วัฒนธรรมการเรียนรู้ : การคิดถึงพ่อ


พ่อคือบิดรของสรรพสิ่ง

วันพ่อแห่งชาติ

ทุกวันที่ 5  ธันวาคม เป็นวันมหามงคลยิ่งของปวงชนชาวไทย...เป็นวันคล้ายวันที่ในหลวงทรงมีพระประสูติกาล...เรารู้กันในวันนี้คือ  5 ธันวามหาราช  เป็นวันมหาประชาปีติ...เป็นวันรวมใจไทยทั้งชาติให้ร่วมรู้รักสามัคคี...ช่วงนี้มีงานฉลองที่ยิ่งใหญ่ครับ...

คำว่า...พ่อ...ในมุมมองของผมคือ...ผู้เป็นบิดรของสรรพสิ่ง...ผู้เป็นแบบอย่างที่ดีแก่ลูก ๆ...ผู้เป็นพ่อของแผ่นดิน...ผู้เป็นใหญ่ในโลกสมมุติ...

ผู้เป็นทุกสิ่งที่คอยปกป้องดูแลเอาใจใส่ต่อลูก ๆ...ผู้เป็นที่พึ่งทุกอย่างโดยไร้ข้อแม้ใด ๆยามเมื่อลูกมีปัญหา...ผู้เป็นสิ่งที่คอยเติมเต็มให้แก่ลูกยามเมื่อลูก ๆมีความบกพร่องอยู่...ผู้ดูแลอบรมลูก ๆตั้งแต่เกิดจนถึงวาระที่ต้องลาลับจากกันไป...

วันนี้ทำให้คิดถึงพ่อบังเกิดเกล้าที่ล่วงลับไปแล้ว...แต่กิริยาท่าทางลีลาชีวิตของพ่อตลอดเวลาตั้งแต่ผมจำความได้จนมาถึงบัดนี้...ความเป็นอัตลักษณ์ของท่าน...ผมยังจดจำอยู่ในจิตวิญญาณของผมตลอดไป

เช่น...น้ำเสียงที่ท่านพูด...เสียงไอ...เสียงหัวเราะ...การยืน...การเดิน...การนั่ง...การนอน...การกิน...การดื่ม...การทำ...การพูด...การคิด...ทุกอย่างยังคงเป็นประจักษ์นิยมในจิตใจผมตลอดไปอย่างไม่เสื่อมคลาย...

และเพราะเรามีพ่อเรามีลูกและรักลูก ๆอย่างไรเราจึงรู้ว่าพ่อรักเราเพียงใด...ความเป็นพ่อที่ถ่ายเทจิตวิญญาณสืบต่อมายังลูก...ให้ก้าวเดินต่อไป...

ตามครรลองของชีวิตที่เปรียบเหมือนละอองธุลีดินเล็ก ๆล่องลอยไปในโลกแห่งจักรวาลตามมิติแห่งกาลเวลา...นั้นเอง...

หมายเลขบันทึก: 65266เขียนเมื่อ 5 ธันวาคม 2006 11:28 น. ()แก้ไขเมื่อ 11 กุมภาพันธ์ 2012 16:36 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (0)

ไม่มีความเห็น

พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท