49. ใจทำให้เกิดความไม่มั่นคง

49. ใจทำให้เกิดความไม่มั่นคง

ถาม  ผู้คนมาหาท่านเพื่อรับฟังคำแนะนำ ท่านรู้คำตอบได้อย่างไร?

ตอบ  เมื่อฉันได้ยินคำถาม ฉันก็ได้ยินคำตอบด้วย

 

ถาม  และท่านรู้ได้อย่างไรว่าคำตอบของท่านถูกต้อง?

ตอบ  เมื่อฉันรู้แหล่งกำเนิดที่แท้ของคำตอบ ฉันจะไม่ลังเลสงสัย

น้ำบริสุทธิ์จะไหลจากแหล่งน้ำที่บริสุทธิ์เท่านั้น

ฉันไม่สนใจเกี่ยวกับความต้องการและความกลัวของผู้คน

ฉันเป็นหนึ่งเดียวกับข้อเท็จจริง ไม่ใช่ข้อคิดเห็น

บุคคลรับเอาชื่อและรูปร่างว่าเป็นตน แต่ฉันไม่ถือเอาสิ่งใดๆเป็นตัวฉัน

ถ้าฉันรับเอาว่าร่างกายและชื่อนี้เป็นฉัน ฉันจะไม่สามารถตอบคำถามของเธอได้

ถ้าฉันรับเอาว่าเธอเป็นแค่ร่างกาย เธอก็จะไม่ได้ประโยชน์อะไรจากคำตอบของฉัน

ครูที่แท้จะไม่สนใจในความคิดเห็น

ท่านมองเห็นสิ่งต่างๆอย่างที่มันเป็นและแสดงให้ทุกคนเห็นอย่างที่มันเป็น

ถ้าเธอถือเอาว่าผู้คนเป็นอย่างที่เขาคิดว่าเขาเป็น เธอจะทำร้ายเขา เพราะเขาก็ทำร้ายตัวเองอยู่แล้วอย่างสาหัสสากรรจ์ ตลอดเวลา

แต่ถ้าเธอเห็นพวกเขาอย่างที่เขาเป็นในความจริง มันจะดีอย่างยิ่งสำหรับพวกเขา

ถ้าพวกเขาถามเธอว่า จะทำอย่างไร จะฝึกปฏิบัติในแนวไหน จะดำเนินชีวิตแบบใด จงตอบว่า “ไม่ต้องทำอะไรเลย แค่ “เป็น” ในการมีอยู่เป็นอยู่ ทุกอย่างจะเกิดขึ้นโดยธรรมชาติ”

 

ถาม  สำหรับผม ดูเหมือนว่าในการสอนของท่าน ท่านใช้คำว่า “โดยธรรมชาติ” และ “โดยบังเอิญ” ในความหมายเดียวกัน

ผมรู้สึกว่า มันมีความแตกต่างอย่างลึกซึ้งระหว่างความหมายของคำทั้งสอง

โดยธรรมชาติ เป็นสิ่งที่มีระบบระเบียบ อยู่ภายใต้กฏเกณฑ์ เราสามารถไว้วางใจในธรรมชาติ ในขณะที่ โดยบังเอิญ เป็นความวุ่นวาย ไม่คาดฝัน ทำนายไม่ได้

บุคคลสามารถพูดง่ายๆว่าทุกสิ่งเป็นธรรมชาติ ตกอยู่ภายใต้กฏของธรรมชาติ แต่การยืนยันว่าทุกสิ่งเป็นความบังเอิญ เกิดขึ้นโดยไม่มีเหตุ ออกจะเกินความจริงไปหน่อย

ตอบ  ถ้าฉันใช้คำว่า “เกิดเองโดยธรรมชาติ” แทนคำว่า “โดยบังเอิญ” จะทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นไหม?

 

ถาม  ท่านอาจใช้คำว่า “เกิดเองโดยธรรมชาติ” หรือ “โดยธรรมชาติ” ในลักษณะที่ตรงข้ามกับ “โดยบังเอิญ”

ใน “โดยบังเอิญ” มันมีองค์ประกอบแห่งความไม่เป็นระเบียบ ความสับสนวุ่นวาย

การบังเอิญมักมีการทำลายกฏ เป็นข้อยกเว้น เป็นความประหลาดใจ

ตอบ  ชีวิต ไม่ใช่กระแสธารแห่งความน่าประหลาดใจหรอกหรือ?

