ว่าด้วยเรื่องของ “เด็กพิเศษ” ( 1 สิงหาคม 2559)

สำหรับวันนี้วันแรก เริ่มต้น วันที่ 1 เดือนสิงหาคม 2559 ด้วยการขอเล่าเรื่องราวของ “เด็กพิเศษ”

ว่าด้วยเรื่องของ “เด็กพิเศษ”

วันนี้วันจันทร์ ขณะที่สอนวิชาวิทยาศาสตร์ ชั้น ป.3/2 ในคาบที่ 2 ครูแอมป์สอนเนื้อหาในแผนสุดท้ายของหน่วยที่ 2 เรื่อง ดินน่ารู้ กิจกรรมในวันนี้ คือ “ การปลูกและดูแลพืช” โดยให้นักเรียนวางแผนการปลูกพืชมาคนละ 1 ชนิด แล้วเขียนวิธีการที่ตนเองจะปลูกพืชชนิดนั้น ว่าจะทำอะไรบ้าง และวาดรูปประกอบให้สวยงาม และในตอนที่ 2 จะเป็นการให้นักเรียนเขียนว่า หลังจากปลูกพืชแล้วเราจะมีวิธีการดูแลพืชของเราอย่างไร ก็เริ่มในขั้นนำ ให้นักเรียนร้องเพลง ถามคำถามอะไรเรียบร้อย แล้วก็อธิบายการทำกิจกรรม พอเสร็จก็ให้นักเรียนลงมือทำ นักเรียนแต่ละคนต่างๆก็ก้มหน้าก้มตาทำของตนเอง เข้าใจได้ว่า นักเรียนชั้นป.2 ที่ครูท่านหนึ่งเคยบอกว่า เขาก็เหมือนเด็ก ป.1 ที่พึ่งขึ้นชั้นป.2 มาได้ไม่กี่เดือน บางเนื้อหาอาจจะยังไม่เข้าใจ บางเรื่องเขาอาจจะยังไม่ได้ แล้วยิ่งถ้าเขียนคำ หรือเขียนเป็นประโยคด้วยตนเองนั้น แน่นอนว่าบางคนยังเขียนไม่ได้หรอก แล้วครูท่านนั้นก็ยังบอกอีกว่า ทักษะทางวิทยาศาสตร์เราจะวัดกันที่กระบวนการคิดมากกว่า ทักษะการอ่าน เพราะหากนักเรียนเขียนผิดเราให้ หากเราสามารถเข้าใจได้ถึงกระบวนการคิดของนักเรียน ด้วยความที่ลืมคิดถึงธรรมชาติของเด็ก ป.2 และคำนึงถึงกระบวนการคิดทางวิทยาศาสตร์ของนักเรียนมากกว่าการเขียน จึงให้นักเรียนเขียนเอง ก็ได้เดินดูในขณะที่นักเรียนทำงาน พบว่าส่วนใหญ่นักเรียนเขียนผิดกัน เพราะนักเรียนจะเขียนตามที่เสียงที่ตนเองพูด เช่น คำว่า รดน้ำต้นม้าย (รดน้ำต้นไม้) ยากปูกต้นลำไย (อยากปลูกต้นลำไย) เดินดูไป เห็นคำไหนผิดก็แก้ให้ ให้นักเรียนลบแล้วเขียนใหม่ แต่บางคนก็อาจจะเล็ดลอดสายตาไปบ้าง ก็เดินดูไปเรื่อย ๆ อยู่ดีก็มีนักเรียนหญิงคนหนึ่งเดินมาหา แล้วก็มาถามว่า คำว่า รด ตัว ด หรือ ส ค่ะ เราก็บอกไป ว่า ด สะกดค่ะ ก็ผ่านไป แล้วเด็กนักเรียนหญิงคนเดิมก็มาถามอีก ถามว่าคำ.............เขียนยังไง เราก็สะกดให้ฟัง แล้วก็บอกไป หลังจากนั้นเธอก็เดินมาถามครูเรื่อยๆ เราก็เลยบอกไปว่า หนูลองสะกดเองดูซิคะ บางคำง่ายๆ หนูก็เขียนเองเลย คำยากๆ หนูค่อยมาถามครู แล้วเธอก็ตอบกลับครูมาว่า “ครูน้องเป๋นเด็กพิเศษหนา น้องเขียนบ่ได้ ครูต้องเขียนหื้อน้องดู” หรืมมมมมมม....นาทีนั้นคือ ไม่รู้ว่าพูดต่อว่ายังไง แล้วไม่รู้ว่าต้องรู้สึกอย่างไรด้วย ...หลายครั้งเคยคิดว่า นักเรียนบางคนชอบเอาความเป็นเด็กพิเศษของตนเองมาเป็นข้ออ้าง ในการเรียน การทำงานในห้อง แต่หลายครั้งก็คิดสงสารที่ในบางครั้งมันก็คงสุดความสามารถของเขาแล้วจริงๆ แต่เรื่องราวในวันนี้ ลองเอากลับมาคิดดูแล้ว ว่าบางครั้งเราก็ยังเข้าถึงเด็กไม่มากพอ เรายังไม่เข้าใจในบางเรื่อง บางความต้องการของเด็ก ไม่รู้สิแอบซีเหมือนกันกับสิ่งที่เจอในวันนี้ ก็คงต้องหาวิธีการแก้ไขกันต่อไป และที่สำคัญวันหลังครูคงต้องทำความเข้าใจในตัวนักเรียนของครูให้มากกว่านี้ -:(((