ตั้งแต่เปิดเทอมมาไม่มีวันเลยที่ดิฉัน ไม่ยุ่งงานวิชาการนี้มันมากมายเหลือเกินยิ่งในโรงเรียนเอกชนที่มีทั้งสายสามัญและอาชีวะในโรงเรียนเดียวกัน มันมีความยุ่งยากมากจริง และเป็นเรื่องที่ยากมากที่จะบริหารงานอย่างไรให้เขาพูดกันงานวิชาการมีคุณภาพ พอเขาพูดถึงโรงเรียนเอกชนแล้วต้องนึกถึงโรงเรียนนี้ว่าเป็นโรงเรียนที่มีคุณภาพ หลังเลิกงานและเสร็จภารกิจจากการเรียนดิฉันกลับไปอาบน้ำเสร็จแล้ว ต้องนอนคิดวางแผนว่าจะต้องทำอะไรบ้าง พัฒนาจุดไหน และจะมีกี่คนที่จะร่วมเดินไปพร้อมเรา เพราะวัฒนธรรมในองค์กรที่ดิฉันทำงานอยู่งานค่อนข้างจะมีวัฒนธรรมที่ทางด้านลบ ซึ่งดิฉันก็พยายามที่จะหาวิธีการแก้ไข ไม่มีรู้จะประสบความสำเร็จมากน้อยเพียงใด ก็ต้องค่อย ๆ เป็นค่อย ๆ นะ
พูดพล่ำมาเสียนานมาพูดในเรื่องของเรากันดีกว่านะ Storytelling นั้นเป็นเหมือนกระดาษแผ่นใหญ่ ๆ ที่แต่ละคนใช้เขียนบรรยายความรู้สึกทุก ๆ ที่อยู่ในใจ ซึ่งเป็นอะไรที่มีประโยชน์มากขอบอก เพื่อที่จะไม่ให้ทุกคนนั้นได้คลายความเครียด ความรู้สึกที่คับข้องอยู่ในใจ จะไม่เกิดความกดดันแล้วหาทางออกผิด ๆ ๆ ๆ ๆ Tacit Knowledge นั้นเป็นอะไรที่เกินบรรยาย รู้แต่ไม่สามารถจะถ่ายทอดออกมาได้ชัดเจน เพราะฉะนั้นหากเพื่อนมีความรู้อะไร ที่ได้มาจากประสบการณ์จริง หรือ จากการอ่านตำราให้รีบมาเขียนกันใน Blog ดีกว่านะเพื่อน ๆ ที่เข้ามาอ่านก็จะได้ความรู้ด้วย จะได้แบ่งปันความรู้กัน ดิฉันรู้สึกหลงรัก Blog เสียแล้ว เนื่องจากเมื่อมีเวลาว่างฉันก็ได้นั่งอ่าน Blog ของเพื่อนได้ความรู้ เพิ่มขึ้นอีกเยอะ แต่ดิฉันนั้นเขียนไม่ค่อยเก่ง ก็เลยไม่ค่อยจะเขียน Blog มากสักเท่าไร แต่ก็จะพยายามเขียนให้มากขึ้น เพราะรู้สึกคลายความเครียดไปได้บ้างเหมือนกัน
