ครั้งที่ 38 (วันพฤหัสบดี ที่ 7 กรกฎาคม พ.ศ.2559)

บันทึกการฝึกสอน

วันพฤหัสบดี ที่ 7 กรกฎาคม พ.ศ.2559

เรื่อง “วันซ้อมใหญ่กีฬาสี”

สวัสดีเช้าวันพฤหัสที่สดใส วันแห่งการเตรียมความพร้อมกับงานกรีฑาสีที่กำลังจะเกิดขึ้นในวันพรุ่งนี้ วันนี้นักออกแบบทำงานใกล้เสร็จแล้วเหลืองานเพียงไม่กี่ส่วนที่ต้องช่วยกันทำ เช่น ป้ายต่อต้านยาเสพติด หมวกต่อต้านสิ่งเสพติดและอุปกรณ์เสื้อผ้าจากถุงดำที่ให้นักเรียนใส่ นอกนั้นพร้อมแล้วกับการขบวนพาเหรดเพียงแค่รอดูความสำเร็จของงานเท่านั้น ช่วงเช้า ช่วงบ่าย เราช่วยกันทำงานตลอดไม่มีคำว่าเหนื่อยและท้อมีแต่รอยยิ้มและความสนุกสนาน ความสามัคคีที่เกิดขึ้นกับหมู่คณะ “รอยยิ้มทำให้โลกของเราดูสดใส รอยยิ้มเป็นแรงผลักดันให้เรามีความสุขกับงานที่ทำ เมื่อเราท้อ เราเหนื่อยแล้วใครละที่จะช่วยให้รอยยิ้มเหล่านี้กลับคืนมาก็มีแค่ตัวเองที่ทำได้” ดูเพื่อนทั้งสองคน เราก็มาต่างที่ต่างสถาบันกันแต่ใครจะเชื่อว่ามิตรภาพเพียงข้ามวัน
ทำให้เราเข้าใจกัน ช่วยเหลือกัน ไม่มีครั้งไหนที่เราจะคิดว่าเรามาจากต่างที่ต่างสถาบัน เมื่อเรามาอยู่โรงเรียนนี้เราก็ถือว่าเราอยู่สถาบันเดียว ต้องช่วยเหลือกัน ต้องเข้าใจกัน ต้องสร้างมิตรภาพที่ดีต่อกันเอาไว้ เพราะสิ่งเหล่านี้มีคุณค่าทางจิตใจ ความผูกผันกับเพื่อต่างสถาบันใช่ว่าจะหายาก....ไม่เลยไม่ยากอย่างที่เราคิด เราเป็นนักศึกษาฝึกสอนเหมือนกัน มีหน้าที่เหมือนกันไม่มีสิ่งไหนที่แตกต่างกัน เราต่างมีความรักความผูกผัน มีความกลมเกลียวเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน เป็นเพื่อนกัน มิตรภาพนี้ไม่มีวันเปลี่ยนแปลง

เย็นวันเดียวกันเราสอบถามครูพี่เลี้ยงว่าวันนี้ที่สนามกีฬา (สถานที่จัดกิจกรรมกรีฑาสี) มีงานอะไรที่พอที่ช่วยได้บ้างค่ะ คุณครูท่านตอบว่า จะไปด้วยกันก็ได้ ช่วยๆกันที่จริงก็ไม่มีอะไรมาก แต่ก็ยินถ้าเราจะไปช่วย พอเราไปถึงสถานที่จริงๆก็พบว่าเป็นงานที่ต้องใช้ความสามารถในการประดิษฐ์ งานจับจีบผ้า ซึ่งเป็นงานที่เราไม่ถนัดเลยแต่ก็มีงานอีกอย่างหนึ่งคืองานจัดดอกไม้ตกแต่งซึ่งเราก็สามารถทำได้พอสมควรจึงช่วยครูจัดดอกไม้แทนการจับจีบผ้า จากนั้นผันตัวเองเป็นพนักงานความสะอาดสถานที่ที่เราจัดซึ่งก็เป็นงานถนัดอีกอย่างหนึ่งที่เราทำเป็นประจำทุกวัน คุณครูท่านได้แต่ขำในท่าทางการเก็บกวาดของเรา ทำให้วันนี้จึงเป็นวันสำคัญที่ทำให้ได้หัวเราะอย่างสุดๆ ได้ยิ้มอย่างเต็มใจ ความเป็นกันเองของครูแต่ละท่าน ไม่ต่างอะไรกับเด็กน้อยที่ยิ้มอย่าง
มีความสุขความเหน็ดเหนื่อยความท้อถอยมลายหายไป ซึ่งโดยส่วนตัวแล้วชอบเหตุการณ์ในวันนี้ที่สุด เพราะได้เห็นการทำงานที่เป็นกันเอง การทำงานที่สนุกสนาน การทำงานที่มีแต่รอยยิ้มให้แก่กัน เพียงแค่นี้การทำงานของเราก็มีความสุขแล้ว