เล่าสู่กันฟัง (ไม่มีภาพประกอบ)
ห่างหายจากการเขียนบันทึกไปนาน ด้วยเหตุผลหลายอย่าง แต่วันนี้อยากนำเรื่องราวมาเล่าสู่กันฟังแบบสั้นๆย่อๆได้ใจความ (ฮ่าๆ) เรื่องมีอยู่ว่า หน่วยงานระดับเหนือกว่าโรงเรียน มีหนังสือแจ้งให้เจ้าที่พัสดุของโรงเรียนไปดำเนินการการจัดซื้อจัดจ้าง(เตะลูกบอลตามที่ชาวเราได้นิยามไว้) ซึ่งในหนังสือนั้น ระบุชัดเจนว่ามีจำนวน ๒๗ โรงเรียนที่ได้รับงบประมาณ ต้องดำเนินการเพื่อให้ผูกพัน ให้เสร็จสิ้นในวันนี้ (๒๙ พ.ย.๒๕๕๙) แต่ละโรงเรียนต้องเตรียมให้พร้อมทุกเรื่อง แต่...สิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ มีบางอย่างที่ผมอยากเล่าให้เพื่อน G2K ได้ร่วมรับฟังสักนิด เอกสารที่สำคัญแต่ละโรงเรียนนำมา ต้องมีการสแกน ถ่ายเอกสาร ปริ้นงาน แต่ท่านครับผลคือ มีผมคนเดียวที่นำเครื่องปริ้นเตอร์มา พี่ๆคิดเอานะครับ ๒๗ โรงเรียนรวมทั้งผมด้วย จัดการกับเครื่องของโรงเรียนผม ที่ ผอ.จัดหามาให้แบบใหม่เอี่ยมครับ (ดีที่ทางกลุ่มอนุเคราะห์ให้ใช้ด้วย ๑ เครื่อง เบาไปได้บ้าง) ท่านครับ สิ่งที่ทำให้ผมต้องมาเล่าสู่ฟังเพราะ หลังจากที่โรงเรียนที่ขอใช้เครื่องจากเรา กระดาษจากเรา พวกเขาดำเนินการทุกอย่างเรียบร้อย ก็ทยอยกันกลับที่ตั้งกันหมด โดยไม่สนใจจะช่วยเหลือเราเลย ไม่ดูดำดูดีเราเลย (อยากจะบอกว่าเราเอื้อและช่วยทุกอย่าง) แต่ท่านๆไม่ช่วยอนุเคราะห์แม้เพียงจะมาดูว่า เราทำถูกต้องเหมือนท่านหรือไม่ ทั้งๆที่ทำเรื่องเดียวกัน ครับไม่เป็นไร เรากลับเป็น ๒ โรงเรียนสุดท้าย(มาด้วยกัน ทางเดียวกัน) เพียงอยากระบายว่า พวกท่านที่มาไม่เตรียมการหรือทำการบ้านเลยหรือ ว่าต้องนำอะไรมาบ้าง เรื่องนี้สอนให้ผมเข้าใจได้ว่า สิ่งที่ ผอ.ชยันต์ เพชรศรีจันทร์ เตรียมการและเน้นย้ำเพื่อนครู ที่ต้องออกนอกพื้นที่ให้เตรียมพร้อม เตรียมการ ทำการบ้าน วันนี้ผมได้นำมาใช้ได้เรียนรู้ และทำให้รู้ว่า..."น้ำใจกับตัวใครตัวมัน นั้นเกือบแยกจากกันไม่ออก" ขอขอบคุณ ผอ.ชยันต์ นะครับ ที่ทำให้ผมเตรียมพร้อมและประสานในเรื่องที่เราไม่เข้าใจ จนวันนี้ผมและทีมงานได้ทำบุญช่วยเหลือเพื่อนครูด้วยกัน แม้จะกลับถึงบ้าน ๑๙.๓๐ น. ได้ทันมื้อเย็นกับลูกน้อย...ผมคงได้อิ่มบุญไม่น้อย ที่ได้ช่วยเหลือเพื่อนครูด้วยกัน สาธุ...
ความเห็น
หวัดดีน้องครุรุต
คำว่า " น้ำใจกับตัวใครตัวมัน" สัมพันธ์กัน
โดยสิ้นเชิง
ครั้งหนึ่งครูมะเดื่อ ช่วยเอื้ออาทร
ไม่ได้หลับ ไม่ได้นอน กับการช่วยเหลือ
เพื่อนครูให้ทำผลงาน ( คศ.๓ )
โดยไม่คิดค่าราคาเหนื่อยแม้แต่บาทเดียว
หลายคนผ่านไปได้รับผลสำเร็จ
ตามความประสงค์ หลายคนก็แก้ไข
และทำใหม่ตามบุญวาสนาของตน
แต่สรุปแล้ว...ทั้งผ่านและไม่ผ่าน
เมื่อเวลาผ่านไป....เขาก็หายไป
ไม่มาทักทายกันอีก...
แต่เราก็ดีใจนะที่เราได้บุญ
และสุขภาพยังปกติ
ทำใจนะน้อง นี่แหละ....
" มนุษย์" ละ