานั่งโต๊ะของเรา

ภาพที่เก้า เป็นภาพแห่งความทรงจำครั้งแรก ที่มาเป็นครู แม้จะเป็นได้ไม่นานแต่ก็มีโอกาสได้เข้าร่วม
พิธีมอบประกาศนียบัตรวิชาชีพ แก่นักศึกษาที่จบเมื่อปีที่แล้ว เป็นครั้งแรกหลังจบการศึกษาที่มีโอกาสได้สวมชุดครุยอีกครั้ง
ตอนแรกคิดว่า จะไม่มีโอกาสได้สวมอีกแล้ว เพราะเราไม่ได้ตั้งใจเป็นครูตั้งแต่แรก อยู่แล้ว แต่ชะต้าฟ้าลิขิต
ให้เราได้มาเป็นครู แล้วได้มาพบเจอกันในตอนนี้.....

> > > > > ทุกภาพคือความทรงจำที่สวยงงามเสมอ และจะอยู่ในใจตลอดไป < < < < <

เขียนใน GotoKnow โดย สุพิชฌาย์
ใน ความเป็นครูของ " สุพิชฌาย์"

คำสำคัญ (Tags): #รูปภาพ#ความทรงจำ#ความสุข#รอยยิ้ม

หมายเลขบันทึก: 653889เขียนเมื่อ 27 กันยายน 2018 10:21 น. ()แก้ไขเมื่อ 27 กันยายน 2018 11:10 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่าน

สุพิชฌาย์