ตอน การกลับมา "อาสา"คาราวานรากแก้ว (ภาระกิจฟิชโช)

23/12/60

ดีใจจริงๆ ที่ได้พบคุณ...อบอุ่นเมื่อเจอแสงสีทองของวันใหม่
...จากคืนที่มืดมิดสู่วันที่ฟ้าใส...ให้เราได้รู้อะไรเข้าใจบางอย่าง...ว่าแต่ละชีวิตไม่เคยจะอับจนหนทาง...ยังมีแสงสว่างถ้าเพียงเราอดทน...และตั้งใจจะค้นหามัน... อรุณสวัสดิ์ เช้าวันอากาศแจ่มใส

งง กับตัวเองเหมือนกันว่า วันนี้ ทำอะไรดีว๊ะ... คิดในใจว่า ภาระกิจยังไม่เสร็จสิ้น เมื่อคืนเปิดประเด็นเรื่อง “สวัสดิการ” ไว้... และเมื่อคืนมีการจัดการของแต่ละฝ่ายได้เซอร์ไพรส์นิดหน่อย ฝ่ายทำฝายชะลอน้ำ เน้นเด็กใหม่ที่ยังไม่เคยเข้าไปทำฝาย ได้เข้าไปเรียนรู้ ... ฝ่ายครัว นำทีมโดย ปาล์ม(ผู้มุ่งมั่นที่จะทำฝาย), ตี่(เก้านิ้ว) และ เนย์(สวยถึกบึกบึน) ...คนจัดเอาอะไรคิดเนี๊ยะ แต่เอาน่าต้องมีอะไรดีๆ ให้เห็นแน่นอน ผมเชื่ออย่างนั้น... และแล้ว เสียงนาฬิกาปลุกก็ดังขึ้น เฮ้ย!!! ไม่ใช่สิ นี่มันตีห้ากว่าแล้ว ...ตื่นๆๆ... เสียงปลุกฝ่ายครัวเรียกกันให้ ZzZzZ 555+++ 

แต่พอกับข้าวมื้อเช้ามา ... ผิดคาดครับ ... ฝีมือกว่าที่คิด ... มื้อนี้มีเรื่องเล่า บอกเลยว่า ... จากน้องๆ ที่เงียบๆ กัน เริ่มเพิ่มบทสนทนาให้วงกินข้าวครับ มีแต่คนบอกว่า “อร่อย” ซึ่งคำชม คำหยอกล้อกันในค่าย บอกเลยว่า มันมาจากใจทั้งนั้นเพราะว่า เรามาใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันความจริงใจมันจะออกมาแบบอัตโนมัติ เชื่อได้เลย อิ่มหนำสำราญบานบุรีกันไป วันนี้มาแปลกแฮ๊ะ มีเข้าแถวด้วย รอบธงค่าย ธงมหาลัย แต่ก็ยังขาดๆ เกินๆ ... ทำไมไม่ร้องเพลงชาติกัน ผมก็รู้สึกงง งง แต่ไม่เป็นไร ...เรื่องนี้ต้องปรับกันอีกหน่อย... รอคนมาเพิ่มเติมเต็มความสมบูรณ์ของมัน... คุยงานแต่ละฝ่ายแจกแจงว่า ใครทำอะไร... เลิกแถว 1 2 3 เฮ้!!! ต่างคนต่างก็ไปทำงานของตัวเอง ฝ่ายฝายชะลอน้ำ ก็จะดูตื่นเต้นหน่อยๆ เพราะบางคนไม่เคยจับมีดจับจอบจับเสียมเลย ...พร้อมมั๊ย พร้อมมั๊ย... พร้อมแล้ว พร้อมแล้ว อุ๊ย!!! ตื่นเต้น อุ้ย!!! ตื่นเต้น... 

ส่วนผมก็ไม่รู้จะต้องทำอะไรดี เดินไปเดินมา เก็บโน้นเก็บนี่ตรงต้นไม้ที่มีโต๊ะวางของ ช่วยจัดให้มันดี ในเมื่อพูดแล้วยังไม่เป็นที่สนใจของใคร ก็ทำเองมันซะเลย แล้วก็มีน้องๆ เริ่มมาช่วย จัดให้มันเป็นระเบียบ ดูน่านั่งขึ้น (ทุกการทำงานของผมในแต่ละฝ่าย ก็เพิ่มบทสนทนาไปเรื่อยๆ) ชอบๆ ... วันหลังๆ เริ่มแรกเปลี่ยนความคิดกันมันส์ไปเลย จากช่วงแรกๆ พูดอยุ่คนเดียว อิอิ... ไปไหนต่อดีหว้า!!! แวะไปดูฝาย ก็เห็นพี่แมว พี่น้องต๋อง ง่วนเลย มีน้องโอ๊คกับคู่ใจช่วยๆ กัน แล้วก็น้องๆ ที่เพิ่งเคยเข้ามาก็ดูตื่นเต้นน่าดู สุดยอดครับ ช่วยๆ ขนหิน ขนถุงกระสอบดินมาวาง แจ๋วๆ ... 

