๕๐. ในความเหมือนที่แตกต่าง..มองอย่างไร..ก็ดีหมด

            ผมกลับมาดูภาพนี้อีกครั้ง ในคืนวันที่ต้องทบทวนและเริ่มต้นใหม่..ภาพในวันนั้น..แตกต่างจากวันนี้..ลูกชายผมบนเวที ตอนนี้เติบโตแล้ว แต่ก็ยังคงอยู่ในแวดวงของดนตรีและเสียงเพลง..เหมือนเดิม

          ตอนนั้น..มันก็ผ่านมาหลายปี ผมย่างเข้าสู่โรงเรียนขนาดเล็ก ทางอำเภอ..มอบหมายให้ผมนำนักเรียน ไปเล่นเพลงพื้นบ้านที่งานดอนเจดีย์ อ.พนมทวน จ.กาญจนบุรี..งานค่อนข้างใหญ่..ผมจึงใส่ใจในรายละเอียดของการแสดง

            เพิ่มเติม..โฟล์คซองเข้าไป ให้ลูกชายคนโต ที่เรียนป.ตรี ปี ๑ ซึ่งเรียนเอกดนตรี เป็นนักร้องนำ ผมกับลูกคนเล็ก..ขยับให้จังหวะอยู่ข้างๆ

            ลูกชายสองคน เรียนที่นาฏศิลป์สุพรรณบุรี คนเล็กเรียนวิชาเอกโขน..ทั้งสองคนคุ้นเคยกับการแสดงด้านหน้าเวที..คืนนั้น..จึงผ่านไปได้ด้วยดี และอยู่ในความทรงจำของผมตลอดมา...

            ผมไม่มีโอกาสได้ร่วมวงบรรเลงดนตรีกับลูกมานานมาก แต่ลูกชายคนโตคร่ำหวอดในวงการอย่างต่อเนื่อง ทั้งดนตรีไทยและสากล จนสอบบรรจุได้เป็นข้าราชการครู ที่ อ.บ้านไร่ จ.อุทัยธานี

            ๓ ปีกว่า..ของชีวิตครู “ดนตรี”ของลูก ราบรื่นและประสบความสำเร็จ ลูกเคยบอกว่าเหนื่อยมาก แต่ก็มีความสุขสนุกกับงาน..เป็นที่รักของเพื่อนครู เป็นที่ชื่นชมของผู้บริหาร..เพราะสามารถนำวงดนตรีไทยคว้า “เหรียญทอง” ๓ ปีซ้อน และเตรียมเข้าแข่งขันในระดับประเทศ ที่อิมแพค เมืองทองธานี ในเดือนกุมภาพันธ์ ๒๕๖๑

            แต่..๓ ปี ของลูกชายคนเล็ก..แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง..ผมถามลูกอยู่เสมอ..ไหวไหมลูก.?.มีอะไรก็บอกพ่อ อย่าเก็บไว้คนเดียวนะ..พยายามเรียนให้จบ ได้เกรดอะไรก็ได้ ไม่ต้องกดดันตัวเอง...

            ลูกชายคนเล็ก..เรียน ม.เกษตรฯ คณะศึกษาศาสตร์ วิชาเอกพลศึกษา..ทุกครั้งที่กลับบ้าน ลูกจะเล่าให้ฟังว่าเรียนยากมาก..ภาคปฏิบัติพอไปได้ แต่ภาคทฤษฏี..ที่มีตรีโกณฯ วิทยาศาสตร์กายภาพ  แคลคูลัส และสถิติ..ที่ลูกไม่คุ้นเคยมาก่อนเลย..

