อวัยวะที่สำคุญที่สุด

เมื่อวานก่อนเพื่อนส่งจดหมายมาให้พร้อมบทความที่เพื่อนคัดลอกมาจากหนังสือพิมพ์ ค่อนข้างโชคดีที่สมาชิกในกลุ่มจะชอบอ่านหนังสือเหมือนกันทุกคน(ยามว่างจากการทำงาน) และเมื่อพบข้อความอะไรดีๆๆ ก็จะนำมาฝากกันเป็นประจำ ซึ่งผมขอถ่ายทอดบทความหนึ่งที่ผมอ่านแล้วแอบอมยิ้มอยู่คนเดียวทุกครั้งเมื่อหยิบมันขึ้นมาอ่าน " แม่ของผมเคยถามว่า ส่วนไหนของร่างกายที่สำคัญที่สุด" ตลอดหลายปีที่ผ่านมาผมได้ทายสิ่งที่ผมคิดว่ามันเป็นคำตอบที่ถูก เมื่อตอนผมยังเป็นเด็กเล็ก ผมเคยคิดว่า "เสียง" เป็นสิ่งที่สำคัญมากที่สุดสำหรับเราในฐานะที่เป็นมนุษย์ ดังนั้น ผมจึงบอกแม่ว่า มันคือ "หู" แต่แม่บอกว่า "ไม่ใช่จ้ะ คนจำนวนมาก หูหนวกแต่ก็ยังอยู่ได้ ลูกลองคิดดูไปก่อนนะ แล้วแม่จะถามลูกใหม่นะ" หลายปีผ่านไปก่อนที่แม่จะถามผมเรื่องนี้อีกครั้ง ตั้งแต่ที่ผมทายผิดครั้งแรก ผมก็พยายามครุ่นคิดหาคำตอบที่ถูกต้องตลอดมา และในตอนนี้ผมบอกกับแม่ว่า "แม่การมองเห็น สำคัญมากสำหรับทุกๆ คน ดังนั้นมันต้องเป็น "ตา" ของเราแน่เลยที่สำคัญที่สุด" แม่มองมาที่ผม และบอกกับผมว่า "ลูกเรียนรู้ได้เร็วมาก แต่ว่าคำตอบยังไม่ถูกจ้ะ เพราะว่ายังมีคนมากมายที่ตาบอด แต่ยังอยู่! ได้" ผมอึ้งไปอีกครั้ง แต่ผมก็ยังพยามยามค้นคว้าหาความรู้ต่อมาอีกหลายปี และแม่ก็ยังคงถามผมอีกหลายครั้ง และทุกครั้งคำตอบของแม่ก็คือ "ไม่ใช่จ้ะ แต่ลูกก็ฉลาดขึ้นทุกๆ ครั้งนะจ๊ะลูกรัก" จนเมื่อปีที่แล้ว ปู่ของผมตายลง ทุกคนในบ้านเศร้าใจมาก ทุกคนร้องไห้แม้แต่พ่อของผมก็ร้องด้วย ผมจำได้ดีเพราะว่ามันเป็นเพียงครั้งที่สองที่ผมเห็นพ่อร้องไห้ แม่มองผม ตอนที่เรากล่าวอำลาครั้งสุดท้ายต่อคุณปู่ แล้วแม่ก็ถามผมว่า "ลูกรู้หรือยังส่วนไหนของร่างกายเราสำคัญที่สุด ลูกรัก" ผมรู้สึกงุนงง ที่แม่ถามผมตอนนี้ ผมคิดตลอดเวลาว่าคำถามนี้เป็นเกมส์ระหว่างผมกับแม่ แม่มองเห็นสีหน้ามึนงงของผม และบอกว่า "คำถามนี้สำคัญมากลูก มันแสดงให้เห็นความจริงในชีวิตของเรา" สำหรับอวัยวะต่างๆ ที่ลูกเคยบอกกับแม่ว่าสำคัญในอดีตที่ผ่านมา แม่ได้บอกกับลูกว่ามันผิดมาตลอด พร้อมกันนั้นแม่ก็ได้ยกตัวอย่างให้ลูกฟังว่าทำไมมันถึงผิดแต่ว่าวันนี้เป็นวันที่ลูกจะได้เรียนบทเรียนที่สำคัญที่สุด แม่ก้มลงมองมาที่ผม ด้วยความรู้สึกลึกซึ้งอย่างที่แม่คนนึงจะทำได้ ผมเห็นตาแม่เอ่อด้วยน้ำตา และแม่ก็พูดว่า "ลูกรัก ส่วนที่สำคัญที่สุดในชีวิตของลูกก็คือ "บ่า" จ้ะ" ผมถามแม่ว่า "เป็นเพราะว่ามันคอยรองรับหัวของเราไว้ใช่มั้ยครับ" แม่ตอบว่า "ไม่ใช่จ้ะ แต่เป็นเพราะว่ามันสามารถรองศรีษะของเพื่อนของเราหรือคนที่เรารักเมื่อยามที่เขาร้องไห้" คนเราทุกคนต้องการบ่าใครสักคนไว้คอยซบยามร้องไห้ในบางช่วงเวลาของชีวิต ลูกรัก แม่เพียงแต่หวังว่าลูกจะมีเพื่อนและคนรักที่จะมีบ่าพร้อมที่จะให้ลูกซบตอนร้องไห้ยามเมื่อลูกต้องการ" ตรงนั้นเองที่ผมได้รู้ว่า สิ่งสำคัญที่สุดของร่างกายเรา คือการไม่เห็นแก่ตัว และมันคือความรู้สึกร่วมรับรู้กับความเจ็บปวดของคนอื่น "คนเราอาจจะลืมสิ่งที่คุณพูด.... คนเราอาจจะลืมสิ่งที่คุณทำ.... แต่ไม่มีใครลืม สิ่งที่ทำให้เขา "รู้สึก" ได้......." หวังว่าอ่านบทความแล้วคงอมยิ้มเหมือนผมนะครับ และอย่าลืมเตรียมอวัยวะที่สำคัญที่สุดไว้เพื่อคนใดคนหนึ่งในชีวิตของคุณ ไม่ว่าจะเป็น"พ่อแม่และสมาชิกในครอบครัว" หรือ "บุคคลอันเป็นที่รัก" หรือ "เพื่อนร่วมโลก" ทั้งหลาย ในยามที่พวกเค้าเหล่านั้นต้องการนะครับ คงต้องลาไปจัดสถานที่ต่อที่ชั้น 6 แล้วละครับ ขอบบคุณครับ