 

ถาม  ธรรมชาตืมี่ความสอดคล้องกลมกลืน ความบังเอิญเป็นความกระทบกระเทือน

ตอบ  เธอพูดในฐานะของอัตตาตัวตน ถูกจำกัดด้วยเวลาและสถานที่ ปิดกั้นด้วยขอบเขตของกายและใจ

อะไรที่เธอชอบ เธอเรียกมันว่า “โดยธรรมชาติ” อะไรที่เธอไม่ชอบ เธอเรียกมันว่า “โดยบังเอิญ”

 

ถาม  ผมชอบ “โดยธรรมชาติ” และการเป็นไปตามกฏ เป็นไปตามที่คาดหวัง และผมกลัวสิ่งที่ไม่เป็นไปตามกฏ สิ่งที่ไม่เป็นระเบียบ สิ่งที่เหนือความคาดหวัง สิ่งที่ไร้ความหมาย

สิ่งที่เกิดโดยบังเอิญ มักเป็นสิ่งผิดปกติ

มันอาจมีสิ่งที่เรียกว่า “โชคดีโดยบังเอิญ” แต่นั่นช่วยยืนยันกฏที่ว่า นั่นเป็นสิ่งที่เกิดได้ยากมากในจักรวาลแห่งความบังเอิญ

ตอบ  ฉันรู้สึกว่าเธอเข้าใจผิดไปหรือเปล่า

คำว่า “โดยบังเอิญ” ที่ฉันใช้ หมายถึงบางอย่างซึ่งไม่มีกฏใดที่เรารู้จักจะใช้กับมันได้

เมื่อฉันพูดว่า ทุกสิ่งเกิดขึ้นโดยบังเอิญ โดยไร้สาเหตุ ฉันหมายความว่า สาเหตุและกฏที่ควบคุมการทำงานของมัน เป็นสิ่งที่อยู่เหนือการรู้ของเรา หรือแม้แต่จินตนาการของเรา

ถ้าเธอเรียกสิ่งที่เธอบอกว่า เป็นความมีระเบียบ กลมกลืน ทำนายได้ ว่าเป็นธรรมชาติ ดังนั้น สิ่งที่เป็นไปตามกฏที่สูงกว่า และเคลื่อนไปด้วยพลังที่สูงกว่า ก็สามารถเรียกได้ว่าเป็นสิ่งเกิดเองโดยธรรมชาติ

ดังนั้น เราควรมีความเป็นระเบียบตามธรรมชาติ สองชนิด: ชนิดที่เป็นส่วนบุคคลและทำนายได้ กับชนิดที่ไม่เป็นส่วนบุคคล หรือเป็นส่วนบุคคลขั้นสูง และทำนายไม่ได้

ถ้าเช่นนั้น เราเรียกชื่อมันใหม่ว่า ธรรมชาติที่ต่ำกว่า และธรรมชาติที่สูงกว่า แล้วทิ้งคำว่า โดยบังเอิญ ไปซะ

เมื่อเธอเติบโตขึ้นในทางความรู้และปัญญาญาณ เส้นแบ่งระหว่างธรรมชาติที่ต่ำกว่า และธรรมชาติที่สูงกว่า จะถอยร่นออกไป แต่ทั้งสองส่วนยังคงมีอยู่ จนกระทั่งมองเห็นเป็นหนึ่งเดียว

เพราะอันที่จริงแล้ว ทุกสรรพสิ่งล้วนไม่สามารถอธิบายได้

 

ถาม  วิทยาศาสตร์อธิบายอะไรได้มากมาย

ตอบ  วิทยาศาสตร์สนใจแต่ชื่อและรูปร่าง ปริมาณและคุณภาพ รูปแบบและกฏ มันก็ใช้ได้ในที่ทางของมัน

แต่ชีวิตมีเพื่อการดำรงอยู่ ไม่มีเวลาสำหรับการวิเคราะห์

การตอบสนองต้องเกิดขึ้นเองโดยทันที – นั่นแหละ คือ ความสำคัญของการเกิดเองโดยธรรมชาติ การไร้กาลเวลา

เรามีชีวิตและเคลื่อนที่ไปในสิ่งที่เราไม่รู้ว่าคืออะไร

สิ่งที่เรารู้ คืออดีต

 

