​คิดถึงโยมพี่ ในต่างแดน.....2

คิดถึงโยมพี่ ในต่างแดน.....2

“แม้วันคืนเลย เคลื่อนเลื่อนผ่านไป” ช่วงชีวิตช่างผ่านไปอย่างรวดเร็ว ถ้าหากไม่ลงมือเขียนเสนอบรรยายเรื่องไหนเลยเรียนจนจบการศึกษาในระดับปริญญาตรีแล้ว ความฝันของคนที่รักเรา และคนที่เรารักเป็นจริงแล้ว ท่านภาคภูมิใจแล้ว (คิดว่าอย่างนั้นจะมีเรื่องเล่า กล่าวขาน หลังจากที่ผู้เขียนตราต่ำร่ำนะ) หลักจากนั้นทำ ผู้เขียนมีความคิดว่า อยากจะทำอะไรเพื่อตัวของเราเองบ้าง อะไรหรือที่เป็นความฝันของผู้เขียน ท่านผู้อ่านอาจจะคิดไม่ถึง นั้นก็คือ “การเข้าปฏิบัติธรรม” นี่แหละที่ผู้เขียนคิดว่า เป็นสิ่งทีเรา ทำเพื่อตัวของเราเอง ผู้อ่านด้วยกับผู้เขียนไหม ไม่เป็นไรถ้าไม่เห็นด้วย....ขอบใจจ้า ถ้าเสียงนี้ได้รับการสนับสนุน...มันเป็นความสุข อย่างหนึ่งจริงๆนะ ทั้งที่เห็นด้วยและกับคนที่อยู่รอบข้างด้วยนะประโยชน์ 2 ต่อเลย

เมื่อวันที่ 29-30 2556 ที่ผ่านมาก็เตรียมตัวซ่อมรับประทานปฏิญญาบัตร ที่เรียบร้อยแล้ว วันที่ 1 พฤษภาคมติดสินใจเดินทางไปเข้าอบรม กัมมัฏฐานที่วัดพระธาตุศรีจอมทองน่าจะไปถึงที่นู้นเกือบ 4 โมงเย็นล่ะนะหลวงพ่อมาเข้าไปกราบหลวงปู่ทอง ติดต่อที่พัก เก็บของเรียบร้อยแล้ว ส่งโยมพี่พาหลงพ่อกลับ

พอกลับมาที่พักเก็บของอะไรเข้าที่เข้าทาง มีคำถามผุดขึ้นที่หัว”มาทำไมอ๊ะ”อ้าวก็มา ปฏิบัติธรรมไง

พอตอบข้อสงสัยตัวเองเสร็จก็โทรหาหลงพี่เลยว่าให้ทำไงต่อตอนแรก แกบอก อยู่ที่ห้องนั้นแหละ เดี่ยวพระอาจารย์จะมาสอนขึ้นกัมมัฏฐานที่ห้อง “เอาอ๊ะ” ลงทุนขนาดนั้นเลยเหรอมาถึงห้องเลย เด็กเส้นหรือเปล่า “เอ๋” ทำไม มันนานจัง หิวแล้วด้วยโทรถามอีกที่ ดีกว่า ยังไงกันแน่ “ฮัลโหล หลวงพี่ครับไม่มีใครเลยนครับ” ”พี่ครับ ให้ไปกุฏิหลงปู่เลยครับ อาจารย์ท่านอยู่ที่โน้นแล้ว”วางสายปุ้บ นั่นไง “กูว่าแล้ว ที่ห้องก็ลืมว่าห้องไหน” ทำให้รู้ว่า ทำอะไรต้องให้รัดกุมกว่านี้เกือบไปแล้วเรา เตรียมตัวดีกว่า ไปขึ้นกัมมัฏฐานกับหลงปู่ โฮ้โห้ คนเยอะจัง โยมผู้หญิงเยอะมากพระละมี 3 รูป รวมทั้งเรา เขาสนใจขนาดนี้เลยเหรอที่ผ่านมาเราคิดผิด เราน่าจะว่าให้พระดีกว่า อายแทนด้วยตอนขึ้นกัมมัฏฐาน หลงปู่อ่านฉายาด้วย วิสุทธสีโลแล้วยิ้มแปลก แต่ที่แปลกคือ เรานั่งหน้าสุดด้วย พรรษาเยอะกว่าตอนนี้ เข้าใจแล้วว่า ทิฏฐิของคนเรามันทำงานกันตอนไหนถ้าไม่รู้ที่จะวาง เพราะเราเด่น เราดัง มักจะคิดว่า เราสูงความเห็นเราถูก นั่นแหละตัว ทิฏฐิ ผ่านไปยังไม่ได้ พูดถึงใครบ้างคนเลย ส่งข้อความให้ก่อนที่เราจะลากันกลับ หลังจากที่โยมพี่ส่งเรามาแล้ว มีใจความว่า”เดินทางกลับ โดยสวัสดิภาพและปลอดภัยอย่าประมาทรับปากน้องนะ ถ้าตุ๊เป็นอะไรไป ฝากช่วยดูแลพ่อแม่น้องให้ตุ๊ด้วยนะ ขอบพระคุณครับ สำหรับทุกอย่างที่มีให้เสมอมา”แล้วพี่ก็รีบส่งข้อความมา ขณะที่กำลัง นั่งรอหลงปู่แอบมอง ตั้งหน้า ตั้งตากดโทรศัพท์ ไม่สนใจใครเลย....”ขอให้ตุ๊พบแต่สิ่งดีๆคุณพระคุ้มครองนะ โยมพี่มารับวันที่ 7 เย็น” ที่ไหนได้แอบมารับอันที่ 6 เพราะวันที่ 7 พี่ไม่ว่าง “ไม่เป็นไร ตามความสะดวกของโยมพี่ อาศัยท่านกลับนี่

