นับถอยหลัง เสียที ปีสุดท้าย
ที่ใช้ป้าย เป็นครู อยู่บางลี่
สิบเอ็ดเดือน เคลื่อนไป ใกล้ทุกที
ไม่นานนี้ ก็จัก ได้พักงาน
ชีวิตของ เริอจ้าง นำทางศิษย์
ไปส่งทิศ ทั้งหลาย ได้พ้นผ่าน
บ้างถึงฝั่ง ถีบส่ง ตรงหัวสะพาน
บ้างกราบกราน เชิดชู รู้การุณ
บ้างเห็นครู เป็นผู้ ให้ชีวิต
บ้างก็คิด มองเห็น ครูเป็นหุ่น
เป็นลูกจ้าง กระทรวง ทวงบุญคุณ
ถ้าไม่มี เราวัยรุ่น จะสอนใคร
มันก็จริง นะเจ้า ที่เขาคิด
ถ้าครูไม่ มีศิษย์ อยู่ได้ไหม
ต้องสอนฝูง ลิงค่าง ที่กลางไพร
กระทรวงไหน ไม่เสียดาย จ่ายเงินเดือน
ครูจงเป็น ลูกจ้าง อย่างซื่อสัตย์
เป็นเรือจ้าง ตามถนัด อย่าผัดเลื่อน
เขานัดส่ง ตรงไหน ไม่แชเชือน
ส่งให้เหมือน คนจ้าง บอกทางไว้
ช่วยกันพาย ช่วยกันจ้ำ นำศิษย์ข้าม
แบบเช้าชาม เย็นชาม คงไม่ใช่
หรือปล่อยเรือ ลอยตาม ลำน้ำไป
ก็คงผิด วิสัย คนใจครู
ส่งให้เขา ถึงฝั่ง ดังใจปอง
เขาจะมอง เลี่ยงหลบ หรือลบหลู่
จะทับถม ทูนเทิด หรือเชิดชู
ขอยืนอยู่ ปลายเส้นทาง ผู้สร้างคน
ไม่มีความเห็น