เดินไปก็เดินมา... “โฮมสเตย์” ฟิ้ว!!! เหมือนได้ออกกำลังกาย จากฝ่ายฝายมายังฝ่ายโฮมสเตย์

โฮมสเตย์... น่าสนใจ อุตส่าห์ช่วยแบกไม้ไผ่ท่อนเบ่อเล่อขึ้นไปแล้วก็ต้องไปดูสักหน่อยสิ พอขึ้นไปถึง แทบลง ตรงนั้นมีสัญญาณโทรศัพท์ App เตือนผลฟุตบอลมา อุทานออกมาเลย “สลัดมู...เอาอีกแล้วนะเมิง” 2-2 โดนตีเสมอ 90+4 นอกเรื่องนิดนึง...อิอิ... “X มีอะไรให้พี่ช่วยบ้าง แล้วถึงโฮมสเตย์ ถึงไหนแล้ว” ถามไปเบาๆ เพราะได้ข่าวมาว่าจะขึ้นโครงสร้าง
“ยังเลยพี่” รอชาวบ้านขึ้นมาช่วยด้วย...พอชาวบ้านเริ่มทยอยมาช่วยให้การขึ้นโครงสร้าง เริ่มเป็นชิ้นเป็นอัน... บอกก่อนเลยนะครับ ตอนแรกเห็นคุยเรื่องโฮมสเตย์กัน ก็นึกว่า แค่เป็นแนะนำชาวบ้านให้จัดทำบ้านของตัวเองให้เป็นโฮมสเตย์เฉยๆ สอนชาวบ้านให้ตกแต่งบ้าน อะไรประมาณนี้ ไม่คิดว่าจะขึ้นโครงสร้าง สร้างโฮมสเตย์กันเลยทีเดียว จะทำการใหญ่ใจต้องหิน สุดยอดครับ แนวคิดดีแต่ต้องวางแผนให้รัดกุมกว่านี้... ต่อยอดได้... ชอบๆ การมาค่ายครั้งนี้ แต่ละโครงการ แต่ละกิจกรรม ไม่ได้จบแค่นี้จริงๆ มีการต่อยอดให้ยั่งยืน สังเกตุตั้งแต่ป้ายโครงการที่เขียนว่า “ระยะที่ 3”

ระหว่างเดินไปเดินมา บริเวณสนามก็จัดกิจกรรมวาดภาพระบายสี เล่านิทานให้กับเด็กๆ แล้วก็แจกนมแลคตาซอย นำทีมโดย พี่ิมิ้นกับน้องบุ๋ม ... เด็กๆ ดูสนุกมาก โดยเฉพาะ เป็นต่อ เนียนไปซะทุกกิจกรรม ตั้งแต่วันแรกจนวันสุดท้าย ผมก็ได้แต่มองอยู่ห่างๆ อย่างห่วงๆ แต่หายห่วงจริงๆ เล่นสนุกลืมพ่อลืมแม่กันเลยทีเดียว แอบดีใจนะ ...ที่เกินคาด... (เดี๋ยวจะมี ตอน เป็นต่อ ค่อยว่ากัน) อิอิ

ได้เวลามื้อเที่ยง บอกตรงๆ เลย ฝ่ายครัววันนี้ แจ๋วว๊ะ... ได้ทั้งกับข้าวที่อร่อยและบทสนทนาที่เพิ่มขึ้น พูดง่ายๆ ว่ากลับไปมีเรื่องให้คุย แน่นอน ...ผมเดินผ่านลงมาจากตรงที่ทำโฮมสเตย์... มองไปยังครัว เห็นผู้ชายร่างล่ำๆ นั่งทำครัว (ได้ข่าวว่าเถียงกันไปกันมากันด้วย) ดูแปลกตาดีนะ ...แล้ว ตี่(เก้านิ้ว) ก็บอกว่า ไม่ต้องห่วง บ้านผมทำโต๊ะจีน ...แต่ผมไม่เคยทำเลยนะ... เอาน่า ต้องมีสายเลือดมาบ้างแหละ แล้วอีกอย่างหนึ่ง คนไม่กินถั่วแต่ตำถั่วให้กิน มันไม่ใช่เรื่องง่ายนะ ...ญ สาวในครัววันนั้นถึงกับงงเลยว่า ผู้บ่าวก็ทำกับข้าวเป็น ...สรุป อร่อยจริงๆ
ลองคิดย้อนกลับไปเรื่องครัวๆ นะ กับข้าวค่ายนี้ ... ดีมาก ก.ไก่ ล้านตัว อิอิ ... หรือจะกินข้าวต้มภูเขาไฟ (แอบระลึกความหลัง) คนอะไรมือแม่น จำฉลากได้ครัว ตั้งแต่วันมายันวันกลับ... ใครหว้า??? รายงานตัวในคอมเม้นด้วยนะ... เออ...นึกขึ้นได้มื้อนี้มีส้มตำด้วย ปูปลาร้ากับตำไทย ผมนี้กวาดเรียบ เป็นที่สนใจของน้องๆ พอสมควร

