วันที่ 51 "ครู ครูร้องไห้เหรอ" (3 สิงหาคม 2559)

เดินทางมาครึ่งอาทิตย์ละ เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก เช้าวันนี้เป็นกิจกรรมการซ้อมพิธีเปิดงานกีฬาสีภายใน ของโรงเรียนบ้านริมใต้ ดูเด็กๆจะตื่นเต้นกับงานกีฬา คุณครูฝึกสอนก็เช่นกัน อยากทำหน้าที่ครั้งหนึ่งเคยร่วมกิจกรรมกีฬาสี ซ้อมเดินขบวนไป 2 รอบ กว่าจะจัดแถวกว่าจะเดินกันเสร็จ นักเรียนตัวน้อยๆก็เกิดอาการร้อนและก็งอแง ไม่อยู่นิ่ง ก็ได้บอกว่าทนเอา ถ้าพวกเราตั้งใจทำ ก็จะได้เข้าร่มเร็วๆ ครูก็ร้อนนักเรียนก็ร้อน หมดช่วงเช้าไปกับกีฬาสี

ช่วงบ่าย นักเรียนอยากจะลงไปซ้อมกีฬา อยากลงไปจัดเต้นท์สีของตัวเอง แต่ครูก็ยังอยากจะสอน จึงต้องเรียก ป.5/3 เข้าห้อง และตกลงกันเพราะวันนี้อาจารย์มานิเทศ เดินไปคุยกับ ป.5/4 เรื่องนิเทศ เพราะต้องนิเทศ ป.5/4 แต่ดูเหมือนเด็กๆจะไม่อยากเรียนแล้ว ใจคงลงไปอยู่ที่สนามนู้น ก็เลยเดินไปถาม ป.5/3 ใหม่ส่าจะให้นิเทศห้องนี้แทน เพราะ ป.5/3 เราก็ประจำอยู่ เด็กก็คงไม่มีปัญหา ที่ไหนได้โวยวายกันใหญ่เราก็เริ่มเครียดละ ถ้าสอนไปเด็กๆจะมีสามาธิ จะให้ความร่วมมือมั้ยนะ กลับไปหา ป.5/4 ใหม่ แล้วก็ตกลงตามเดิม ขอครูประจำชั้นให้ช่วยกันนักเรียนไว้ให้หน่อย นักเรียนคนไหนที่จำเป็นต้องลงไปซ้อมก็ให้ลงไปเลย กว่าจะลงตัว กลับมาสอน ป.5/3 แต่สีหน้าเราที่กังวล มีเด็กคนหนึ่งเห็นแล้วถามว่า "ครูร้องไห้เหรอ" นาทีนั้นแหล่ะจะร้องจริงๆแล้ว เลยทำใหบรรยากาศในห้องมันเศร้า เราเลยต้องเฮฮา ไม่อยากให้นักเรียนรู้สึกไม่ดี หยอกล้อกันบ้าง สร้างเสียงหัวเราะในห้อง กว่าห้องจะกลับมาสภาพเดิมก็เกือบหมดชั่วโมง การสอนเป็นไปตามแผน ห้องนี้ก็ถือว่าซ้อมมือก่อนออกรบจริง ถึงชั่วโมง ป.5/4 นักเรียนอยู่ในห้องครบทุกคน เริ่มปฏิบัติการตามแผน แต่เหตุใดไม่รู้เหงือเริ่มไหล สงสัยคงร้อน ฝนคงจะตกแน่ๆเลย ทุกอย่างในห้องเป็นไปตามแผน เวลาพอดี และแล้วก็ถึงเวลาที่จะอาจารย์แนะนำ อาจารย์ก็ให้คำแนะนำในการนำเข้าสฦู่บทเรียน โดยให้เปรียบเหมือนรายการโทรทัศน์ ให้นักเรียนเป็นผู้ชม ทำอย่างไรก็ได้ให้ผู้ชมสนใจเราตลอดเวลา การใช้เวลานานของขั้นกิจกรรม ที่ใช้นานจนเกินไป จนควบคุมชั้นเรียนไม่ได้ ขอบคุณข้อคิดดีๆจากอาจารย์โสภณ ค่ะ