๖๗๖. บริหารจัดการ..เบิกบานใจ

        กิจกรรมทางวิชาการ..ที่เขาว่าดี ถ้าเราไม่ลองนำมาปฏิบัติ จะไม่รู้เลยว่า..ดีจริงหรือไม่? เช่นเดียวกัน..การบริหารจัดการ..ในบางเรื่องราว หากเรายังยึดติดในรูปแบบเดิมๆ ไม่ยอมออกนอกกรอบเสียบ้าง..เราก็ไม่อาจจะพบความสำเร็จที่แท้จริง...

        การเป็นผู้บริหารโรงเรียนนานๆ..ก็มักจะมั่นใจในตนเอง คิดว่ามีความรู้และประสบการณ์มากพอ ก็เลยเป็นผู้นำแบบผูกขาด..ไม่ยอมฟังใคร..และไม่ยอมมอบอำนาจ หรือมอบหมายความรับผิดชอบ ให้เพื่อนผู้ร่วมงานได้ใช้โอกาสเรียนรู้งาน..

        การเปิดโอกาสให้ผู้ใต้บังคับบัญชา ได้ตัดสินใจ..ในงานที่เขารับผิดชอบ ร่วมคิดร่วมทำอย่างเป็นระบบ ตลอดรายการ..จึงจะเกิดกำลังใจและภูมิใจในผลงาน..

        ผมมั่นใจ..ว่าให้โอกาสเพื่อนร่วมงานทุกคน..แต่ก็ไม่ยอมให้ทำงานตามลำพัง ผมจะคอยบอก นิเทศติดตามและแนะนำอย่างใกล้ชิด คิดแก้ปัญหาให้ทุกครั้ง นั่งเป็นประธานหัวโต๊ะ..ครูทุกคนก็ให้เกียรติ..และรับฟังผมมาโดยตลอด..หลายปี

        ปีการศึกษานี้..ผมคิดว่า..ไม่น่าใช่เสียแล้ว..บริหารแบบนี้..แล้วเมื่อไหร่?..ครู..ผู้เป็นเพื่อนร่วมงาน..จะเก่งกล้าสามารถ ในการแสดงศักยภาพ..เต็มภูมิรู้ภูมิธรรมที่มีอยู่

        ผมคงไม่อยู่กับพวกเขาไปตลอด..ต้องไปประชุมสัมมนา และสักวัน..ก็ต้องเกษียณจากโรงเรียนขนาดเล็ก..ครู..ผู้เป็นทรัพยากรอันทรงคุณค่า..ยังต้องคงอยู่ต่อไป เพื่อสานต่อการเรียนการสอน และการบริหารจัดการ..ในกรณีที่..ว่าง..ผู้บริหารสถานศึกษา

        และที่สำคัญไปกว่านั้น..คือ..วันนี้..ผมถามตัวเองว่า..ผมได้ฝึกปรือหรือเทรนงานให้ครูหรือยัง?..ให้ครูได้คิดและสร้างสรรค์งาน ตลอดจนสร้างเป้าหมายของการจัดการศึกษา..มากน้อยแค่ไหน?...ผมไม่ได้ปล่อยปละละเลย แต่ก็น่าจะถึงเวลาแล้ว ที่จะมอบงานและการตัดสินใจให้..ผู้ที่มีความรับผิดชอบโดยตรง..ได้เข้ามามีส่วนร่วมอย่างจริงจัง..

        พอได้โอกาสผมก็ดำเนินการทันที..ปลายปีการศึกษาแบบนี้ ไม่มีความเสียหาย..จะได้ใช้เป็นบรรทัดฐาน..หรือเป็นวัฒนธรรมการทำงานของโรงเรียน..ต่อไป

        วันนี้..ครูวิชาการ..ผู้มากไปด้วยความรู้ความสามารถ..มาหารือกับผมเกี่ยวกับ..เอกสารธุรการชั้นเรียนของทุกชั้น..สมควรตรวจสอบความถูกต้อง ก่อนกรอกคะแนนภาคเรียนที่ ๒ และควรเตรียมการจัดทำข้อสอบปลายปี การจัดชั้นเรียนใหม่ ตลอดจนแลกเปลี่ยนเรียนรู้เรื่องหลักสูตรที่จะใช้ในปีการศึกษา ๒๕๖๑..