วันแรก “เหงๆนะไม่มีใครคุยด้วยเพราะพักอยู่รูปเดี่ยวกุฏิห้องหนึ่งรูปเดียว อยู่ที่ห้อง 99/58 แวดล้อมไปด้วยกุฏิปฏิบัติธรรมอีกนับร้อยหลังที่เดี่ยว “ตายแน่ออกไปตอนกลางคืนมีหวังหลง” เราเคยคุยกับพี่ตลอด มีอะไรก็จะเล่าให้พี่ฟังแต่วันนี้ตอนนี้เงียบ จะโทรไปหามีหวัง “หน้าแตกแน่” เป็นเราเองไม่ใช่เหรอที่บอกพี่ว่า ขอพักก่อน ปฏิบัติธรรมไม่โทรหานั่นไง ดันไปให้คำตอบอย่างนั้น ดูสถานที่ ปฏิบัติธรรมซิมีไหนบ้างอาคารสิทธาจารย์ชั้น 4. น่าไปดู กดขึ้นลิฟท์ด้วยทำได้หรือเปล่าเนี่ยไม่เป็นไรลองดู เอ้ยได้แล้ว เข้าไป กดชั้น 4. โอ้ย ยิ่งทำให้คิดหนักด้วยเพราะเสียงลิฟท์กับเสียงที่เครื่องโรงพยาบาลคล้ายกันคิดถึงมาก เข้าไปในห้องมืดๆสลัวๆ เงียบจัง อุ๊ย คนเยอะแต่ต้องเงียบเพราะทุกท่าน ต่างคนต่างทำกัน ทั้งผู้หญิงและผู้ชาย ว่าแต่...พระมีไหนหมด “มีเรารูปเดียว” ยังดีที่เรากู้หน้าให้อยู่ นั่งไปสักพัก คิดว่า ถ้าโยมพี่มาปฏิบัติด้วยมากเลยเพระในห้องนั้น เราปฏิบัติด้วยกัน ทั้งผู้หญิง และผู้ชาย ว่าแต่....พระมีไหนหมด “มีเรารูปเดียว” ยังดีที่เรากู้หน้าให้อยู่ นั่งไปสักพัก คิดว่า ถ้าโยมพี่มาปฏิบัติด้วยมากเลยเพราะในห้องนั้น เราปฏิบัติด้วยกัน ทั้งผู้หญิง ผู้ชาย แล้วเราก็พระมีอยู่รูปเดียว ขึ้นไป ทุ่มกว่าๆ ลงกลับมา ดูนาฬิกาเกือบห้าทุ่มอะไรจะขนาดนั้น กลับมานอนดีกว่า “ส่งข้อความไปหาพี่ดีไหมจะได้โมทนาบุญด้วย ไม่ล่ะ พี่เขาส่งมาก่อน ตอนปฏิบัติอยู่ชั้นบนแล้ว นอนดีกว่า”หลับไปเมื่อไหร่ไม่รู้ คงเพรีย รู้ตัวตอนตี 4. เสียงระฆังดัง ปลุกให้ตื่นทำวัตรเข้าสวดมนต์ ตอน 04.30น.นี่คือ วิถีชีวิตตอนปฏิบัติธรรม รวมความแล้ว ผ่านไป 4 วันโทรไปถามพี่ดีไหม “ไม่ละ ส่งข้อความไปดีกว่า เกิดพี่ไม่ว่าง”ว่า “วางไหมคุยด้วย ได้หรือเปล่า” เท่านั้นแหละสักพักพีก็โทรมาเราก็ยิงคำถามไปมากมายเลย เรื่องวันกลับให้ใครมารับ กลับยังไง? พี่ยังไม่ให้คำตอบ เพราะมันไม่ใช่ วันหยุด นั่นนะสิ ทำไงดี สุดท้าย หลังผ่านไปอีก 2 วันเราก็ได้คำตอบเป็นเสียงเดียวกันว่าไว้ในข้อความ “วันนี้บ่าย 3 โมง จะมารับทีกุฏินะ ไปคืนของและกุญแจ แล้วสอบอารมณ์ แล้วค่อยกลับนะพรุ่งนี้ตาต้องไปตรวจจ๊ะ”เหมือนกับมีพลังงานขึ้น ดีใจละคนใจหายที่ได้กลับเร็ว นั่งสมาธิ อีก 30 นาที่ เดินจงกลมอีก 30 นาที่ ก่อนจะทำความสะอาดห้องให้เรียบร้อย เก็บที่นอนเตรียมไว้เผื่อพี่มาจะได้นำไปส่งเลย อาบน้ำ(สองน้ำ)ให้สบายกาย นั่งรอ ก็นานพอสมควรรอได้ไม่เป็นไร