ถาม  ผมขอยืนหยัดกับสิ่งที่ผมรู้สึกว่าผมเป็น

ผมคือปัจเจกบุคคล คือบุคคลหนึ่งในจำนวนบุคคลมากมาย

บางคนอาจสอดประสานและกลมกลืนกัน บางคนไม่

บางคนอยู่โดยไม่ใช้ความพยายามใดๆ ตอบสนองอย่างฉับพลันต่อทุกสถานการณ์อย่างถูกต้อง ให้ความยุติธรรมต่อทุกอย่างที่จำเป็นในขณะนั้น ในขณะที่บางคนล้มลุกคลุกคลาน ผิดพลาด ทำให้ตัวเองกลายเป็นปัญหาสำหรับคนอื่น

คนที่อยู่อย่างกลมกลืน อาจเรียกว่าเป็นกลุ่มที่มีชีวิตอย่างธรรมชาติ ถูกควบคุมด้วยกฏ ในขณะที่กลุ่มซึ่งแตกแยก อาจเรียกว่ามีชีวิตอย่างไร้ระเบียบ และมีโอกาสที่เกิดความบังเอิญได้

ตอบ  แนวคิดของความยุ่งเหยิง ส่อถึงความรู้สึกเป็นระเบียบ เป็นอินทรีย์ และความเชื่อมโยงระหว่างกัน

ความยุ่งเหยิงและจักรวาล: มันไม่ใช่สองแง่มุมของสภาวะเดียวกันหรอกหรือ?

 

ถาม  แต่ท่านเหมือนจะบอกว่า ทุกสิ่งคือความยุ่งเหยิง ความบังเอิญ ความไม่สามารถทำนายได้

ตอบ  ใช่ ในลักษณะที่ว่า ไม่ใช่ทุกกฏที่เรารู้ได้ และไม่ใช่ทุกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจะสามารถทำนายได้

ยิ่งเธอสามารถเข้าใจได้มากเท่าใด จักรวาลก็จะกลายเป็นสิ่งน่าพึงพอใจ สิ่งที่เต็มไปด้วยอารมณ์ความรู้สึก และ เป็นสิ่งที่เข้าถึงได้ด้วยจิต

ความจริงแท้ ดีงามและสวยอย่างยิ่ง เราต่างหากคือผู้สร้างความยุ่งเหยิง

 

ถาม  ถ้าท่านหมายความว่า เพราะคนเรามีอิสระ จึงทำให้เกิดความบังเอิญขึ้น ผมเห็นด้วย

แต่เรายังไม่ได้คุยกันเรื่องอิสระ

ตอบ  ความเป็นระเบียบของเธอ ทำให้เธอรู้สึกพอใจ และความไม่เป็นระเบียบ ทำให้เธอรู้สึกปวดใจ

 

ถาม  ท่านอาจพูดว่าอย่างนั้นก็ได้ แต่อย่าบอกผมว่า ทั้งความเป็นระเบียบและความไม่เป็นระเบียบ เป็นหนึ่งเดียวกัน

ขอให้พูดกับผมด้วยภาษาที่ผมเข้าใจ – ภาษาของปัจเจกบุคคลที่แสวงหาความสุข

ผมไม่อยากถูกทำให้หลงทางด้วยภาษาแบบที่ว่าอะไรๆก็หนึ่งเดียว

ตอบ  อะไรทำให้เธอเชื่อว่า เธอคือปัจเจกบุคคลที่แปลกแยกจากสิ่งอื่น?

 

ถาม  ผมมีพฤติกรรมแบบปัจเจก ผมดำเนินชีวิตด้วยตัวผมเอง

ผมคิดถึงตัวเองก่อนเป็นอันดับแรก แล้วจึงคิดถึงคนอื่นๆในแง่แค่ว่าเขามีความเกี่ยวข้องกับผม

พูดสั้นๆ ผมยุ่งอยู่กับตัวเองเท่านั้น

ตอบ  ถ้าอย่างนั้นก็จงยุ่งกับตัวเองต่อไป แล้วเธอมาที่นี่ทำไม?

 

ถาม  ผมก็มาด้วยธุระส่วนตัวของผมในเรื่องที่ผมมีหน้าที่ทำให้ตัวเองปลอดภัยและมีความสุข

ผมขอสารภาพว่าผมไม่ได้ประสบความสำเร็จมากนักในเรื่องนี้

ผมไม่รู้สึกปลอดภัย ผมไม่มีความสุข

ดังนั้น ผมจึงมาที่นี่

ที่นี่ใหม่สำหรับผม แต่เหตุผลที่ทำให้ผมมาที่นี่เป็นเหตุผลเก่า: แสวงหาความปลอดภัยอย่างมีความสุข แสวงหาความสุขอย่างปลอดภัย

เท่าที่ผ่านมา ผมยังหามันไม่พบ ท่านจะช่วยผมได้ไหม?

