๔๒๗. จดหมายถึง..คุณมะเดื่อ
หลายต่อหลายครั้งที่ผมมักคาดหวัง ว่าโรงเรียนจะต้องเป็นแบบนั้น โรงเรียนจะต้องเป็นแบบนี้ คาดหวังจะ.. มี.. คาดหวังจะ..ได้.. คาดหวังจะ..เป็น.. และคาดหวังไปต่างๆ นานา เพราะเชื่อว่า นั่นจะนำมาซึ่งความสุขในการทำงาน.. โดยลืมมองถึงสภาพความเป็นจริง.. ลืมมองถึงความเป็นไปได้ ว่าสิ่งที่ผมคิด สิ่งที่ผมคาดหวัง มันเกินความสามารถของผมหรือไม่ หรือมันไกลจากความเป็นจริงเพียงไร....
อาจเป็นเพราะผมอยู่โรงเรียนขนาดเล็กนานถึง ๑๐ ปี จนมองงานออก และมั่นใจตนเองเกินไป ว่า..ผมไม่ได้ทำเพื่อตัวเอง..ไม่ได้ทำผลงานเพื่อเลื่อนซีเลื่อนระดับ การทำงาน ให้เด็กอ่านออกเขียนได้ ในอาณาจักรเล็กๆ ไม่น่าจะมีอะไรยุ่งยาก...ความจริงก็เป็นเช่นนั้น..
แต่..พอมีครู(ผู้มากด้วยความรู้ความสามารถ) ย้ายออกไป เพื่อบรรจุเป็นครูผู้ช่วย..ผมกลับหวั่นไหว กว่าจะเรียกขวัญ และกำลังใจ..กลับคืนมา กินเวลา เกือบ ๔๘ ชั่วโมง..ด้วยเหตุผล ๒ ประการ ที่ผมบอกตัวเอง...ก็เคยเจอแบบนี้ รู้อยู่แล้ว ยังไม่ชินอีกเหรอ ทำไมไปยึดมั่นถือมั่น และ สิ่งที่เกิดขึ้นมันอยู่เหนือการควบคุมของผม เมื่อเราควบคุมปัจจัยไม่ได้ ก็ต้องปล่อยไป คงไว้ซึ่งความยินดี เมื่อครูดีของเรา....ประสบความสำเร็จในชีวิต
ผมไม่ได้ติดต่อพี่..มานานมาก..ไม่อยากแก้ตัว เพราะจริงๆแล้ว พี่มะเดื่อเข้าใจดี ว่าผมทำงานหลายหน้าที่ เพิ่มงานพิเศษอย่างสนุกสนานในวันเสาร์อาทิตย์..ส่วนวันธรรมดา ผสมผสานงานนโยบายให้ไปรอดและปลอดภัย ล่าสุด..คุยกับพี่ เรื่องลดเวลาเรียน เพิ่มเวลารู้ ขอแผนจากโรงเรียนดีศรีตำบล เขามาดู ตั้งใจว่า จะลอกเลียนแบบ เพราะบริบทใกล้เคียงกัน ปรากฏว่า เขาทำดีเกิน ผมทำแบบเขาใม่ได้ เลยต้องหันมาเชิดชู..เพลงพื้นบ้านแทน...พี่คงไม่ว่าอะไรผมนะครับ
วันนี้..ครูไปรับนโยบายกลับมาบอกว่า...โรงเรียนขนาดเล็กใช้ DLTV โรงเรียนขนาดกลางและใหญ่ ใช้ DLIT.. แต่ ณ วันนี้ ผมกลับคิด แบบเดิมๆ DLIT ก็มีประโยชน์กับโรงเรียนเล็กๆ ถ้ารู้จักใช้ พี่มะเดื่อ...ช่วยแนะนำผมด้วย..นะครับ เพราะพี่เป็นถึงวิทยากรเรื่องนี้ ในระดับชาติ ส่วนผมไม่มีความรู้เรื่องนี้เลย ไม่รู้จะเริ่มอย่างไร ไม่รู้จะไปค้นคว้าที่ไหน จุดหมายปลายทาง ถ้าได้เข้าถึงคลังข้อสอบ ป.๑ ถึง ป.๖ ด้วยแล้ว ผมคงทำงานพัฒนาคุณภาพได้ง่ายขึ้น..ขอรบกวนพี่ด้วยนะครับ
พี่มะเดื่อครับ ตอนนี้..ผมเป็นครูประจำชั้น ป.๓ – ๔ ครับ ตั้งใจว่า จะใช้ DLTV ควบคู่ DLIT ไปด้วยกัน อุปกรณ์มีพร้อม ยังขาดแต่ทักษะและประสบการณ์ของผมเท่านั้น
สุดท้ายนี้..ผมกราบขอบพระคุณ ที่พี่แนะนำการเขียนให้แก่ผม ชักนำผมเข้าสู่วงการโกทูโนว์ จนถึงวันนี้ ผมมีผลงานที่เขียนบันทึก(บทความสั้น) ทุกวัน เกือบ ๗๐๐ เรื่องแล้ว ครับ ถ้าไม่มีพี่ คงไม่มีวันนี้ และถ้าไม่มีคนอ่าน.. ผมก็คงไปไม่เป็นเหมือนกัน..ขอบคุณพี่มะเดื่อมากนะครับ
ชยันต์ เพชรศรีจันทร์
๒๓ กรกฎาคม ๒๕๕๙
ความเห็น (2)
หวัดดีท่าน ผอ.คนเก่ง
ก่อนตอบจดหมาย
ขอให้รับ " ส้มมะงั่ว" ของฝากจาก
ตลาดการค้าชายแดนไทย - เมียนมาร์
ณ ด่านสิงขร เมืองสามอ่าว
ไปก่อนละกัน ๕๕๕๕๕๕
ขอบคุณครูมะเดื่อที่ทำให้เรามีผอ.ชยันต์ใน GotoKnow ที่ทำให้เราได้ชื่นใจกับคนขยัน ตั้งใจทำงาน สร้างความเข้มแข็งให้กับรากฐานของสังคม อย่าท้อนะคะ มีกำลังใจส่งมาให้เสมอค่ะ