            ฟังลูกชายเล่าแล้วเศร้าใจ..วันที่ลูกจบ ม.๖ ผมไม่น่าตามใจเขาเลย..เขาบอกอยากเรียนพลศึกษา..ที่ม.เกษตร..เพราะที่ ม.เกษตรฯ รับโควต้า..ถ้ามีความสามารถพิเศษด้านนาฎศิลป์ (โขน) ซึ่งตอนนั้น..ลูกชายเชี่ยวชาญการเล่นโขน เป็นตัว..ลิง..ตีลังกาได้คล่องแคล่วว่องไว..มาก

            ๒ ปีกว่า..ในรั้วมหาวิทยาลัยของลูก..ลูกบอกมีทุกรสชาติ..เศร้าสุดๆ เมื่อเพื่อนที่ผ่านการเรียนสายวิทย์ฯมา..เรียนได้ดีมีความก้าวหน้า..แต่ลูกชาย..ตามเขาแทบไม่ทันต้องพยายามสุดชีวิต..

            โชคดี..ที่ได้ครูในชมรมศิลปวัฒนธรรมให้กำลังใจ..ถ่ายทอดทักษะการแสดงโขนเพิ่มเติมให้..ได้เล่นเป็นตัวหนุมาน..และเป็นผู้แสดงตัวหลักของชมรมฯ ได้ออกงานสำคัญๆบ่อยครั้ง...จนผมต้องคอยเตือนเรื่องการแบ่งเวลา..อยู่เสมอ..

          ที่สุดแล้ว..แบ่งเวลาอย่างไรก็ไปไม่รอด กลายเป็นหนักสองทาง..ลูกเริ่มส่งสัญญาณ..ส่วนผมเริ่มทำใจ..กลางปี ๒๕๖๐ ผมให้ลูกตั้งหลัก..แล้วนับถอยหลัง..อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด ประคับประคองไว้นะลูก..ถ้าไม่ไหวให้ลาออก..ไม่ใช่ให้เขาไล่ออก...

            ๓๑ ธันวาคม ๒๕๖๐..ลูกกลับบ้าน..และบอกว่า..ผมขอกลับมาตั้งต้นใหม่ ขอกลับมาเรียนนาฎศิลป์(โขน)ได้ไหมครับ...? ได้สิ ได้เลย..ลูก  พ่อให้โอกาสลูกเสมอ ถือว่าเป็นของขวัญปีใหม่ ๒๕๖๑ แก่ลูก..ก็แล้วกัน...ประโยคหลัง ผมคิดในใจ ไม่ได้บอกลูกชาย

            ผมอยากจะขอบคุณใครต่อใคร หรืออะไรก็ตาม..ที่ช่วยให้ผมคิดได้ ไม่รู้สึกเสียใจและไม่เสียความรู้สึกที่ลูกสูญเสียโอกาส..คิดแต่ว่า..อะไรที่เข้ามาในชีวิต..ดีทั้งหมด..ขอแต่ลูกไม่เกเร ไม่ติดยาเสพติดก็เพียงพอแล้ว..ชีวิต..ยังมีเส้นทางให้เขาเดิน..ก็ต้องอดทนและสู้ต่อไป

            ขอบคุณ..คณะครูในชมรมศิลปวัฒนธรรม ที่ถ่ายทอดและหล่อหลอมกล่อมเกลาให้ลูกชายรักดีมีความผูกพัน..ในศาสตร์การแสดงโขน..ร่วมอนุรักษ์และสืบสาน..ใช้เวลาให้เกิดคุณค่า แม้ว่า..จะก้าวไปไม่ทันเพื่อน แต่ก็ได้ทักษะชีวิตมาบ้าง และได้รู้จักตนเองมากขึ้น...

            วันนี้...ลูกชายคนโตจะไปเรียน ป.โท..ที่ ม.ราชภัฎนครปฐม ผมบอกลูกว่า"..น้องจะมาเรียนต่อที่สถาบันพัฒนศิลป์ที่ศาลายา นครปฐม..พ่อฝากน้องด้วยนะ..” "ได้ครับ”  เราสามคนพ่อลูกจะได้อยู่ใกล้กัน...เหมือนที่เราเคยเล่นดนตรีด้วยกัน..

ชยันต์  เพชรศรีจันทร์

๒๗  มกราคม  ๒๕๖๑

 

          

            

[คุณมะเดื่อ]

[เพชรน้ำหนึ่ง]

-ขอเป็นกำลังใจให้น้องด้วยนะครับ..