สิ่งหนึ่งที่อยากบอก

ไม่อยากทิ้งใครไว้อยากให้เรียนจบไปพร้อมกัน

ขอบคุณอันที่1คือขอบคุณแม่ค่ะ เพราะแม่ให้กำลังใจเป็นเหมือนพลังอีกอย่างหนึ่งที่ทำให้ฉันต้องเรียนป.บัณฑิต ในครั้งนี้ เพราะตอนแรกไม่อยากเรียนคิดว่าตัวเองอายุมากแล้วคงเรียนตามน้อง ๆ ไม่ทัน แต่แม่ก็ให้กำลังทุกครั้งที่มาเรียนบอกทุกครั้งว่าตั้งใจเรียนนะลูกเพื่ออนาคต*-*

ขอบคุณอันที่ 2 คือขอบคุณสามี ที่ให้ค่าเทอมเรียนป.บัณฑิต ตอนแรกคิดหนักมากจะเอาเงินที่ใหนมาเรียน พอจากการขายมะม่วงได้เงินมา 30,000 บาท เขาต้องแบ่งให้เรามาจ่ายค่าเทอม และปกติวันเสาร์อาทิตย์เราก็จะไปช่วยกันทำงานสวนลำไยสวนมะม่วง แต่มาทุกวันนี้งานสวนงานไร่เขาต้องทำคนเดียว อดทนหน่อยนะปีกว่าเองก็จะจบละแล้วจะกลับไปช่วยงานตามเดิมนะครับ*-*

ขอบคุณอันที่ 3 คือของคุณลูก เพราะลูกคือกำลังใจที่ดีมากเขาพยายามถามตลอดว่าแม่การบ้านหรือเปล่า ทำเสร็จหรือยัง และงานบ้านที่แต่ก่อนเขาไม่เคยทำเขาก็หันมาช่วยแม่ทำเวลาเสาร์อาทิตย์ที่แม่ไปเรียน เช่นซักผ้าตัวเองและซักของยาย รีดผ้าตัวเอง กรอกน้ำใส่ตู้ และอีกหลายอย่างที่เขาพยายามแบ่งเบาภาระงานของเราไป เยี่ยมมากครับ *-*

ขอบคุณอันที่ 4 คือขอบคุณคุณครู รัตติกรณ์ เกติยศ ที่ให้พี่พักและอาหาร โดยไม่มีค่าใช้จ่ายใดๆเลย ลูกๆของครูกลับดีใจที่เราไปอยู่อาศัยกับท่านกลับบอกว่าดีแล้วแม่ของเขาจะได้มีเพื่อนคุยไม่เหงาเพราะตั้งแต่สามีอาจารย์เสียอาจารย์ก็รู้สึกเหงา ไม่มีเพื่อน ขอบคุณนะคะครูที่คอยดูแลลูกศิษย์คนนี้มาตลอด *-*

ขอบคุณอันที่ 5 คือขอบคุณคุณครู ทุกคนที่อยู่โรงเรียนบ้านแม่ปั๋ง ที่ให้โอกาสได้ไปเรียนป.บัณฑิต ตลอดจนการอบรมมีที่ใหน ปกติก็ได้ไปอยู่แล้วแต่พอมาเรียนคุณครูที่นั่นก็เข้าใจไม่ให้ไปไหนไปเรียนอย่างเดียวพอ ขอคุณนะคะครูขอบคุณจริงๆ*-*

ขอบคุณอันที่ 6 คือขอบคุณคุณลุงที่ขับรถแดงรับดิฉันรถตอนตีห้า หน้าซุ้มหลวงปู่แหวนทุกเข้าวันเสาร์ ตอนที่มืดๆ มองไม่เห็นอะไรก็ยังอุตส่าห์รับมาเรียนและมาถึงห้องเรียนก่อนใครเกือบจะทุกครั้ง*-*

ขอบคุณอันที่ 7 คือขอบคุณท่านผู้อำนวยการสุรเดช ยืนธรรม ถึงแม้จะเกษียญไปแล้วก็ยังเป็นห่วงว่ามีพี่พักหรือเปล่า ให้กำลังใจว่าต้องอดทนเรียนไปเถิดเพื่ออนาคต ฉันจึงนับถือท่านเปรียบเสมือนท่านเป็นพ่อคนที่สองของฉันเลย*-*

