ความรักของพี่... ที่อยู่ในลิ้นชักของหัวใจ

พี่สาวเคยพูดกับผู้เขียนครั้งหนึ่ง...(มันนานมากทีเดียว)
ถ้อยคำที่พี่พูดไว้นั้น...แม้นว่ามันจะนานมาก นานสักเพียงไหนก็ตาม....ผู้เขียนยังคงจดจำได้เสมอ...ไม่เคยลืม
..
..
พี่บอกไว้ว่า....หากวันหนึ่งวันใดที่พี่ลาลับจากโลกนี้ไปแล้ว
กล่องจดหมายสีแดงรูปหัวใจกล่องนี้.. กล่องที่พี่บรรจงห่อมันเอาไว้
ให้น้องใส่มันเอาไว้ข้างกายของพี่นะ!!
..
..
ทำไมพี่ถึงพูดเช่นนั้น
..
..
"พี่ได้เก็บความรักของพี่เอาไว้ในนี้"
"ความรักของพี่อยู่ที่นี่"
..
..

วันคืนที่ล่วงเลยผ่านไปนั้น....ถึงแม้นว่ามันจะล่วงเลยผ่านไปนานแสนนานแล้วก็ตาม ..แต่มันก็ยังเป็นห้วงเวลาแห่งความทรงจำที่แสนงาม...ในชีวิตของพี่เสมอ
..
..
ผู้เขียนจำได้ว่า..ภายในกล่องจดหมายสีแดงรูปหัวใจ...กล่องนั้น พี่สาวได้บรรจุสิ่งมีค่ามากมายเหลือเกินนัก.ในความรู้สึกของพี่....เอาไว้ในนี้
..
กล่องจดหมายที่มันไม่ได้มีราคาค่างวดอะไรสักนิดเดียว... สำหรับคนบางคน...ที่ไม่รู้จักคุณค่าของมัน
..
แต่สำหรับพี่แล้ว...ผู้เขียนรับรู้ได้ว่า...มันมีค่าและมีความหมายต่อพี่..มากมายเหลือเกิน.. สำหรับผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนหนึ่ง...ที่มีให้กับสิ่งนี้
..
..

และในวันนี้....หลายต่อหลายคน...อาจไม่รู้จักเลยนะครับว่า...
"จดหมายที่บรรจุไว้ซึ่งมธุรสของความรักนั้น..มันเป็นเช่นไร?"
แล้วทำไมมันถึงมีค่าต่อพี่สาว...ถึงเพียงนี้
..
มธุรสแห่งความรักนั้น.. มันคือถ้อยคำในจดหมายที่ถูกเขียนด้วยลายมือระหว่างคน 2 คน
..
มธุรสแห่งความรัก...ที่มันค่อย ๆ ก่อร่างสร้างตัว ด้วยความรู้สึกดี ๆ ระหว่างกัน
..
จวบจนกระทั้งวันหนึ่ง..วันที่ห้วงเวลาแห่งความงดงามของชีวิตนั้น มันได้สุกงอม หอมหวาน.....
และความหอมหวานนี่แหละที่สานต่อ..มาเป็นความรัก...ระหว่างคน 2 คนได้อย่างลงตัว
..
..
วันเวลานั้น.. ได้ซื้อหัวใจระหว่างกัน
วันเวลาที่คน 2 คน..ได้สานต่อความรู้สึกดี ๆ ให้แก่กัน
..
วันเวลา.....ได้สร้างสิ่งเหล่านี้ขึ้นมา
มันทำให้คน 2 คนนั้น.. เดินไปด้วยกัน... เดินไปด้วย"ความรัก"...ได้อย่างลงตัว
..
..
แต่แล้ว....
แต่แล้ว..วันหนึ่ง
..
วันเวลานี่แหละ!! ที่มันทำให้...คน 2 คนนั้น ค่อย ๆ ห่างกันไป
..
ไม่ใช่...เพราะไม่รัก ไม่ใช่...เพราะไม่เข้าใจ
ไม่ใช่เพราะ...ความรักของเรานั้นถูกกีดกัน
ไม่ใช่เพราะ....อะไร.... หรือสิ่งใดทั้งนั้น
..
แต่มันอาจเป็นเพราะว่่า..โชคชะตา...
โชคชะตา..ที่มันเล่นตลกกับความรักของพี่
..
..
ผู้เขียน...นั่งมองหัวใจของพี่ผ่านสายตาคู่ที่มองกล่องจดหมายนั้น
มันทำให้ผู้เขียนรับรู้ได้ว่า...
แม้นว่า.... วันเวลาจะผ่านไปเนิ่นนานแล้ว...10 ปี. 20 ปี 30 ปี....
ถึงแม้นว่า...หากมันจะผ่านไปนานกว่านั้น
แม้กระทั่งชั่วชีวิตของพี่ก็ตาม
..
..
มันก็จะอยู่ในความทรงจำของพี่เสมอ
..
..
เพราะนี่คือ...คำตอบของหัวใจที่เราเรียกว่า..."รัก"
..
ความรัก.. คือความรู้สึกดีๆ ที่ต่อกันเสมอ
แม้นว่า..วันนี้จะไม่มีเขาอยู่ หรืออยู่ห่างไกลจากเราไปไกลแสนไกลแล้วก็ตาม
..
..
ความรักของพี่นั้น..จะยังคงสวยงามเสมอ.. ถึงแม้นว่ากายเราจะห่างกันไป
..
ความรักของพี่...มิใช่การได้ครอบครอง
ความรักของพี่....มิใช่การต้องอยู่ดูแลกันและกัน
..
แต่ความรักของพี่นั้น..
คือการได้รักใครสักคนหนึ่ง..โดยปราศจากเงื่อนไขต่างหากละ!!
..
..
ขอบอกตรง ๆ นะครับว่า...
จะมีใครสักกี่คนกัน..ที่ทำได้เช่นพี่..
..
และไม่อยากจะบอกเลยนะครับว่า..
จะมีใครสักกี่คนกัน..ที่ทำได้เช่นนี้...นับถือหัวใจของพี่นะ
..
..
..
..
(ไม่เสียดายเวลาที่นั่งเขียนบันทึกนี้ให้พี่เลยจริง ๆ นะครับ
ความรักที่หลาย ๆ คน ยังค้นหาและหาคำตอบให้กับมันไม่ได้)
..
..

วันเวลา..ที่ผ่านล่วงเลยไปนั้น
มันได้กลืนกินร่างกายของเราไปก็จริง
แต่วันเวลา..ที่ล่วงเลยผ่านไปนั้น
มันไม่เคยกลืนกิน สิ่งที่เรียกว่า...."รักแท้"ของพี่ได้เลย....

..

[ครูแป๊ว กัลยาณี]

ซาบซึ้งใจในค่าของความรักค่ะ

[แสงแห่งความดี...]

ขอบคุณครูมากนะครับ