ตอบ  สิ่งที่ไม่เคยสูญหายไปไหน จะถูกค้นเจอได้อย่างไร?

การแสวงหาความปลอดภัยและความสุขของเธอนั่นแหละ ที่ทำให้เธอเข้าไม่ถึงมัน

จงหยุดแสวงหา หยุดคิดว่ามันสูญหายไป

โรคนี้ง่ายมาก การรักษาโรคก็ง่ายมากเช่นกัน

ใจของเธอนั่นแหละที่ทำให้เธอไม่มั่นคงและไม่มีความสุข

ความคาดหวังทำให้เธอไม่มั่นคง ความจำ – ทำให้เธอไม่มีความสุข

จงหยุดใช้ใจของเธออย่างผิดๆ แล้วทุกอย่างจะเป็นไปด้วยดีสำหรับเธอ

เธอไม่จำเป็นต้องไปจัดทำให้มันถูกต้อง – มันจะจัดตัวของมันให้ถูกต้องเอง ทันทีที่เธอหยุดทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับอดีตและอนาคต แล้วอยู่กับปัจจุบันอย่างแท้จริง

 

ถาม  แต่ปัจจุบันไม่มีขนาด ผมจะกลายเป็นความไม่เป็นอะไรเลย!

ตอบ  ถูกต้อง เมื่อเธอไม่เป็นอะไรเลย เธอจะปลอดภัยและมีความสุข

เธอสามารถมีประสบการณ์สำหรับการร้องขอของเธอ ลองพยายามทำดูสิ

แต่ตอนนี้ เรากลับมาคุยกันเรื่องสิ่งที่เกิดขึ้นโดยบังเอิญและสิ่งที่เกิดขึ้นเอง หรือเกิดโดยธรรมชาติ

เธอบอกว่า ธรรมชาติเป็นสิ่งมีระเบียบ แค่ความไม่เป็นระเบียบคือสัญญาณของความยุ่งเหยิง

ฉันปฏิเสธความแตกต่างนี้ และบอกว่า เราเรียกเหตุการณ์ว่าเกิดโดยบังเอิญ เมื่อหาสาเหตุของมันไม่พบ

ในธรรมชาติไม่มีความยุ่งเหยิง ความยุ่งเหยิงมีอยู่ในใจของมนุษย์เท่านั้น

ใจ ไม่สามารถเข้าใจความเป็นทั้งหมด – โฟกัสของมันแคบเกิดนไป

มันมองเห็นเพียงเศษเสี้ยวเท่านั้น และไม่สามารถเห็นภาพรวมทั้งหมด

เหมือนคนที่ได้ยินเสียง แต่ไม่เข้าใจภาษา อาจกล่าวหาผู้พูดว่าทำเสียงอะไรไม่รู้ ไม่มีความหมายเลย และผิดพลาดไปทั้งหมด

สำหรับคนหนึ่ง กระแสเสียงอาจฟังดูยุ่งเหยิงไร้ระเบียบ แต่สำหรับอีกคนหนึ่ง มันคือบทกวีแสนไพเราะ

ครั้งหนึ่ง พระมหาชนกฝันว่าพระองค์เป็นขอทาน

พอตื่นขึ้น พระองค์ตรัสถามคุรุของพระองค์ว่า – วริษฐา: ฉันเป็นกษัตริย์ที่ฝันว่าเป็นขอทาน หรือฉันเป็นขอทานที่ฝันว่าเป็นกษัตริย์?

คุรุกล่าวตอบว่า: พระองค์ไม่ได้เป็นอย่างใดอย่างหนึ่ง พระองค์เป็นทั้งสองอย่าง

พระองค์เป็น แต่พระองค์ก็ไม่ใช่สิ่งที่พระองค์คิดว่าพระองค์เป็น

พระองค์เป็น เพราะพระองค์มีพฤติกรรมไปตามนั้น; พระองค์ไม่ได้เป็น เพราะสิ่งที่เป็นอยู่นี้ไม่คงอยู่ตลอดไป

พระองค์สามารถเป็นกษัตริย์หรือเป็นขอทานได้ตลอดไปหรือเปล่า?

