บันทึกที่ 104--ช่องหนีภัยตน 13

แล้วรายงานกลับไปที่ชลลดา “ พลกู้ภัย ถึงหัวหน้าทีม ประจำที่พร้อมแล้วทุกคนแล้ว  “ รับทราบ “ ชลลดา ฯ ตอบสั้น ๆ อย่างหนักแน่น แล้วบทบาทการช่วยชีวิตนักบินที่ร่มกางไม่เต็มที่ และกำลังล่วงหล่นเร็วกว่าปรกติ ก็เริมขึ้น เธอเบาเครื่องยนต์ลงเหลือพอไม่ให้เครื่องหล่น นำเครื่องตามร่มลงไป รักษาระยะให้ห่างเล็กน้อย กะว่าจะ วางจุดที่จะเข้ากระทบ สายร่มเหนือหัวนักบิน ประมาณ 1 เมตร ที่เป็นขอบกรวยตอนในด้านหลังพอระยะห่างและจุดที่จะเข้ากระทบคงที่ และร่มไม่แกว่งไปมามาก เธอก็กลั้นใจ พร้อมหัวใจที่เต้นตึบตับกลัวจะกระแทกกับร่างนักบินก่อนก็กลัว ระร้าระลังในหัวใจอยู่ไม่น้อย เพราะถ้าพลาด นิดเดียว นักบินอาจถูกกระแทกแขนขนาหักก่อนและร่างจะแกว่งพ้นระยะไปต้องเริ่มกะระยะกันใหม่ หรือ หากช่วยครั้งแรกไม่ทัน ก็จะไม่มีโอกาสครั้งที่ 2 เพราะร่มจะพานักบินหล่นกระแทกพื้นดินก่อน แต่ต่อมาเธอนึกได้ว่าบนกรวยมีขอบเหล็กที่ใช้เสียบช่องหนีภัยที่อาจฉีกขาดอยู่กีดขวางร่างนักบินอาจเป็นสิ่งที่ทำให้ร่างถูกกระแทกบาดเจ็บก่อน จึงเปลี่ยนแผนใหม่เป็น จะเอากรวยไปจ่อใต้ตัวนักบินแทนเลยแล้วให้พลกู้ภัยเอื้อมไปจับตัวไว้ให้ได้ก่อน แล้วจะผ่อนความเร็วลงให้พลกู้ภัยเป็นฝ่ายพาตัวนักบินเข้ามาในกรวยเองดีกว่าให้ร่างนักบินแกว่งลงเอง เธอกลั้นใจเป็นครั้งสุดท้ายก่อนตัดสินใจใช้วิธีนี้ รีบเปลี่ยนเป็นนำเครื่องบินลงใต้ตัวนักบิน พร้อมตะโกนสั่งการ “ พลกู้ภัย เตรียมจับร่างนักบินตอนมาใกล้กรวยไว้ให้ได้ก่อน อย่าปล่อยให้แกว่างเข้ากรวยเอง แล้วค่อยนำเข้าในกรวยทีหลัง “ รับทราบ “ พลกู้ภัยทั้ง 3 ตอบพร้อมกัน สิ้นเสียง ชลลดา ฯ เร่งความเร็ว นำขอบกรวยด้านหน้าเข้าจ่อตัวนักบินแล้วรีบสั่งการให้พลกู้ภัยรีบคว้าร่างนักบินไว้ให้ได้ในตอนนี้ พลกู้ภัยทั้งสามใช้ขาเกี่ยวขอบกรวยไว้แล้วต่างโยกตัวออกเอื้อมมือไปช่วยกันคว้าตัวนักบินไว้ได้ “ คว้าตัวนักบินได้แล้วครับ "        "ชลดา ฯ “ ทราบ จับตัวไว้ให้แน่น จะเร่งเครื่องให้นำตัวเข้าไปในปากกรวย ………. เอาละ เร่งเครื่องเข้ าไปแล้ว ถึงปากกรวยหรือยัง ถึงแล้วบอกด้วย “ “ ถึงแล้วครับ “ พลกู้ภัยตอบ ชลลดาฯ ค่อยเร่งเครื่องขึ้นตามปรกติ ร่างนักบินก็เคลื่อนเข้าไปที่ปากกรวยพอดี พลกู้ภัยผ่อนมือที่จับอยู่ให้ร่างนัดบิน ล้ำเข้าไป แล้ว รีบปลดสายร่มออกจากตัวนักบินทันที จากนั้นคนหนึ่งก็เอาสายเซฟตี้ เกี่ยวไว้แทน “พลกู้ภัย ถึง หัวหน้าทีม ฯ ช่วยนักบินเข้ากรวยได้แล้ว นักบินปลอดภัย ดี “วินาทีนั้น อัมพะวันฯ รู้สึกเหมือนตายแล้วเกิดใหม่ เธอร้องไห้โฮอย่างไม่อายใคร น้ำตาแห่งความอาดูรไหลพรากเต็มหน้า ผวากอดพลกู้ภัยทุกคน และระร่ำระลักกล่าวขอบคุณไม่ขาดสาย เมื่อลงไปเครื่องแล้ว เข้ากอด ลูกพี่ร้องไห้น้ำตาไหลพราก ชลลดา