กับคำถามว่าได้อะไรจากการเป็นนักดนตรีวงโยธวาฑิต

ชาวโยธวาฑิตทุกท่านคงจำได้ว่า.....

..............ตั้งแต่ที่ก้าวเข้ามาเป็นนักเรียนและครูได้เลือกเครื่องดนตรี ที่ได้ให้ทดลองฝึกแล้ว....เพลงแรกหลังจากแบบฝึกหัดโน้ตฝรั่งและซ้อมมาร่วมสองปี เพลงไทยแรกที่ได้ฝึกก็คือ เพลงสรรเสริญพระบารมี เพราะวงดนตรีโยธวาฑิต ต้องใช้ยืนบรรเลงรับเสด็จ ในหลวง พระราชินี และพระบรมวงศานุวงศ์อยู่เป็นประจำและน้อยวงดนตรีที่ได้บรรเลงต่อจากวงปี่ชวา ที่บรรเลงเพลงสรรเสริญพระบารมีเช่นเดียวกัน ฟังแล้วไพเราะเสนาะจับใจ ทั้งวงดนตรีไทย และวงดนตรีโยธวาฑิตครูเฝ้าซ้อมปรับเรียบเรียงเสียงและการบรรเลงให้พวกเราทุกคน รุ่นต่อรุ่น จนพวกเราได้ซึมซับพระบารมี ของพระองค์ท่านที่ทรงเหน็ดเหนื่อยเสด็จประกอบพระราชกรณีกิจตลอดชั่วชีวิต อย่างไม่ทรงย่อท้อ

...............เราซ้อมเราเดินกันยาวเรารอและยืนบรรเลงดนตรี เราล้วนเหนื่อยและตรากตรำทำให้ดี ทุกคราหลังจากเพลงเริ่มและได้บรรเลงถวายนั้น ความเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้า ก็ดูเหมือนจะหายไปสิ้นเพราะเราได้เห็นความตั้งใจ ความขยันมุ่งมั่น ของครู ได้เห็นพระราชกรณียกิจของพระองค์ ที่ทรงงานตลอดเวลา ทรงเหน็ดเหนื่อยกว่าเรามากเหลือคณา นับเป็นแรงบันดาลใจ ปลุกจิตสำนึกเรา ให้เราเร่งเดินตามรอยความดี ทำสิ่งดีอย่างจะละเลยหนีถอยมิได้นี่คือนักดนตรีวงโยธวาฑิตเทพศิรินทร์ ที่มุ่งมั่นทำดีและสุดท้ายก็ไม่มีอะไรที่ทำไม่ได้ ทำไม่ไหว ทำไม่เป็นงานราษฎร์เราช่วยงานหลวงเราทำ เพราะสิ่งเหนือกว่าความสง่างามในชุดนักดนตรีและเสียงดนตรีแล้ว ความรักที่จะทำสิ่งดีร่วมกัน มีดนตรีในหัวใจนั้น ก็ยังประโยชน์ให้บ้านเมืองและเราก็สุขได้ จากการทำประโยชน์ให้งานสาธารณะก่อนทำเพื่อตนเอง สมคำว่า นสิยา โลกวัฒโน ไม่ควรเป็นคนรกโลก - จากเด็กชายเรียนโรงเรียนวัดหัวโตพุงโรก้นปอด

...........ดังนั้น วัตถุประสงค์ที่ยิ่งใหญ่ของวงโยธวาฑิต ในมุมมอง เมื่อตอนเราโตแล้วมองกลับมายัง นักเรียนดนตรี ม.1 ก็คือ ความเพียรขยันมุ่งมั่นตั้งใจเล่นเครื่องดนตรีสากลสักชิ้นให้ได้ พอ ม.1 - 3 เราก็ได้มีโอกาสบรรเลงเพลงชาติสรรเสริญความดีของวีรชนรักษาแผ่นดินไทยและปลุกจิตสำนึกให้คนไทยรักและหวงแหนสามัคคีร่วมปกป้องแผ่นดิน บรรเลงเพลงสรรเสริญเพื่อสดุดีพระบารมีของกษัตริย์ , บรรเลงงานวางพวงมาลาวงเวียนวีรชนนักรบแห่งสยามประเทศ (ม.1 - ม.3) ณ วงเวียน 22 กรกฎา  เดินบรรเลงสดุดี วางพวงมาลา และถวายบังคม อดีตกษัตริย์ (ม.3 - ม.6) ณ พระบรมรูปทรงม้า  ด้วยสำนึกในพระมหากรุณาธิคุณอย่างหาที่สุดมิได้

............ความสำนึกรู้คุณ กตัญญุกตเวที นี่เอง ที่เป็นบ่อเกิดของวิธีคิดที่ดี เมตตา กรุณา จะทำการงานอะไรก็ล้วนแต่จะทำดีทำสำเร็จ หากด้วยความสามัคคีที่เกิดขึ้นจากการที่ได้ร่วมบรรเลงเพลงร่วมกันอย่างพร้อมเพรียงทุกคน (ยกเว้นน้อง ม.1) ในวง Big-band นั่นเอง

........... ความเพียร ความปรารถนา การบรรเลงเพลงชาติด้วยสำนึกรักบ้านเกิด การสำนึกในพระมหากรุณาธิคุณบรรเลงเพลงสดุดีความดีกษัตริย์ การบรรเลงเพลงสรรเสริญบารมีต่อหน้าพระพักตร์ในการรับเสด็จ การบรรเลงสดุดีวีรชนวงเวียน22 การจิตอาสาในงานกุศล การบรรเลงรวมวงด้วยความสามัคคี ความรับผิดชอบในหน้าที่ๆต้องปฏิบัติให้ได้ภายในเวลาที่กำหนด ความกล้าแสดงออกเนื่องจาก รู้สึกว่าได้รับการไว้วางใจจากครู และรู้สึกว่าครูเหนื่อยกว่าเรามากที่ต้องทำงานดึกและเขียนโน้ตให้ สิ่งนี้ที่ทำให้เราตั้งเป้าหมายว่าจะต้องทำให้ได้ ช่วยกระตุ้นให้เราดึงความสามารถ ศักยภาพที่อยู่ภายใน ออกมาใช้ให้เต็มที่ ่จนในที่สุดเราก็ทำได้เต็มสมรรถนะที่แต่ละคนมี ...

