TLO[6] บทเรียนบนพื้นที่ป่าช้าเก่า

[6]
บนพื้นที่ป่าช้าเก่า...
มีต้นไม้ใหญ่เกิดอยู่หลายต้น แต่พื้นดินแห้งแล้งมาก
มีจอมปลวกใหญ่ และกำลังเกาะกินลำต้น

การเรียนรู้เกิดขึ้นและตั้งคำถามกับตนเอง
"ทำอย่างไรพื้นที่นี้จึงจะชุ่มฉ่ำ"...
พยายามหาต้นไม้ต้นแล้วต้นเล่ามาปลูกพร้อมๆ กับพยายามบำรุงผืนดิน ผ่านเนิ่นนานไปหลายปี ต้นไม้ต้นใหม่ก็ไม่เกิด ต้นไม้ใหญ่ที่ปลวกเกาะกินก็ต่างทยอยล้มลง

ความพยายามไม่เคยละทิ้ง
การใช้น้ำมากมายต่อสปริงเกอร์ไม่ได้ผล

สังเกตว่ามีผืนดินรกร้างที่อยู่ไม่ไกลมีต้นไม้พันธุ์หนึ่งทนทานมาก ปลูกง่ายและไม่ต้องบำรุงรักษา ตัดสินใจไปหาและขอชาวบ้านละแวกนั้น ปลูกให้เต็มพื้นที่ว่าง ทุกๆ ครั้งนั่งเฝ้ามองและส่งกำลังใจให้ต้นไม้ใหญ่ สัมผัสและโอบกอด ไม่นานปลวกที่เคยเกาะกินต้นไม้ใหญ่ที่สำคัญ ได้หลุดออกไปเมื่อไหร่มิอาจทราบได้ 

ผืนดินเปลี่ยนไป ดูชุ่มชื่นไม่แห้งกร้านเช่นเดิม
ต้นไม้เล็กๆ ที่ไม่ได้ตั้งใจปลูกต่างเริ่มชูช่อและแข่งกันเติมโต...

เวลาผ่านไปหน่ออ่อนและกิ่งก้านใหม่ได้เกิดขึ้นแทนตำแหน่งที่ปลวกเคยเกาะอยู่ และยิ่งเมื่อได้รับฝนยอดอ่อนต่างแข่งกันแตกอ่อนออกมา

ความชุ่มชื่นก็ปรากฏ
ธรรมชาติที่แห้งผากก็แปรเปลี่ยน กระรอกน้อยต่างวิ่งไล่กันไปมาบนคาคบไม้... 

ความสุขในธรรมชาติก็เกิดขึ้น

การเปิดพื้นที่การเรียนรู้ ก็เปรียบเหมือนเรานำเมล็ดพันธุ์แห่งการเรียนรู้ไปหว่านลงพื้นที่ใดพื้นที่หนึ่ง ถ้าพื้นที่นั้นไม่เอื้อหรือไม่อำนวยที่เมล็ดพันธุ์นั้นจะเติบโตได้ ก็ค่อนข้างเป็นงานที่ยากลำบาก และยิ่งลำบากมากยิ่งขึ้น ถ้าคนดูแลพื้นที่นั้นเต็มไปด้วยอคติและการกอดรัดความคิดความเชื่อเดิมที่มีอยู่ในตนเอง ยากที่จะก้าวไปสู่การเปลี่ยนแปลง

บนวิถีการเรียนรู้ เราต้องทำการใคร่ครวญ (Reflection) การใคร่ครวญทำให้เราได้เกิดการไตร่ตรอง ว่า

"การเรียนรู้นั้นทำให้เราได้อะไร และเสียอะไร และเราควรมีรูปแบบจัดการการเรียนรู้นั้นได้อย่างไร"

และเมื่อก้าวสู่การเรียนรู้แล้ว
[-] สิ่งที่รู้เพิ่มแตกต่างจากเดิมคือเรื่องอะไร
[-] หรือเป็นความรู้ที่ต่อยอดลึกซึ้งยิ่งขึ้นคืออะไร
[-] หรือเป็นปรากฏการณ์ของความรู้ใหม่ที่ไม่เคยได้รู้มาก่อนเลยคืออะไร

เพื่อการเติบโตและเจริญงอกงามเราต้องเพียรใคร่ครวญในตนเองอยู่เสมอ

#คุยกับตนเอง
#Noteความคิด

11-09-60
ที่มา: ต่อยอดจาก https://www.facebook.com/nipap...