บันทึกที่ 102---ช่องหนีภัยตอน 11
..........ให้ทราบด้วย กำลังภาคพื้นดินที่ร่วมกันติดตามคนร้ายรายเดียวกันนี้ มีหลายหน่วยงาน เช่นตำรวจภูธรท้องที่,,ปลัดป้องกันฝ่ายปกครอง ,ตชด. ต่างรับทราบและกระจายกำลังโอบล้อมบริเวณเป้าหมายไว้อย่างแน่นหนา
กลับมากที่เครื่องบินทั้งสองลำที่เพิ่งหลุดจากกันได้ เพราะอัมพะวันอาสาปีนขึ้นไปขับ และนัดหมายกันทางมือถืออัมพะวันแจ้ง ชลลดา ฯเร่งเครื่องออกจากกันพร้อมกัน แรงกระชากพร้อมกันสองทาง ทำให้เครื่องหลุดจากกันได้ในที่สุด แต่ต่างก็เสียหลักหัวปักลงอย่างกะทันหันเพราะความเร็วที่คาดไม่ถึง เครื่องโดยสารลำบนที่พุ่งขึ้นปีกตะแคงหัวปักลงด้านข้าง อัมพะวัน ฯพยายามแก้ให้เครื่องพลิกตัวร่อนเป็นมุมราบไปก่อนได้ โดยไม่รู้ว่าไปทางไหน ส่วนลำทีมกู้ภัย ก็มีสภาพคล้าย ๆ กันแต่อยู่ต่ำกว่า ก็ สามารถนำเครื่องรอนวนไปวนมาหลบหลีกเนินเขา และต้นไม้ใหญ่ได้เช่นกันโดยยังจับทิศทางไม่ได้เช่นก้น ชลลดา “ อัมพะวันฯ เห็นพี่ไหม “ อัมพะวัน “ ยังไม่เห็นค่ะ พี่อยู่ทางไหนคะ อ้อ เห็นแล้ว หนูจะตามไปเดี๋ยวนี้ พี่จะไปไหน “ “ พี่ยังจับทิศทางไม่ถูก ไปเรื่อย ๆ ก่อน ตามพี่มาก็แล้วกัน “
เครื่องทั้งสองบินตามกันไป พักหนึ่ง เสียงอัมพะวันฯดังกระเส่า “ พี่ เครื่องหนูทำท่าจะดับ แล้ว หนูต้องหาที่ลงฉุกเฉินก่อนพี่ขอลาก่อนค่ะ “ “ น้อง “ ชลลดา ฯรีบเรียกอย่างกระหนก แล้วก็เห็นเครื่องที่ อัมพะวัน ฯขับ หัวปักลง “ โดดร่มด่วนน้อง “ เธอตะโกนลั่น ไม่มีเสียงตอบจาก อัมพะวัน ฯ ชลลดา ฯ นิ่งอึ้งได้แต่มองไปที่เครื่องอัมพะวันอย่างหมดหวังเมื่อยังไม่เห็นร่มออกจากเครื่อง เธอ ตัวเย็นเฉียบกับผลที่จะเกิดต่อหน้าต่อตากับรุ่นน้อง อัมพะวันฯ กำมือถือไว้แน่น
ความเห็น (0)
ไม่มีความเห็น