ค่ำคืนนั้นเป็นคืนวันที่ 20/8/59 .. เป็นค่ำคืนที่ว่างจากภาระกิจของชีวิตที่มีต่อครอบครัว ภาระกิจชีวิตที่ใครคนหนึ่งเกิดขึ้นมาในโลกนี้แล้ว พึงมี.. พึงเป็น.. และพึงกระทำ...ตามเหตุและผลของสามัญสำนึกที่ใครคนนั้นมีโอกาสได้กระทำ
..
เป็นค่ำคืนหนึ่งที่นอนค่อนข้างดึก นั่งนึก นั่งคิด เรื่องราวต่าง ๆ ที่ผ่านเข้ามาในชีวิต
หากเป็นเมื่อสมัยก่อนโน้น....ก็คงหนีไม่พ้นสมุดไดอารี่เล่มเก่งที่ตัวเองพกติดตัวไว้สม่ำเสมอนั้นเอง
..
วันเวลาเปลี่ยนไป...สมุดไดอารี่ที่เคยพกติดตัวไว้เป็นประจำ มันก็เลือนหายไปกับกาลเวลา...แต่มันก็มีสิ่งหนึ่งที่เข้าไปแทนที่นะ...(ไม่ต้องบอกก็คงจะรู้)
..
..
การได้ขีดเขียนบางสิ่งบางอย่างเก็บไว้ในความทรงจำของชีวิตนั้น
ไม่อยากจะเชื่อเลยว่า...สิ่งที่เราชอบทำ มันฝังไว้ในใจของเราเสมอ และสิ่งหนึ่งในนั้นก็คือ..สิ่งนี้...
..
..
ไม่ว่าจะเป็นเรื่องราวอะไรก็ตามที่ผ่านเข้ามาในชีวิต.. จะดีจะร้ายหรือสุดแสนจะธรรมดาแบบไหน... หากใจคิดอยากจะขีดเขียนสิ่งเหล่านั้นลงไปแล้ว...เมื่อมีเวลา มีโอกาส ก็จะทำสิ่งนั้นเสมอ...
..
และวันนี้ก็เช่นกัน....มันมีเรื่องราวที่ผ่านเข้ามา ในชีวิตของคนธรรมดาคนหนึ่ง...ที่อยากเขียนบางสิ่งบางอย่างทิ้งไว้..อีกเช่นกัน
..
คำคืนอันเงียบสงบคืนนี้...ที่บ้านในสวน ..
..
ยังคงได้ยินเสียงนอนผลิกตัวไปมาของลูกสาว.. ก่อนที่เสียงนั้นจะแผ่วเบาเงียบหายไป....
..
นั่งเขียนและทบทวนบางสิ่งบางอย่างที่ผ่านเข้ามาในชีวิต....สุดท้ายสิ่งต่าง ๆ เหล่านั้นก็จบลงไป
..
ก่อนนอน...ก็จะนั่งสมาธิ ….แต่คืนนี้จะหลับไปในสมาธินั้น
..
มันมีอยู่สิ่งหนึ่งนะ.... และเป็นสิ่งที่ยังคงจดจำได้... หลังจากที่ลืมตาตื่นขึ้นมาตอนเช้ามืดของวันนี้(21/8/59)
"ความฝัน"ครับ...ฝันที่ใครก็ฝันได้แต่ความฝันที่พบเจอนี้....มันน่าจดใจ จำอยากเขียนก็ไว้
ในฝันนั้น ได้ฝันว่า.....
..
ตัวเองได้เดินเข้าไปในสถานที่แห่งหนึ่งที่อยู่....แวดล้อมไปด้วยธรรมชาติ มองเหมือนเป็นเนินเขาลูกย่อม ๆ ลูกหนึ่ง และสถานที่แห่งนี้นั้นมี.. บ้านเรือนน้อยใหญ่..ที่กำลังลงเสา ปักเข็ม.. สร้างอยู่....
..
..
ตัวเองนั้น.. ยืนมองภาพนั้นอยู่สักพักหนึ่ง...จู่ ๆ ก็มีผู้หญิงคนหนึ่ง รูปร่างผิวพรรณเธอสะอาดสะท้าน มองสะสวยเลยทีเดียว ...เธอใส่เสื้อผ้าแบบหญิงชาวบ้านชนบทธรรมดา นุ่งผ้าถุง ใส่เสื้อสีพื้น สวมหมวกงอบ เดินหาบของบางสิ่งบางอย่างมาที่ตัวเอง ที่กำลังยืนมองสถานที่แห่งนี้..
..
แล้วเธอก็เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้า...พร้อมกับหยิบของในหาบนั้นยื่นให้
ของที่เธอหยิบยื่นให้นั้น ...มองเป็นถุงพลาสติกใบใหญ่ที่ภายในบรรจุของที่ห่อด้วย...ถ้าเดาไม่ผิดน่าจะเป็นใบตองห่อพับเรียงไว้ภายในถุงมากมาย
..
แล้วตัวเองก็ยื่นมือเพื่อจะรับสิ่งของนั้นจากมือของเธอ....แต่ใจก็มองว่า...มันมากมายเกินไป ..จึงบอกกับเธอว่า...ให้นำสิ่งนี้เก็บไว้ให้ผู้คนที่อยู่ ณ สถานที่แห้งนี้ดีกว่า ขอรับเพียง.. ถุงที่บรรจุของที่ห่อด้วยใบตองที่มีจำนวนไม่มากมัก ที่เธอหาบมาด้วย
..
เธอยิ้ม..และหยิบยื่นของสิ่งนั้นให้
..
..
ก่อนที่เราจะจากกัน...ตัวเองได้มอบถุงพลาสติกใบใหญ่ที่ภายในบรรจุของที่ห่อนั้นไว้กับ.. ผู้ชายคนหนึ่ง ที่มองเหมือนเป็นคนที่กำลังสร้างบ้าน ณ สถานที่แห่งนี้อยู่.. โดยมีเธอยืนอยู่ข้าง ๆ
..
..
และแล้วเสียงหนึ่ง...ก็ดังเล็ดลอดของสู้โสตประสาทของตัวเอง
..
"เอ๊ก อิ เอ๊ก...เอ่ก"
..
สิ่งที่เขียนทิ้งไว้นี้...เป็นภาพของความทรงจำ ที่จำได้เป็นเรื่องเป็นราว จนอดใจไว้ไม่ไหว ที่ต้องเขียนเก็บไว้...
..
..มันเป็นความทรงจำในความฝันที่ผ่านเข้ามาในชีวิตอีกคำรบหนึ่ง...
..
ขอขอบคุณ...ภาพจาก internet
สวัสดีค่ะพี่แสง
เป็นความทรงจำที่ดีค่ะพี่
สวัสดีค่ะความทรงจำที่ควรค่าแก่การจดจำ ยินดีค่ะ
ขอบคุณมากนะครับ