ความฝันยังเหมือนเดิมแต่แค่เปลี่ยนกลุ่มเป้าหมาย

"คนเราต่างมีความฝันกันทุกคน ฉันก็เป็นคนหนึ่งที่มีฝัน"

และอยากเดินตามฝันนั้นไปให้ถึงที่สุด ความฝันของฉันคือ ฉันอยากจะเป็นนักโภชนาการ เพราะอยากเอาวิชาความรู้ที่ได้เรียนมา และบวกกับชอบในการทำอาหารนั้นมารักษาคนให้หายจากโรคภัยไข้เจ็บที่เป็นอยู่ ในความฝันนั้นมันช่างสวยงาม สมบูรณ์แบบไปหมดทุกย่าง แต่ในความเป็นจริงนั้นมันช่างแตกต่างกันสิ้นดี ด้วยความฝันที่อยากเป็นนักโภชนาการฉันก็ได้วางแผนว่าจะต้องฝึกงานอะไรอย่างไงมาตั้งแต่ต้นแล้ว โดยเลือกฝึกงานกับทางโรงพยาบาลมาโดยตลอด เพื่ออยากจะเรียนรูู้ระบบงานของแต่ละที่ว่าเป็นอย่างไร ตอนที่เรียนและฝึกงานสนุกมากเป็นเหมือนที่วาดฝันไว้ทุกอย่าง เรียนจบออกมาก็ได้ไปสมัคงานที่โรงพยาบาลตามที่ได้วางแผนไว้ แล้วก็สอบติด ที่โรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง ทำไปทำมาสักพัก เกิดอาการไม่ใช่ไม่เหมือนที่เราฝันไว้ และไม่เหมือนที่เราเรียนมา มีทั้งแรงกดดัน ปัญหาอะไรต่างๆนานา ความสุข พลังงานในการทำงานของฉันก็ลดน้อยลงไปเลี่อยๆ สุขภาพจิตก็ย่ำแย่ลงเหมือนกัน จนฉันต้องบอกกับตัวเองว่าฉันไปต่อไม่ไหวแล้ว ฉันควรที่จะหยุด ความคิดอยากจะเปลี่ยนงานก็วิ่งเข้ามาในหัว ฉันไปปรึกษากับเพื่อนว่าเราอยากจะเปลี่ยนงาน เพื่อก็แนะนำให้ฉันมาสมัคเป็นครูจ้างสอน ที่วิทยาลัยเทคนิคแห่งหนึ่ง ฉันก็ได้มาสมัคดู แล้วก็ดันสอบติด วินาทีแรกที่เรารู้ว่าเราสอบติด ความคิดต่างๆนานาก็พุดเข้ามมาในหัวเรามากมาย ว่าเราจะทำได้ไหม ฉันให้กำลังตัวเองว่าฉันทำได้ มันก็เหมือนกับตอนที่เราออกไปสอนคนไข้ และชาวบ้านว่าต้องกินอะไรยังไง แต่นี้เป็นเด็กนักเรียนเท่านั้นเอง ฉันก็ตั้งปณิธานในการสอนว่าจะนำเอาวิชาความรู้ที่มีทั้งหมดมาสอนเด็ก เพื่อไม่ให้เด็กเป็นปัญหาของสังคม และทำมาหาเลี้ยงตนเองและคนที่บ้านได้ และฉันก็ยังได้สอนวิชาโภชนาการด้วย ฉันเชื่อว่าที่บ้านของเด็กนักเรียนต้องมีคนป่วยอยู่ ฉันแนะนำกับเด็กว่า คนป่วยเป็นโรคนี้ต้องกินอาหารประเภทไหนได้บ้าง อาหารชนิดไหนที่สามารถกินได้มาก อาหารชนิดไหนที่กินได้น้อย และอาหารชนิดไหนที่ควรหลีกเลี่ยงหรือไม่กินเลย และถ้าคนไหนที่สุขภาพแข็งแรงต้องกินอาหารอย่างไรถึงจะไม่ส่งผลเสียกับร่างกายของเขาในอนาตคได้ ถ้าเด็กคนไหนมีคนที่บ้านป่วยเป็นโรคนี้อยู่เขาก็จะตั้งใจฟังฉันมาก และมีข้อสงสัยซักถามอยู่ตลอดเวลา ฉันสอนให้เด็กคิดคำนวณพลังงานสารอาหาร ว่าคนป่วยโรคนี้ต้องการพลังงานงานและสารอาหารอะไรเท่าไหร่ถึงจะเพียงพอต่อความต้องการของร่างกายเขา จากเมื่อก่อนฉันได้เป็นคนคำนวณพลังงานและสารอาหารให้กับคนไข้ แต่ทุกวันนี้ได้สอนให้เด็กคำนวณเป็น แล้วฉันก็ให้เด็กนำไปลองใช้กับคนที่ป่วยที่บ้าน ฉันพยายามที่จะแทรกความรู้เกี่ยวกับโภชนาการให้กับเด็กในทุกรายวิชาที่ฉันสอน "ความฝันของฉันยังค่อยๆดำเนินต่อไปแต่แค่เปลี่ยนกลุ่มเป้าหมาย"จากคนไข้เป็นเด็กนักเรียน ฉันดีใจทุกครั้งที่เด็กนักเรียนมาเล่าให้ฉันฟังว่า คนที่บ้านไปหาหมอแล้วหมอชมว่าอาการดีขึ้น หรือว่าอาการทรงตัวดี วันนั้นทั้งวันฉันจะยิ้ม อย่างมีความสุข และมีแรงที่จะเดินตามฝันฉันต่อไป

เขียนใน GotoKnow โดย คนครัว
ใน เรื่องเล่าระหว่างทาง

คำสำคัญ (Tags): #เรื่องเล่าเร้าพลัง#ป.บัณฑิต 61#ความเป็นครู#คณะคุรุศาสาตร์#มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่

หมายเลขบันทึก: 653757เขียนเมื่อ 26 กันยายน 2018 07:05 น. ()แก้ไขเมื่อ 8 ตุลาคม 2018 18:01 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่าน

คนครัว