ความทรงจำ...คืนวันที่เขียนสิ่งดีงามทิ้งไว้บนโลกใบนี้



ค่ำคืนนั้นเป็นคืนวันที่ 20/8/59 .. เป็นค่ำคืนที่ว่างจากภาระกิจของชีวิตที่มีต่อครอบครัว ภาระกิจชีวิตที่ใครคนหนึ่งเกิดขึ้นมาในโลกนี้แล้ว พึงมี.. พึงเป็น.. และพึงกระทำ...ตามเหตุและผลของสามัญสำนึกที่ใครคนนั้นมีโอกาสได้กระทำ

..

เป็นค่ำคืนหนึ่งที่นอนค่อนข้างดึก นั่งนึก นั่งคิด เรื่องราวต่าง ๆ ที่ผ่านเข้ามาในชีวิต

หากเป็นเมื่อสมัยก่อนโน้น....ก็คงหนีไม่พ้นสมุดไดอารี่เล่มเก่งที่ตัวเองพกติดตัวไว้สม่ำเสมอนั้นเอง

..

วันเวลาเปลี่ยนไป...สมุดไดอารี่ที่เคยพกติดตัวไว้เป็นประจำ มันก็เลือนหายไปกับกาลเวลา...แต่มันก็มีสิ่งหนึ่งที่เข้าไปแทนที่นะ...(ไม่ต้องบอกก็คงจะรู้)

..


..

การได้ขีดเขียนบางสิ่งบางอย่างเก็บไว้ในความทรงจำของชีวิตนั้น

ไม่อยากจะเชื่อเลยว่า...สิ่งที่เราชอบทำ มันฝังไว้ในใจของเราเสมอ และสิ่งหนึ่งในนั้นก็คือ..สิ่งนี้...

..

..

ไม่ว่าจะเป็นเรื่องราวอะไรก็ตามที่ผ่านเข้ามาในชีวิต.. จะดีจะร้ายหรือสุดแสนจะธรรมดาแบบไหน... หากใจคิดอยากจะขีดเขียนสิ่งเหล่านั้นลงไปแล้ว...เมื่อมีเวลา มีโอกาส ก็จะทำสิ่งนั้นเสมอ...

..

และวันนี้ก็เช่นกัน....มันมีเรื่องราวที่ผ่านเข้ามา ในชีวิตของคนธรรมดาคนหนึ่ง...ที่อยากเขียนบางสิ่งบางอย่างทิ้งไว้..อีกเช่นกัน


..

คำคืนอันเงียบสงบคืนนี้...ที่บ้านในสวน ..

..


ยังคงได้ยินเสียงนอนผลิกตัวไปมาของลูกสาว.. ก่อนที่เสียงนั้นจะแผ่วเบาเงียบหายไป....

..

นั่งเขียนและทบทวนบางสิ่งบางอย่างที่ผ่านเข้ามาในชีวิต....สุดท้ายสิ่งต่าง ๆ เหล่านั้นก็จบลงไป

..

ก่อนนอน...ก็จะนั่งสมาธิ ….แต่คืนนี้จะหลับไปในสมาธินั้น

..

มันมีอยู่สิ่งหนึ่งนะ.... และเป็นสิ่งที่ยังคงจดจำได้... หลังจากที่ลืมตาตื่นขึ้นมาตอนเช้ามืดของวันนี้(21/8/59)

"ความฝัน"ครับ...ฝันที่ใครก็ฝันได้แต่ความฝันที่พบเจอนี้....มันน่าจดใจ จำอยากเขียนก็ไว้

ในฝันนั้น ได้ฝันว่า.....

..

ตัวเองได้เดินเข้าไปในสถานที่แห่งหนึ่งที่อยู่....แวดล้อมไปด้วยธรรมชาติ มองเหมือนเป็นเนินเขาลูกย่อม ๆ ลูกหนึ่ง และสถานที่แห่งนี้นั้นมี.. บ้านเรือนน้อยใหญ่..ที่กำลังลงเสา ปักเข็ม.. สร้างอยู่....

..


..

ตัวเองนั้น.. ยืนมองภาพนั้นอยู่สักพักหนึ่ง...จู่ ๆ ก็มีผู้หญิงคนหนึ่ง รูปร่างผิวพรรณเธอสะอาดสะท้าน มองสะสวยเลยทีเดียว ...เธอใส่เสื้อผ้าแบบหญิงชาวบ้านชนบทธรรมดา นุ่งผ้าถุง ใส่เสื้อสีพื้น สวมหมวกงอบ เดินหาบของบางสิ่งบางอย่างมาที่ตัวเอง ที่กำลังยืนมองสถานที่แห่งนี้..

..

แล้วเธอก็เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้า...พร้อมกับหยิบของในหาบนั้นยื่นให้

ของที่เธอหยิบยื่นให้นั้น ...มองเป็นถุงพลาสติกใบใหญ่ที่ภายในบรรจุของที่ห่อด้วย...ถ้าเดาไม่ผิดน่าจะเป็นใบตองห่อพับเรียงไว้ภายในถุงมากมาย

..

แล้วตัวเองก็ยื่นมือเพื่อจะรับสิ่งของนั้นจากมือของเธอ....แต่ใจก็มองว่า...มันมากมายเกินไป ..จึงบอกกับเธอว่า...ให้นำสิ่งนี้เก็บไว้ให้ผู้คนที่อยู่ ณ สถานที่แห้งนี้ดีกว่า ขอรับเพียง.. ถุงที่บรรจุของที่ห่อด้วยใบตองที่มีจำนวนไม่มากมัก ที่เธอหาบมาด้วย

..

เธอยิ้ม..และหยิบยื่นของสิ่งนั้นให้

..


..

ก่อนที่เราจะจากกัน...ตัวเองได้มอบถุงพลาสติกใบใหญ่ที่ภายในบรรจุของที่ห่อนั้นไว้กับ.. ผู้ชายคนหนึ่ง ที่มองเหมือนเป็นคนที่กำลังสร้างบ้าน ณ สถานที่แห่งนี้อยู่.. โดยมีเธอยืนอยู่ข้าง ๆ

..

..

และแล้วเสียงหนึ่ง...ก็ดังเล็ดลอดของสู้โสตประสาทของตัวเอง

..

"เอ๊ก อิ เอ๊ก...เอ่ก"

..

สิ่งที่เขียนทิ้งไว้นี้...เป็นภาพของความทรงจำ ที่จำได้เป็นเรื่องเป็นราว จนอดใจไว้ไม่ไหว ที่ต้องเขียนเก็บไว้...

..

..มันเป็นความทรงจำในความฝันที่ผ่านเข้ามาในชีวิตอีกคำรบหนึ่ง...

..

ขอขอบคุณ...ภาพจาก internet

หมายเลขบันทึก: 612637เขียนเมื่อ 21 สิงหาคม 2016 08:43 น. ()แก้ไขเมื่อ 21 สิงหาคม 2016 08:58 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (3)

สวัสดีค่ะพี่แสง

เป็นความทรงจำที่ดีค่ะพี่

สวัสดีค่ะความทรงจำที่ควรค่าแก่การจดจำ ยินดีค่ะ


พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท