ไม่มีงานไหนต่ำ ถ้าทำด้วยใจสูง

ไม่มีงานใดต่ำ ถ้าทำบนที่สูง

อาจารย์มหาวิทยาลัยท่านหนึ่ง ที่ได้นั่งจับเข่าคุยเมื่อวาน

คนเรามันก็มีปัญหาด้วยกันมากมาย บางครั้งโชคชะตาและกรรมที่ทำมา

ส่งให้เราเดินไปไม่ถึงไหน

เลยระบาย กับอาจารย์ว่า ผมก็มีปัญหานะครับ.........................ร่ายยาวไปเลย

ไม่เี่ยวกับเนื้อหาวิชาเรียนเลย

ท่านก็แนะนำว่า คนเราต่างเหตุต่างผล แต่เมื่อเรามีหน้าที่ที่สำคัญหลายอย่าง เราก็ต้องพิจารณาว่าจะต้องทำอะไรในเวลาไหน บางครั้งเวลาก็บีบคั้นจนเราทำอะไรไม่ได้ ส่งผลให้รอบข้างรับผลกระทบกับเราไปด้วย

ทีนี้อยู่ที่เราแล้วว่า เราจะรับมือกับความหน่วงหนักได้แค่ไหน ถ้าไม่ไหวก็ปล่ยลงที่ใจ

พูดง่ายๆ ถ้าทันก็ทัน ถ้าไม่ทันคืิไม่ทัน

ฉะนั้น บางคนเลยต้องออกกลางคัน

บางคนก็ยังยืนอยู่ (ด้วยความที่อาจารย์เจอปัญหามาหลายรูปแบบของคนเรา ที่ฝ่างานการศึกษาด้วยความลำบาก)

อาจารย์บางท่านก็ไม่รู้อยู่แล้ว ว่านักศึกษาลำบาก

แต่อาจารย์ก็ต้องทำหน้าที่ของอาจารย์ ส่วนนักศึกษาก็ต้องทำหน้าที่ของนักศึกษา

ถ้าทำไม่ได้ นั้นหมายความว่าคุณไม่ผ่านบททดสอบ

บททดสอบที่ว่า มี 2 อย่าง

อย่างที่ 1 คือ บททดสอบในเชิงวิชาการของมหาวิทยาลัย

อย่างที่ 2 คือบททดสอบในเชิงวิชาชีตที่คุณต้องฝ่ามันไป

ทั้งสองอย่างมีความเหมือนและแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง

อย่างที่สอง ต่างกันที่สุด

เพราะอย่างนี้แล้ว ให้เชื่อเถอะว่า ไม่ว่าเราจะยืนอยู่จุดใด อาจารย์ก็เชื่อว่า

คนดี อยู่ที่ไหนก็คือ คนดี

คนดี ทำอะไรต่อให้ไม่ประสบผลสมเร็จก็ตาม แต่ถ้าสิ่งที่ทำอยู่ ทำให้มีความสุข และความสุขต้องอยู่บนพื้นฐานของคำว่าถูกต้อง ชีวิตทั้งชีวิตก็ไม่ต้องแสวงหาอะไรอีก

อีกท่านก็แนะนำว่า การศึกาาที่ไปไม่ถึงไหน เพราะผู้ใหญ่

ผู้ใหญ่ที่ว่า มี 3 ระดับ

1 คือ คนในกระทรวงที่ออกนโยบาย

2 คือ ครูผู้สอนในสมัยนี้

3 คือคนที่หนักที่สุดที่เข็ญผู้ที่เข้ามาศึกษาเข้าสู่การแข่งขันที่มีจุดหมายคือ ต้องรู้ ไม่ใช่เรียนรู้ (ผู้ปกครอง)