        ผมฟังครูวิชาการพูดแล้วก็ชื่นใจ..ในความห่วงใยและรับผิดชอบตลอดแนวของครู..ผมจึงบันทึก..เชิญครูทุกคนประชุม..ในเวลา ๑๔.๓๐ น.  และบอกด้วยว่า ผอ.ไม่ได้เข้าร่วมประชุม แต่จะให้ครูวิชาการเป็นประธาน..ให้ครูนำเอกสารธุรการชั้นเรียนเข้าไปในที่ประชุมด้วย...ครูท่านใดสงสัยอันใดหรือมีปัญหาการวัดประเมินผล..ก็ให้สอบถามได้...

        ผมนำนักเรียนชั้นป.๑ – ป.๖ ไปเข้าแถวหน้าห้องสมุด..ให้พี่ ป.๕ ผู้หญิง ดูแลน้องๆ ป.๑ – ๒ ถอนหญ้าในแปลงผัก ส่วนป.๓ – ๔ ช่วยกันเก็บกวาดใบไม้ และรดน้ำต้นกล้วย...

       ป.๖..พัฒนาสวนสมุนไพร ป.๕ ผู้ชาย ไปดูแลเล้าเป็ด เล้าไก่..ให้เรียบร้อย

        จากนั้น..ให้มารวมกันที่ถนนหน้าเสาธง เพื่อนัดหมายกิจกรรมค่ายลูกเสือสำรองที่จะจัดในสัปดาห์หน้า..

       ในระหว่างที่ควบคุมดูแลนักเรียนทุกชั้นให้ทำงาน..ผมมองไปที่โต๊ะประชุม บรรยากาศการประชุมครูทางวิชาการเป็นเช่นไรไม่รู้..แต่ก็รู้ว่าครูตั้งใจและรับฟังซึ่งกันและกัน...

        หัวใจของผมพองโต อิ่มเอมใจ..ในกิจกรรมที่ผมตัดสินใจให้ครูทำกันเอง ให้ครูเป็นผู้นำทางวิชาการ..เป็นเจ้าของความคิดและความสำเร็จ..ที่จะเกิดขึ้น..

        ผมขอให้นักเรียนทุกคน..ทบทวนเพลงมาร์ชของโรงเรียน..เพลงคุณธรรมหนองผือ และเพลงค่านิยม ๑๒ ประการ..จบลงด้วยเพลงประกอบท่าทางของพี่ ป.๖

        กิจกรรมของนักเรียนที่ดูพร้องเพรียง กับบรรยากาศโรงเรียนที่แม้จะร้อนอบอ้าว แต่ก็ดูสดใสอยู่ในใจผม เป็นอีกหนึ่งวันที่ผมมีความสุข..ถ้าผมรู้ว่า..การเปิดโอกาสให้ผู้ร่วมงานได้คิดเองทำเองบ้าง..มันดีแบบนี้..ผมคงทำอย่างนี้..มานานแล้ว...

        ในช่วงเวลาที่เหลืออยู่ จะกี่เดือนหรือกี่ปีก็ตาม..ไม่สำคัญ ผมเข้าใจและมองงานออกแล้ว..ว่าจะบริหารจัดการโรงเรียนอย่างไร?ให้สำเร็จและมีความสุข..ได้ทั้งผลงานเบิกบานใจและได้ใจเพื่อนร่วมงานด้วย.

ชยันต์  เพชรศรีจันทร์

๒๒  กุมภาพันธ์  ๒๕๖๑