..........ฉนั้นหัวใจมีดนตรี ก็คงหมายถึง การควบคุมตนเอง ให้เกิดความพร้อมเพรียง การสอดประสานสามัคคี ความมุ่งมั่นตั้งเป้าหมายให้ท้าทาย มีเกณฑ์ระดับความสามารถถึงระดับประกอชวด ดีกรีแชมป์กทม.และรองแชมป์ประเทศไทย เป็นสิ่งท้าทาย การได้จิตอาสาในงานสำนึกรักความดี เทิดพระกียรติในพระราชพิธี ล้วนทำให้ ยทศ. เป็นนักดนตรีที่เป็นคนดีต่อสังคมและที่ขาดไม่ได้คือ สำนึกพระคุณครู ครับ

ความหมายของ ความสามัคคี - ที่พ่อให้ไว้

...........การที่คนเราจะทำงานได้อย่างพร้อมเพรียงกันนั้น ต้องอาศัยความสามัคคี ในหลวงท่านเคยตรัสไว้ว่า "ความสามัคคีไม่ได้หมายความว่าคนหนึ่งพูดอย่างหนึ่ง คนอื่นจะต้องพูดตามหรือทำตามเหมือนกันหมด ลงท้ายชีวิตก็ไม่ได้มีความหมาย ทุกอย่างย่อมแตกต่างกัน แต่ต้องทำงานอย่างสอดคล้องกันเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกัน" นั่นแหละคือความสามัคคี

..........For the group to work in unison they must be in harmony. His Majesty once taught Harmony is not when one person speaks and everyone else must follow. That would be meaningless Everyone is unique But must work in unity towards the same goal.This is the harmony.

ความสุขครั้งแรกที่ได้ทำประโยชน์เพื่อผู้อื่น

...........รุ่นน้อง ม.1 ม.2 ครูอาสารับงานบรรเลงเพลงเปิดงานวงเวียน 22 กรกฎา เพื่อให้เด็กๆได้มีประสบการณ์ การออกงานเดินบรรเลง Marching Band พวกเราเป่า ตี กันสุดแรง เพราะทั้งตื่นเต้นและสนุก ที่มีโอกาสได้เดินบรรเลง เราเดินกันเหงื่อท่วม ปากลื่น จะอู้ไม่ได้เพราะคนน้อย หยุดไปยาวๆเสียงดนตรีจะฟังเบาไปทันที นับว่าต้องอดทนฮึดกันหลายลมหายใจครับ ณ วงเวียน 22 กรกฎา ย่านหัวลำโพง ยทศ. ได้ร่วมยืนบรรเลงเปิดงานวงเวียน เจอทั่นมหาจำลองท่านรีบยกมือไหว้ขอบคุณที่มาช่วยงาน จนเรารีบไหว้ให้พร้อมกันทัน(ซึ่งความอาวุโสแล้วเราควรจะไหว้ก่อน แต่ด้วยวินัยแถว ปกติผู้ควบคุมวงก็จะเป็นตัวแทนแสดงความเคารพแทน) พอเสด็จพิธี วางมาลาสดุดีวีรชน แล้วก็เดินบรรเลงกลับมาหน้า สถานีตำรวจพลับพลาชัย เราได้รับแจกข้าวถุงร้อนๆจากมูลนิธิปอเต้กตึ๊ง(ข้าวแดง คือ ตราโลโก้ปอเต๊กตึ๊งที่พิมพ์ด้วยหมึกสีแดงข้างถุง เจอข้าวร้อนๆ สีพิมพ์ตราก็เลยติดมือเราแดงและลื่นไปหมดครับ 555 ) เราเดินบรรเลงกลับ รร. .....

.......นี่เองคือจุดเปลี่ยน มุมมองใหม่ ก่อนเข้าเป็นนักดนตรี และ หลังจากเป็นนักดนตรี คือ ครั้งแรกที่รู้สึก ว่าเหนื่อยแล้วมีความสุมากๆ คือ มุมมองจิตอาสา ทำดีเพื่อคนอื่นก่อนนี่เอง ครับ จิตสำนึกว่า ต้องทำงานหนักเพื่อสุขที่แท้จริงจากภายใน ต้องลำบากเหนื่อยด้วยกันหน่อยจงจะพบว่าสุขใจ ปิดทองหลังพระ ตลอดจนความกดดันจากเพื่อนในห้อง ต่อ โยธวาฑิตและลูกเสือกองร้อยพิเศษ ว่า เป็นพวกที่ไม่ต้องเรียนไปเล่นดนตรีงานกิจกรรม จะสบายกว่าคนที่เรียนในห้อง ผมจึงได้สนิทกับลูกเสือกองร้อยพิเศษ (K.Eakapoj ongsangkoon) เพราะหัวอกเดียวกัน คือเรามีหน้าที่เสียสละเพื่อสังคม ถือเป็นหน้าที่รับผิดชอบ ที่จะปฏิเสธมิได้ครับ