ขอบคุณอันที่ 8 คือขอบคุณครูวีราภรณ์ กาใจ ที่เป็นครูพี่เลี้ยงของฉันและแนะนำช่วยเหลือทุกอย่าง ไม่ว่าจะงานในโรงเรียนหรือแม้แต่การบ้านวิชาการวัดผลและการประเมินผลซึ่งฉันไม่เข้าใจเสียเลย แต่ครูก็พยายามสอนฉัน ชี้แนะ ให้ความรู้เสมอมาแม้ว่างานครูจะเต็มโต๊ะแต่ครูก็ยังหันมาสอนฉันเวลาที่ฉันถาม*-*

ขอบคุณอันที่ 9 คือขอบคุณหมอที่ให้ยาวิเศษให้เด็กหญิงสุวิกาญดา กิน เพราะถ้าไม่ได้ยาเธอคงไม่นิ่ง และมันจะทำให้ฉันไม่ได้ทำงานส่งอาจารย์เป็นแน่ เพราะอะไรหรือก็ขนาดวันไหนที่ฉันไปธุระงานที่อื่น ไม่ได้อยู่โรงเรียนทั้งวันเธอก็จะออกอาการ กรี๊ด โมโห รังแกคนอื่น เด็กดอกไม้ที่ครูเขาปลูกหน้าอาคารเรียน เนื่องจากเธอไม่ได้กินยานั่นเอง ใครว่าอะไรไม่สนใจจะเอาแต่เราตนเดียว บางครั้งก็น่าสงสารเธอเสียจริงๆนะเด็กหญิงสุวิกาญดา*-*

ขอบคุณอันที่ 10 คือขอบคุณเพื่อน ๆ พี่ ๆ น้อง ๆ ป.บัณฑิต sec 6 ที่ทำให้เรามาเจอกันและรวมถึงอาจารย์กิตตินันท์ ด้วยนะคะ ถึงแม้ดิฉันไม่ค่อยจะเก่งเรื่องไอที เหมือนน้องๆ หรืออาจจะเจออาจารย์แซวบ้าง เอ็ดบ้างบางทีตัวน้องไม่เข้าใจมันก็จะบอกว่าพี่ ๆ ถามอาจารย์หน่อย แต่บางครั้งถามก็โดนอาจารย์ก่อนมัน ซึ่งมันก็สนุกดี รสชาติของชีวิตในการเรียน55 แต่ฉันก็จะพยายามทำงานส่งครูจนครบค่ะ เพราะเป็นคนไม่ชอบสะสมงานค้างไว้ แต่ก็ยังดีที่มีน้อง ๆ บางคนให้ความช่วยเหลือ ทุกครั้งที่ไปเรืยนฉันรู้สึกว่าฉันได้ไปเจอพี่ หนึ่งคนคือพี่เบิ้ม และมีน้องอีก28 คนที่ฉันจะต้องดูแล ไม่อยากทิ้งใครไว้อยากให้เรียนจบไปพร้อมกัน กว่าจะมาเจอกันได้เราต้องผ่านอะไรมามากมายและคิดว่า sec 6 เป็นห้องที่มีความสุขที่สุดค่ะเพราะเราจะอยู่แบบพี่แบบน้องกันไปตลอดจบการศึกษานะคะ ขอบคุณจริงๆ ค่ะ *-*

เขียนใน GotoKnow โดย ณภัชชา
ใน ความเป็นครูของ "ณภัชชา เป็งศิริ"

คำสำคัญ (Tags): #ณภัชชา#ป.บัณฑิต#มหาวิทยาลัยราชภัฎเชียงใหม่#sec6#อนาคต#ขอบคุณ#ความรู้

หมายเลขบันทึก: 652076เขียนเมื่อ 9 กันยายน 2018 15:38 น. ()แก้ไขเมื่อ 18 กันยายน 2018 10:02 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่าน

ความเห็น (58)

สุพิชฌาย์

เขียนเมื่อ 10 กันยายน 2018 11:35 น. ()

เราจะไม่ทิ้งกัน เราจะจับมือกันไปด้วยกัน #sec06 ณภัชชา

ณภัชชา