อิ่มแล้ว ...ก็เริ่มภาระกิจที่คิดไว้ได้ครับ เดินตามคนเก็บจานชามไป (ไม่ขอเรียกว่า “สวัสดิการ” นะ) “มาพี่ช่วยล้าง” ... น้องๆ ก็ทำหน้า เอ่อๆ งงๆ ... ว๊าย!!! ผู้ชายล้างจาน เสียงลั่นแซวมาจากในครัวเลย “อยู่บ้านไม่เคยจะทำนะ”... แหม๋!!! ก็รู้อยู่ไม่ได้มาล้างจาน ...โห้... ในใจผมย้ำเตือนคำนี้เสมอ "การได้มาซึ่งอาคาร สำคัญกว่าตัวอาคารที่ได้มา" สิ่งที่ผมให้ความสำคัญในการทำอะไรสักอย่างหนึ่ง ในการร่วมกลุ่มซึ่งกันและกัน สิ่งนั้นก็คือ การที่เราต้องรู้จักกันทั้งหมด ไม่ว่าเขาจะเป็นใครก็ตาม เราต้องรู้จักกัน ถึงจะคุ้มค่าที่ได้มาอยู่ร่วมกัน (เอาไว้ย้อนไปอ่าน ตอน ผมมาทำอะไรที่อาสาคาราวาน) อิอิ เหตุเกิดระหว่างล้างจาน สาวน้อยห้าคน นำทีมโดย “นิก” “น้ำ” “ป๋อมแป๋ม” “ปอย” “อาย") (ไม่ขอเอ่ยชื่อดีกว่า) บอกไว้ก่อนเลยว่า ปัญหาของผมในการมาค่ายครั้งนี้คือ จำชื่อน้องๆ ไม่หมด มีหลายเหตุผล น้องๆ ไม่ค่อยจะแยกกลุ่มกัน เพราะปกติแล้ว แต่ละฝ่ายในแต่ละวันต้องสลับกันและคละๆ กัน ผมเลยจำไม่ค่อยได้ (ตัวเองก็แก่แล้ว) ผมเลยชอบหยอกน้องๆ กันว่า มาเล่นเกมส์ทายชื่อ ยิ่งเล่นเกมส์ พอทายถูกก็บอกว่าไม่ใช่ หนักเข้าไปใหญ่สิคราวนี้ จำผิดจำถูก ... แต่อย่างน้อยก็ เพิ่มบทสนทนาในวงล้างจานได้ ก็ถือว่าโอเค ...ปล่อยมุกแป๊กตามระเบียบ ความต่างวัย... มุกที่เราเล่นคิดว่าไม่แป๊ก น้องมัน งง ... มุกที่คิดว่าแป๊กแน่ๆ ดันฮาก๊ากกกกก... มีอยู่มุกหนึ่ง... ไล่ชื่อกันไป... น้องๆ มันปล่อยมุกออกมาว่า นั่นน้ำ... นี่หนึ่ง... หรือเรียกกันให้ชัดเจนว่า นี่น้ำหนึ่ง...ส่วนนั้น น้ำคร่ำ... 555+++ ตั้งแต่ตอนนั้นมาผมก็จำชื่อน้ำคนนี้ได้เลย อิอิ ...ล้างจานเสร็จก็... ไปไหนต่อดีหว้า... ก็ไม่รู้จะไปไหนต่อ นั่งๆ เดินๆ อยุ่แถวๆ ที่จัดของตรงต้นไม้ที่ใช้วางของนั่นแหละ... แล้วเหตุการณ์ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น มีคณะ ที่จะมาบริจากของและจัดกิจกรรมในหมู่บ้าน ตอนแรกก็ไม่ได้คิดอะไรหรอก ก็นึกว่าจะมานิดหน่อย เพราะก่อนหน้านี้หนึ่งวัน ก็มีมาหนึ่งคณะแล้ว มันก็ไม่มีอะไรมาก็แค่ 2-3 คณะ พร้อมกัน คนนับร้อยรถนับสิบ เต็มพื้นที่ลานกีฬาบ้านนาสะอุ้งเลยทีเดียว มันก็คงเป็นนิมิตหมายที่ดีนะ (ข้ามไปเลยดีกว่าไม่ขอพูดถึง)... ใครอยู่ในเหตุการณ์วันนั้น คืนนั้น เช้านั้น ก็คงจะเข้าใจนะ ... 

