วันวุ่นๆ ของคนทำงาน ???

วันนี้ (26 กรกฎาคม 2559) เวลา 12.07 น. ผมต้องนั่งอยู่ในห้องทำงานเพียงคนเดียว เพื่อคอยรับการประสานงานเรื่องต่าง ๆ จากผู้มาติดต่อราชการ เหตุที่ เพื่อน พี่ น้อง ต่างพากันออกไปหาอาหารกลางวันรับประทานนอกสำนักงาน กำลังนั่งอ่านข่าวทางอินเทอร์เน็ตเพลิน ๆ ได้ยินเพลงนี้เริ่มต้นแว่วเข้ามา "หนึ่งเจ็บนี้ใช้หนี้เธอ" ของวงพลอย จากสถานีวิทยุเพลงสตริงเก่า (กำลังฟ้องว่าตัวเองมีอายุ ซะแล้ว) และเมื่อมองออกไปบนท้องฟ้าทางทิศตะวันออก ตรงหน้าโต๊ะคอมพิวเตอร์ที่ผมนั่งทำงาน กลุ่มเมฆลอยละล่อง หลากสีสรร หลากอารมณ์ ทุกสรรพสิ่งล้วนเคลื่อนไหว ไม่หยุดนิ่ง จะทุกข์ จะสุข ย่อมอยู่ที่จิตของเราจะเลือกสรร หมู่ธงทิวประดับ สะพัดโบกตามแรงลม ใบไม้ไหวเผยิบ ไปมา ไฟแสงสว่างบางส่วนในห้องทำงานของผม ถูกปิดเพื่อการประหยัดพลังงาน (ที่สำคัญคือลดค่าใช้กระแสไฟฟ้า)

หลายครั้งที่ต้องนั่งทำงานยาวนานต่อเนื่อง เพื่อให้งานแต่ละเรื่องสำเร็จลงไปให้ได้ บางทีก็นึกท้อถอยนะครับ แต่มองถึงภาพสุดท้ายแล้ว งานมันต้องสำเร็จ นั่นเป็นแรงจูงใจที่ต้องอดทน พยายามลากตัวเองให้ถึงจุดหมายให้ได้ ลักษณะของการทำงานที่ต้องรับผิดชอบเพิ่มขึ้นตามตำแหน่งหน้าที่ ทำให้ได้ข้อคิดกับตัวเองเหมือนกันว่า คนที่อยู่สูงกว่าคนอื่น ทำมากกว่าคนอื่น จำเป็นต้องรู้จักการทำเป็นคนตาบอด หูหนวก และเป็นใบ้ (ลิงสามตัว ไงครับ) ให้สอดรับกับสถานการณ์ ไม่ว่าจะดี จะร้าย จะอย่างไร งานที่ทุกคคนทำคือบทบาทสมมุติ ที่สังคมกำหนดให้เป็นไป ซึ่งจะยุติได้ ต่อเมื่อตัวเราเลือกที่จะออกด้วยการเกษียณอายุการทำงาน หรือลาออก ฯลฯ โชคดีทุกคนนะครับ คนทำงาน ทุกๆ ท่าน