ภาระอุปสรรคที่มากกว่างานสอน
Mr.Albert คะ คำที่ว่า "If you can't explain it simply,
you don]t understand it well enough" ใช้ไม่ได้แล้ว
พ่อครู แม่ครู ยายครู ตาครู ลุงครู อีฉันยกแม่น้ำทั้ง 8 สาละวินก็วินหัว เพราะน้องๆ วัยรุ่นสมัยนี้ไม่เอาอ่าว ไม่เอาทะเล
กลางคืนไม่หลับไม่นอน มัวกอดหมอนนอนเขี่ย ตื่นมาเพลียบอกปวดร่างกางแขนใส่เสื้อผ้า มาโรงเรียนไม่ไหว ตกบ่ายตาตื่นปานกระรอกวิ่งหาผลไม้กิน แล้วก็บินแปลงกายไปเป็นค้างคาว ค่าง บ่าง ลิง
ตั้งใจจัดทำสารภาษาไห้ ก็ไร้ค่า
เพราะสั่งสอนไป ตายห่า ก็ ลืมหมด
หนูจ๋าไม่ทำห่าอะไรเลย ให้ทำอะไรก็ไม่ได้สักอย่าง
สอนอะไรไป ก็จำอะไรไม่ได้สักอย่าง แต่จำได้ดีอยู่ 1-2 อย่าง ถ้าวันไหนมีดนตรี หมอลำ สายแว๊น รถแห่ อีพ่ออีแม่ วันที่เท่าไหร่ อยู่ตรงไหน คนไปเท่าไหร่ แหมะ จำขึ้นใจ จนครูแต่ละคนอยากจะเอาสื่อการเรียนการสอนไปแปะใส่รถแห่ ทำสูตรคูณไปติดข้างๆป้ายประกาศหมอลำซิ่ง คือจะจำดี
แต่จะขุดคุ้ย คุยดู ให้ถึงกึ่งก้นบึ้งของใจนั้นก็ได้ยาก
ถึงสายดิ่งหยั่งหยอดลงตรงใจ ก็ไม่เห็น
จะเอาสว่านไขเจาะเซาะใจ ก็ไม่เป็น
ทุกวันนี้โลกอยู่ยากเข็ญไปเพราะ คำว่า "ทำแค่หน้าที่"
หน้าที่หนูแค่มาเรียน เรียนจบหนูก็ขอเงินพ่อแม่ใช้คือเก่า
มักมองกันว่า ทำแค่ #หน้าที่ ณ ที่ของตนให้ผ่านพ้นสายตา
แต่หาได้ทำจนติดจาก #จิตวิญญาณ และได้ทำเพื่อคนที่เรารักและคนที่รักเราเสียเมื่อไหร่
เพราะคิดว่าเก่งแล้วเลยไม่ฟังคำคนที่ได้สอน
ทำตัว ดั่งน้ำล้นแก้วจนส่งผลให้เห็น ยังมองไม่ออกว่าต้อง Develop
คนหวังดีสั่งแนะคำ ทำการบรรยายให้ความรู้ แต่กูไม่สน คว่ำแก้วแล้วเดินหนี ทำเป็นหน้าผีไม่อยากใส้
คงต้องปล่อยให้สื่อการเรียนการสอนของจริงเล่นงานพุ่อคูณ แม่คูณ คงจะดี
ครูท่านหนึ่งบอกว่า
แต่ต่อให้ลำบากยากเข็ญแค่ไหน จำไว้เลย อย่ายอมแพ้งานสอน
ต้องทำต้องแก้ให้ถึงที่สุด เพราะท้ายที่สุด เขาก็ต้องเติบโตไปในวันข้างหน้า
สิ่งที่บอก สิ่งที่สั่งสอน จะรับได้ รับไม่ได้ ขึ้นอยู่ที่บุญพาวาสนามีในตัวตนของแต่ละคน
บุญของแต่ละคนไม่เท่ากัน ถ้าเขาทำบุญมาดี เขาก็รับได้
ถ้าเขาทำบาปมาก ก็ได้ตามที่เขาทำ
สาธุ สาธุ สาธุ
ไม่มีความเห็น