ชายผู้ยึดครองศาลา

ไม่มีใครบอกได้ว่ากี่ปีแล้วที่ชายคนนี้ยึดศาลาปากซอยเป็นบ้าน

เช้ามืดเห็นเขานอนขดกอดผ้าห่มผืนขาด เมื่อก่อนมันคงมีสีสันที่ปัจจุบันกลายเป็นสีดำ

กลมกลืนกับผิวขมุกขมอม ผมเผ้ายาวรุงรังพันยุ่งเหยิงกับหนวดเครายาวเฟิ้ม

อีกด้านหนึ่งของศาลา ที่นั่งพักริมทาง มีขวดน้ำใส ดูสะอาด ขัดกับเจ้าของมันยิ่งนัก

มีใครรู้บ้างมั๊ย ว่าเขากินอยู่อย่างไร

ผู้คนผ่านมา ผ่านไป เห็นเขานั่งหน้าเหงาคางพาดพนักม้านั่ง เห็นเขานอนถอดเสื้อในวันอากาศร้อน เห็นเขานอนห่มผ้าผืนขาดดำบางในคืนอันเหน็บหนาว เห็นเขาถอยรุ่นไปอยู่ด้านในเพื่อหลบฝนในวันพายุกระหน่ำ

พวกเราตื่นเช้า ไปทำงาน เขานอนหลับไหล ไม่สนใจใครๆ หรือกลับกันไม่มีใครสนใจเขาเช่นเดียวกัน

เป็นสิ่งปกติธรรมดาของชีวิตผู้คนในซอยนี้ เช้ามีพระเดินบิณฑบาตร เด็กวัดเข็ญรถอาหารนำหน้า ชายผู้ยึดครองศาลานั่งเหม่อมอง สายตาเรียบเฉย เช่นเดียวกับในค่ำคืนดึกดื่น เขานอนโดยไม่สนใจกับเสียงรถแข่งของเด็กวัยรุ่นที่ไม่กลัวความตาย หรือไม่สนใจแม้กระทั่งใครจะเป็นคนดีคนร้าย เป็นโจรขโมยที่ผ่านไปมาในแต่ละวันแต่ละคืน

หรือไม่มีใครสนใจเขาแล้วจริงๆ ว่าเขามาจากไหน เขาเป็นอยู่อย่างไรและเขาจะไปต่ออย่างไรในชีวิตนี้

ทุกคนคงคิดว่าเขาเป็นคนบ้าคนหนึ่งเท่านั้นเอง

จะมีใครบ้างไหมที่คิดว่าเขาเป็นคนที่มีความสุข สุขด้วยเหตุผลแห่งการไม่มีอะไรยึดติด สุขที่ไม่มีใครมายึดติด สุขที่ไม่มีอะไรเลย

จริงหรือ...

ชายผู้ยึดครองศาลาริมทางปากซอย

............................

ขอบคุณภาพจาก google

เขียนใน GotoKnow โดย พ.แจ่มจำรัส
ใน ลมหายใจ รอบๆกาย

คำสำคัญ (Tags): #คนบ้า#ชายผู้ยึดครองศาลา

หมายเลขบันทึก: 637561เขียนเมื่อ 21 กันยายน 2017 17:31 น. ()แก้ไขเมื่อ 21 กันยายน 2017 18:08 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่าน