คนเรามีลีลาชีวิตที่แตกต่างกันไปดูอย่างพระพุทธเจ้ายังมีชีวิตที่ผ่อนปลนจากการเคร่งครัดมีระเบียบวินัยกลับมาสู่ความยืดหยุ่น เคยอาศัยอยู่ในสวนป่าหรือแม้แต่ป่าช้าผีดิบแต่ท้ายสุดพระพุทธองค์ก็อาศัยอยู่วัดมีผู้ใจบุญถวายให้และในช่วงวัยสุดท้ายพระพุทธเจ้าถึงกับหยุดจาริกแสวงหาเพียงแต่อยู่กับวัดก็เพียงพอแล้วสำหรับการอยู่กับโลกอยู่กับสังคมชาวโลก
นั้นคือตนเองควรใช้ลีลาชีวิตนี้อย่างไร..?ในโลกอย่างนี้ อย่าไปขัดขืนต่อสู้กับธรรมชาติแต่จงมีชีวิตอยู่ให้สอดคล้องไปกับธรรมชาติไม่ดีกว่าหรือ
ด้วยพระพุทธศาสนานั้นถ้าวิเคราะห์เกี่ยวกับคนเราแล้วมีหลักการที่เป็นแกนกลางอย่างเดียวกันแต่ต่างกันตรงรายละเอียดของคนนั้น ๆ ด้วยชีวิตใครก็ชีวิตใคร จะให้เหมือนกันได้อย่างไรละ
ไม่มีความเห็น