บันทึกที่ 068 ช่วยกลางอากาศตอนที่ 2

(ต่อจากตอน 67).......รถปฏฺิบัติการ์ณของจ่าทั้งสองติดต่อนัดพบกับรถคณะนักท่องเที่ยว่ทีปั้มน้ำมันใหญ่แห่งหนึ่งก่อนเข้าตัวเมืองกาญจนบุรี ในบ่ายวันรุ่งขึ้น โดยทั้งสองฝ่ายได้ส่งภาพของรถตัวเองไปให้อีกฝ่ายดูทางข้อความระบบไลน์ในคอมพ์ที่ติดต่อกันก่อนแล้ว ทำให้การพบปะกันเป็นไปอย่างง่ายดายไม่เสียเวลา หลังจากทำความรู้จักและแนะนำตัวกันแล้ว ฝ่ายนักท่องเที่ยวได้บรีพแผนที่แสดงเส้นทางและภูมิประเทศที่จะเดินทางเข่้าไปในป่าอันเป็นที่ตั้งแคมป์คณะนักท่องเที่ยวที่อยู่อย่างโดดเดี่่่่ยว เส้นทางเข้าไปไมใช่ถนนแต่เป็นช่องเล็ก ๆ ที่รถบุกแหวกต้นไม้เล็กให้ราบเป็นทางคดเคี้ยวเลี้ยว หลึกต้นไม้ใหญ่อ้อมเข้าไปหลังภูเขาเล็ก ๆ ลูกหนึ่ง จากหลังเขาลูกนี้ออกไปไม่ใกลนักเป็นหนองน้ำกว้างใหญ่่มาก หนองน้ำใหญ่แห่งนี้เอง ที่คณะนักท่องเที่ยวเคยเห็นเครื่องร่มบินถุูกพายุพัดหายไปทางปลายหนองน้ำ 2-3 ครั้้งแล้วโดยไม่มีใครรู้ชตากรรมของนักบินอีกเลยว่าเป็นใครรอดตายหรือไม่ รถคณะนักท่องเที่ยวกับรถคณะจ่ากองปราบต่างเป็นรถโฟร์วีล ขับเคลื่อนสี่ล้อเช่นเดียวกัน จึงไม่ค่อยเป็นปัญหาในการเดินทางในถนนที่ขรุขระเป็นหลุมเป็นบ่อ,แอ่งน้ำตื้นลึกอย่างไร หรือมีท่อนไม้ใหญ่,โขดหิน,สิ่งกีดขวางใด ๆ ขวางทาง ต่างขับติดตามกันมาติด ๆ ได้ตลอดเส้นทาง ถึงแค้มป์พักแรมในตอนค่ำ อย่างราบรื่นเย็นวันนั้นเอง ช่วงเวลานั้น ทั่วป่ามืดแล้ว อากาศรอบตัวเย็นมาก เริ่มมีเสียงสัตว์กลางคืนร้องจากรอบ ๆ ทิศทางบ้างแล้ว ทั้งเสียงจักกะจั่น่,เสียงนกนา ๆ ชนิด,เสียงบ่าง,ค่าง,ชะนี เคล้ากันระงมไปหมด นาน ๆ จะได้ยินเสียงช้างร้องมาแต่ใกลพร้อมเสียงต้นไม้หักลั่นโผงผางชวนให้ตื่นตระหนกไม่น้อย....(โปรดรออ่านต่อตอนหน้า)