ช่วงบ่ายมีกิจกรรม กิจกรรมหนึ่ง ที่แนะนำชาวบ้านเกี่ยวกับการทำปุ๋ยหมัก ผมก็แว๊บไปแว๊บมาไปดู พี่แมวกับพี่เอก กำลังบรรยายและแลกเปลี่ยนประสบการณ์โดยตรง ดูรอยยิ้มของพี่แมวระหว่างบรรยาย หรือเรียกว่าเล่าให้ชาวบ้านฟังรู้สึกเหมือน มีความสุขมากๆ ...ขนาดผมฟังแป๊บเดียวนะ ผมยังรู้สึกเลย เพราะว่า การที่คนเราทำอะไรออกมากจากก้นบึ้งของหัวใจแล้ว สิ่งที่ตามออกมานั้น มันเปลี่ยมล้นจริงๆ ...

พอตกบ่ายแก่ๆ พวกเราชาวค่ายก็ต้องย้ายห้องน้ำมาอยู่หลังอนามัยหรือหลังที่เรากางเต้นกัน... เพราะคณะอื่นๆ ที่มาได้ ลงพื้นที่ไว้หมดแล้ว ไม่เป็นไรเรื่องแค่นี้จัดให้ ... ทำห้องอาบน้ำเสร็จก็ ทำความสะอาดห้องน้ำที่อยู่ข้างๆ สักหน่อย ... โดยมีคู่หู ที่ช่วย นามว่า “นัท” ... “พี่คงฝังใจกับคำว่า สวัสดิการ มากเลยซินะ” เสียงเบาๆ นุ่มๆ ของหนุ่มพูดน้อยๆ หน้าขึงขัง หน่อยๆ ผมก็เล่าให้ฟัง เกี่ยวกับประสบการณ์ ล้างห้องน้ำ ของเด้กๆ โรงเรียน ที่เคยไปมา... ระหว่างเล่าไป เล่ามา มีเหตุการณ์ ในห้องน้ำเกิดขึ้น (เทขยะในถังทิ้ง ทิดชูที่เปียกน้ำ เขร้กระจายครับผม) สองคนทำไปก็จะอ๊วกไป น้ำตาจะไหล ...
“นี่คงเป็นการรู้จักกัน และคุยกันที่เป็นน่าจดจำที่สุดนะ” บอกน้องมันไปแบบนี้ ... “ใช่พี่”
แล้วหลังจากนั้น ผมก็ดูแลเรื่องอาบน้ำ ยกน้ำ จนเสร็จเรียบร้อย ได้ทำหน้าที่ ของตัวเองเรียบร้อยแล้ว สบายใจ คราวหน้า “สวัสดิการ” น่าจะเกิดขึ้นแบบเต็มตัว... ทุกคนทยอยอาบน้ำจนเกือบหมด ก็เริ่มร่วมตัวกันกินข้าว มื้อนี้พิเศษหน่อยเพราะเดี๋ยวเราจะมีกิจกรรมที่สำคัญที่สุดกิจกรรมหนึ่งของชาวค่าย... คงเป็นมื้อที่ผมประทับใจที่สุด ของทุกมื้อที่เกิดขึ้นของการมาค่ายครั้งนี้แหละ...

ทุกคนช่วยกัน ทุกคนคุยกัน ทุกคนแลกเปลี่ยนบทสนทนากัน ทุกคนรู้จักกัน ... ทุกคน ทุกคน ... “กรูทำได้แล้ว ถึงจะไม่ได้ดีที่สุด แต่กรูก็ทำได้แล้ว” คิดในใจ... กินเสร็จเก็บถ้วยเก็บชามล้าง แล้วก็รอเวลา ให้ทางคณะอื่นเขาจัดกิจกรรมให้เรียบร้อยไปก่อน ... แล้วกิจกรรมของเราก็จะได้เริ่มขึ้น ...

สถานที่พร้อม บรรยากาศพร้อม ...เทียนถูกจุดขึ้นมา...

โปรดติดตามตอนต่อไป >>>