วันที่ 81 Pity Girl (14 กันยายน 2559)

กิจกรรมการเรียนการสอนวันนี้ ได้สอนเรื่อง การใช้พจนานุกรมให้แก่นักเรียน ชั้น ป.4/1

นักเรียนห้อง ป.4/1 ก็ตื่นเต้นในการได้เปิดใช้พจนานุกรมในการเล่นเกม

แต่น่าเสียดายที่หมดเวลาก่อน เด็กๆจึงไม่ได้ตอบทุกคน

เด็กๆเสียดายกันยกใหญ่เลย ^^

เสร็จจากกิจกรรมการเรียนการสอนในวันนี้ ตอนเย็นฉันก็ฝึกอ่านให้เด็กหญิงขวัญชนกเหมือนเช่นทุกวัน

ทุกเย็นฉันจะสอนให้เด็กคนนี้ฝึกอ่านคำจากแบบฝึกอ่านได้วันละ 2-3 หน้า

ตอนแรกที่มาฝึกอ่าน เขาไม่สารถอ่านคำออกเลย

แต่ในวันนี้เขาเริ่มรู้จักสระ แยกแยะสระ และเริ่มสะกดคำเป็นแล้ว

เพียงแต่ว่า เขายังสะกดคำได้ไม่แม่น และบางคำที่ยาวและอ่านยากหรือคำที่มีสระประสม เขาจะค่อนข้างสับสน ซึ่งเราจะต้องให้เวลาเขาสะกดคำในใจ หรือหากเขาอ่านไม่ได้ ก็ต้องบอกวิธีการสะกดคำ และให้เขาสะกดคำอ่านคำนั้นเอง

ตอนที่มาสอนที่นี่ใหม่ๆ ฉันค่อนข้างจะอคติกับเขา เพราะเขาไม่เคยตั้งใจเรียนเลย

พอได้สอนนานๆก็ได้รู้ว่า ที่เขาไม่เคยสนใจ เพราะเขาอ่านไม่ออกนั่นเอง

ฉันจึงให้เขามาหาฉันทุกคาบพักเที่ยงและหลังเลิกเรียน

ตอนแรกก็ไม่คิดว่าเขาจะมาหา แต่หลังจากที่เขามาหาตอนพักเที่ยงวันนั้น ก็ทำให้ความคิดของฉันเปลี่ยนไป

เพราะในวันนั้น เขาบอกฉันว่า "ครูแตน หนูมาอ่านหนังสือ" และทำหน้าจริงจังมาก

และในตอนเย็นวันนั้นเขาก็กลับมาหาฉันอีก และฉันก็สอนเขาอ่านมาเรื่อยๆ จนถึงวันนี้

วันนี้เป็นครั้งแรกที่ได้คุยเปิดใจกันเกี่ยวกับเรื่องการอ่าน

ฉันถามเขาถึงสาเหตุที่ทำให้เขาอ่านไม่ออก เขาจึงร่ายยาวให้ฉันฟังว่า

เริ่มตั้งแต่ชั้น ป.1 ที่ทุกคนกำลังเริ่มฝึกอ่านคำ บางคำในห้องเริ่มฝึกอ่านเป็น และมีบางกลุ่มที่อ่านไม่เป็น

พอถึงชั้น ป.2 คุณครูประจำชั้นเป็นคุณครูคณิตศาสตร์ ดังนั้นจึงไม่ค่อยได้สนใจการอ่านสักเท่าไหร่ แต่เขาบอกว่าปลื้มครูคนนี้มากที่ใจดีและสอนคณิตศาสตร์ให้เขา

พอถึงชั้น ป.3 คุณครูประจำชั้นเป็นคุณครูภาษาไทย สอนการอ่านโดยให้จับคู่อ่าน เขาบอกฉันว่า "คนที่เก่งก็จะคู่กับคนเก่ง คนที่ไม่เก่งก็จะถูกจับคู่กัน ดังนั้นหนูจึงอ่านไม่ได้เลย และในตอนนั้นหนูเริ่มรู้ตัวแล้วว่า "หนูอ่านหนังสือไม่ออก" "

ฟังถึงตอนนี้แล้วฉันก็จุกอกขึ้นมา เด็กคนหนึ่งถูกปล่อยปละละเลยมาตั้ง 3 ปีแล้ว ถูกด่าว่าเป็นคนโง่ อ่านหนังสือไม่ออกมาติดต่อกันตั้ง 3 ปีแล้ว โดยที่เขาไม่มีโอกาสได้บอกเล่าหรืออธิบายเหตุผล หรือได้รับโอกาสจากใครเลย ...

เด็กคนนี้เป็นเด็กที่น่าสงสารและน่าเห็นใจจริงๆ...

เล่าถึงตรงนี้ เขาก็ถามฉันว่า "แล้วครูละคะ ทำยังไงครูถึงอ่านออกเหรอ"

ฉันก็เล่าเหตุการณ์ตอนฉันเป็นเด็กให้เขาฟัง เล่าแบบใส่ไข่ไปด้วย เพราะอยากให้เขาได้แรงบันดาลใจ ^^

สุดท้ายฉันก็ดึงเขามากอด และบอกว่า "ตอนนี้ครูต้องการอย่างเดียวแค่นั้น ก็คือ ครูอยากให้หนูอ่านออกนะ"

แล้วฉันก็หันไปหาพี่สาวของเขาที่นั่งอยู่ข้างๆ และบอกเขาว่า "หนูต้องช่วยน้องฝึกอ่านด้วยนะ" พี่สาวเขาก็รับคำ

"เราจะต้องช่วยกันทั้งที่บ้านและโรงเรียน ตอนน้องอยู่โรงเรียนครูจะเป็นคนสอนฝึกอ่าน ตอนอยู่บ้าน หนูก็ต้องช่วยฝึกน้องนะ"

จากนั้นเขาก็กอดฉันแบบแน่นมากๆ และบอกฉันว่า "ครูแตน หนูรักครูแตนนะ"

ยิ่งได้ฟัง ฉันเหมือนยิ่งมีกำลังใจที่จะทำเพื่อเขามากกว่าเดิม ^^

การฝึกอ่านให้เด็กไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลย แต่ก็คงไม่เกินความพยายามของเราเอง

ฉันจะตั้งใจฝึกเด็กคนนี้ให้อ่านออกให้ได้ ฉันสัญญากับตัวเอง...