ทุกอย่างต้องเปลี่ยนแปลง

พระองค์คือสิ่งที่ไม่เปลี่ยนแปลง พระองค์คืออะไร?

พระมหาชนกตรัสว่า: ใช่ ฉันไม่ใช่กษัตริย์และฉันไม่ใช่ขอทาน ฉันคือธรรมชาติที่เฝ้ารู้เฝ้าดูอย่างเงียบเชียบ

คุรุกล่าวว่า นี่คือมายาอันสุดท้ายของพระองค์ ว่าพระองค์คือผู้บรรลุธรรม พระองค์คือผู้ที่แตกต่างและเหนือกว่าคนทั่วไป

พระองค์ได้เข้าไปยึดความคิดของใจอีกแล้ว ในกรณีนี้ เป็นใจที่สงบเรียบร้อย และเป็นตัวอย่างที่ยอดเยี่ยมไปเสียทุกด้าน

ตราบใดที่พระองค์ยังเห็นความแตกต่าง แม้เพียงเล็กน้อยเท่าใดก็ตาม พระองค์ก็ยังไม่เข้าถึงความจริงแท้

พระองค์ยังคงอยู่ในระดับของใจ

จนกว่าความรู้สึก “ฉันเป็นตัวฉัน” หมดไป “ฉันเป็นทุกสิ่ง” ก็จะเกิดขึ้น

เมื่อความรู้สึก “ฉันเป็นทุกสิ่ง” หมดไป “ฉันเป็น” ก็จะเกิดขึ้น

เมื่อ “ฉันเป็น” หมดไป ก็จะเหลือเพียงความจริงแท้เท่านั้นที่มีอยู่เป็นอยู่ และภายในนั้น ทุก “ฉันเป็น” จะถูกเก็บรักษาไว้และเปล่งประกาย

ความหลากหลายโดยไม่มีความแปลกแยก คือสิ่งสูงสุดที่ใจสามารถสัมผัสได้

เหนือไปจากนั้น ทุกกิจกรรมจะหยุดลง เพราะภายในนั้น มีการเข้าถึงแล้วซึ่งทุกเป้าหมาย และบรรลุซึ่งทุกวัตถุประสงค์

 

ถาม  เมื่อมีการเข้าถึงสภาวะสูงสุด เราจะสามารถแบ่งปันมันกับคนอื่นได้หรือไม่?

ตอบ  สภาวะสูงสุดเป็นสากล ที่นี่และเดี๋ยวนี้ ทุกคนอยู่ภายในสภาวะนั้นอยู่แล้ว แบ่งปันกันอยู่แล้ว

มันคือสภาวะของการมีอยู่เป็นอยู่ – การรู้และการชอบ

ใครบ้างที่ไม่ชอบการมีอยู่เป็นอยู่ หรือไม่รู้จักการดำรงอยู่ของตน?

แต่เราไม่ใช้ประโยชน์จากความสุขแห่งการรู้ตัวนี้ เราไม่เข้าไปภายในมัน และทำให้มันบริสุทธิ์จากสิ่งแปลกปลอมทั้งหลาย

การชำระใจของตนให้บริสุทธิ์ การทำความสะอาดจิตใจนี้ เป็นงานสำคัญและจำเป็นอย่างยิ่ง

เมื่อมีฝุ่นละอองแม้เล็กน้อยเข้าไปในตา จะทำให้เกิดการบวมอักเสบและระคายเคือง และอาจทำให้ตาบอด โลกทั้งโลกหายไปจากการรับรู้ของเราได้ ความคิดผิดๆที่ว่า: “ฉันคือกายและใจนี้” ทำให้เกิดการยึดมั่นถือมั่นในอัตตาตัวตน ซึ่งบดบังจักรวาลไปเสียจากเรา

มันไม่มีประโยชน์ที่เธอจะต่อสู้กับความรู้สึกจำกัดและแปลกแยกของความเป็นอัตตาตัวตน จนกว่าเธอจะเห็นรากเหง้าที่มาของมันอย่างถ่องแท้

ความเห็นแก่ตัว หยั่งรากอยู่ในแนวคิดผิดๆเกี่ยวกับตัวเธอ

การทำให้ใจสว่างขึ้นด้วยความเห็นถูก คือ โยคะ

 

ศรี นิสาร์กะทัตตะ มหาราช

“I AM THAT”