ในวันที่ พี่มาเยี่ยม วันที่ 5 พฤษภาคม 2556 ช่วงบ่าย กำลังนั่งสมาธิอยู่ พอนาฬิกาจับเวลาดังลืมตาขึ้นมา เห็นเบอร์โชว์อยู่ พี่โทรมา โทรกลับทันที พี่บอกว่า ซื้อของมาถวายกลับออกมาแล้ว ไกลล่ะ “ไม่ พี่ กลับมาเดี๋ยวนี้ ตอนนี้เลย เอาของมาวางไว้ไม่ถูก “ สึกครึ่งชั่วโมงพี่ก็มาจริงๆ พอซักพักก็ถามพี่ว่าไปถึงไหน “ออกไป 3-4 ชั่วโมงแล้ว”

“ดีใจจัง มีเพื่อนคุยละ มีใครรู้ใจ เท่าพี่เรา” วันกลับ พี่มารับ ก็ไปบอกคืนกุญแจกับสำนักงานบอกแจ้งเจ้าหน้าที่ ซึ่งโยมชีรับผิดชอบ...รอสอบอารมณ์กับพระอาจารย์ ถวายน้ำปานะ (ที่โยมพี่ซื้อมาถวาย) พร้อมปัจจัย เอาบุญก่อนกลับด้วย อาจารย์บอกให้อยู่รอ เพื่อขอขมาพระอาจารย์ ก่อนจะกลับ ก็ดีเหมือนกัน อาจารย์ให้หนังสือมา 5 เล่ม ให้พี่ 2 เล่ม เพราะเรามีแล้ว ก่อนพากันกลับขึ้นไปกราบพระ โยมพี่ร่วมทำบุญ บูรณะซ่อมแซมอาคารหลังนั้นด้วย แล้วก็พากันเดินทางกลับ พูดคุยกันมาตลอดทาง เรื่องอะไร จำไม่ค่อยได้ แต่ส่วนใหญ่จะเน้นเรื่องการปฏิบัติธรรมที่เราได้เรียนและศึกษามามีข้อความบทหนึ่งชอบมาก

“ใครสักคนเคยพูดไว้ว่า เราพยายามทำงานหนัก ให้ชีวิตสั้นลง เราทำงานหนักๆ เพื่อหาเงินมากๆ แล้วเอาไปให้หมอ จ้างเค้าพูดบอกเราว่า หยุดพักได้แล้ว”

ปล. ผู้เขียนเองก็จะขอพักเรื่อนี้ไว้เหมือนกัน

…ธรรมะสวัสดี….