ฉันเห็นเพื่อนแว๊บๆ...ฉันวิ่งตามไปคุยด้วย....แต่มักจะไม่ทัน...เพื่อนไปแล้ว.......โน่นไงๆ....เจออีกคนแล้ว.....นึกว่าหายไปไหน...”จ๊ะเอ๋...อยู่นี่เอง”...ฉันทักทาย...แต่เพื่อนไม่ตอบ...ฉันไม่ทันเพื่อน...อีกแล้ว...
สองวันมานี้...เพื่อนฉันไปบางกอก..เขาเหล่านั้นนัดพบกันที่ BITEC. บางนา...ฉันเคยไปบางนาแต่ไม่เคยไป BITEC…
ฉันเข้ามาใน Blog...ฉันมองหาเพื่อนที่เดิมมีเยอะแยะ..เพื่อนฉันหายไปไหนหมด...ฉันเห็นเพื่อนแว๊บๆ...ฉันวิ่งตามไปคุยด้วย....แต่มักจะไม่ทัน...เพื่อนไปแล้ว.......โน่นไงๆ....เจออีกคนแล้ว.....นึกว่าหายไปไหน...”จ๊ะเอ๋...อยู่นี่เอง”...ฉันทักทาย...แต่เพื่อนไม่ตอบ...ฉันไม่ทันเพื่อน...อีกแล้ว...ฉันทักทายท่านผู้รู้...ผู้ถ่ายทอด(ทั้งสดและไม่สด)....
เขายุ่งอยู่กับงานมากกกก
ฉันเริ่มเข้าใจ...การแลกเปลี่ยนเรียนรู้...ต้องมีคู่แลก....
ต้องมีผู้พร้อมที่จะให้....และมีผู้พร้อมจะรับ.....ต้องมีเนื้อหาที่จะให้...ตรงใจกับความอยากได้ของผู้รับ...
ไม่มีใครที่จะให้ได้ตลอดเวลา....เพราะในขณะเดียวกัน.....เขาก็ต้องรอรับในส่วนที่เขาอยากได้
นี่คือ...ความยากที่สุด....ของการจัดการความรู้.....การแลกเปลี่ยนเรียนรู้....
ต้องนึกอยากให้....และอยากได้....ในสิ่งเดียวกัน…ในเวลาที่เหมาะสมของทั้งสองฝ่าย....ต้องพร้อมทั้งคู่
ต้องรู้จริง(หรือใฝ่รู้จริงแล้วหาเพิ่มเติม)....และต้องพยายามหาให้พบในสิ่งที่อยากรู้..
.แล้วตรงไหน...แล้วอะไร...ที่มันจะพอดีอย่างนั้น...
ต้องค่อยๆหา...พยายามหา...ไปเรื่อยๆ...จนกว่าจะพบ....จึงได้แลกอย่างแท้จริง......การแลกเปลี่ยนเรียนรู้......ต้องมีคู่แลกที่เหมาะสม