[ping]

ขอบคุณค่ะสำหรับสิ่งดีดีที่นำมาเล่าสู่กันฟัง

[พัฒนาคุณภาพ]

• เนื้อหายอดเยี่ยมมากๆ ค่ะ ขอบคุณที่นำสิ่งดีๆ มาเผื่อแผ่ แต่อ่านยากไปนิดนะคะ (โดยเฉพาะสำหรับคนสูงวัยแบบ P'mom) ขอโทษด้วยค่ะ
• ขอเสนอให้เว้นวรรค, ย่อหน้า หรือขึ้นบรรทัดใหม่ จะช่วยให้อ่านง่ายขึ้นค่ะ
• ขอบคุณอีกครั้งค่ะ

[จันทร์เมามาย]

• เนื้อเรื่องอ่านแล้วไม่ยิ้ม
• แต่น้ำตามันจะซึมเอาครับ
• ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆ ครับ

[ทีมงานซ่อมบำรุง]

ขอขอบพระคุณพี่ping,พี่mom และคุณจันทร์เมามายมากครับ สำหรับกำลังใจ และจะนำสิ่งดีๆมาเล่าสู่กันฟังใหม่น่ะครับ

[พ.ญ. อัจฉรา เชาวะวณิช]

ทาสีอีกนิดก็จะน่าอ่านมากขึ้นค่ะ