วันนี้จะขออนัญาตเขียนบันทึกเป็นอาทิตย์ของอาทิตย์ที่ผ่านมา เพราะฉันไม่ค่อยได้ทำอะไรนอกจากหน้าที่การสอนของตัวเองและเรื่องส่วนตัวที่ยิ่งใหญ่พอๆกับการสอน อาทิตย์นี้เข้าออกมหาวิทยาลัยเป็นว่าเล่น จากโรงเรียนไปมอ จากมอไปโรงเรียน ดังนั้นกิจกรรมในโรงเรียนส่วนมากจะเป็นเรื่องการสอน
ยอมรับว่าอาทิตย์นี้เป็นการสอนที่ฉันสอนไม่มีสมาธิ เป็นอาทิตย์ที่คิดว่าหนักที่สุดในการสอนตั้งแต่วันแรกจนถึงวันนี้ ฉันไม่มีกำลังใจที่จะสู้กับอะไรทั้งนั้น ทั้งเหนื่อย ท้อ ล้า ร่างกายมันไหวแต่ใจไม่ไหวแล้วจริงๆ ทุกอย่างที่วางแผนไหวก่อนวันหยุดยาวของฉันได้หายไป
ทุกคนอาจสงสัยว่าฉันกำลังพูดถึงอะไร นั่นดิ ฉันกำลังพูดอะไร หลายๆ อย่างฉันเพิ่งเข้าใจว่ามีไม่มีกี่คนที่จะเข้าใจเรา ที่เราสามารถพูดได้ทุกเรื่อง เหงา ท้อเมิ่อไรก็โทรหา แต่ทุกวันนี้เหมือนฝันไปและเป็นฝันร้ายที่ฉันอยากจะให้มันผ่านไป
ทุกครั้งที่ฉันบอกตัวเอง ไม่ให้คิดเรื่องนี้ต่างคนต่างมีหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบ ทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุด แต่ใครจะไปทนไหว แม่ทั้งคนไม่ให้คิดได้ไง
ตอนนี้ขาดแม่ แม่ไม่ได้ตายจากแต่แม่ก็ไม่ได้อยู่ด้วยกันเหมือนเดิม ตั้งแต่เกิดมาเรามีท่านที่คอยชมเรา ด่าเรา ว่าเรา เป็นคนที่เราเถียงท่านแต่ไม่เคยโกรธและที่สำคัญเป็นคนที่รักเราและเรารักมากที่สุด เป็นคนที่ทุกครั้งเราท้อหรือเหนื่อยแค่โทรหาแล้วฟังเสียงบ่นผ่านโทรศัพท์มันก็ทำให้กำลังกลับมาทำให้เรารู้้ว่าเราสู้เพื่ออะไร แต่วันนี้เราไม่สามารถโทรหาแม่ได้ ได้แต่ส่งความคิดถึง บางครั้งก็ส่งผ่านคนอื่นๆไปให้ เราไม่มีเวลาให้แม้แต่แม่เลย บางครั้งก็น้อยใจตัวเองว่าทำไมต้องมาอยู่ตรงนี้ด้วย ทั้งที่ควรอยู่ตรงนั้นเวลานี้ >>> ฉันไม่เคยบอกรักแม่ ไม่เคยกอดแม่ <<< แต่มาวันนั้นฉันต้องบอกรักแม่ผ่านโทรศัพท์โดนมีกระจกกั้นระหว่างเราไว้ มันเป็นอะไรที่แย่มาก แย่กว่าการที่อนนักเรียนแล้วนักเรียนสอบตกอีก
ไม่ได้เล่าเพื่อให้สงสาร ไม่ได้เล่าเพื่อให้อาจารย์ผู้ตรวจ Gotoknow เห็นใจในการไม่หักคะแนนการเขียนเป็นอาทิตย์แบบนี้ อต่อาทิตย์ฉันไม่มีอะไรในชีวิตประจำวัน เหตุการณ์ต่างๆ ไม่มีจริงๆ สมาธิทำงาน สมาธิสอนยังไม่มีเลย ฉันเคยคิดนะว่า จะอะไรนักหนากับเรื่องแค่นี้ แต่พอเจอกันตัวเองเข้าใจเลยว่า มันยืมไม่ได้ มันเหมือนตายทั้งเป็น เหมือนกำลังยืนอยู่ เดินอยู่ก็มีคนมาตัดขาเรา ไม่ให้เราสามารถเดินต่อได้
จากเรื่องของเราในอาทิตย์นี้ ขอให้คนที่อ่านได้ตระหนักในสิ่งที่มีอยู่ ดูแลท่านให้มากๆ ใครไม่เคยบอกรัก ไม่เคยกอดท่านขอให้ทำซะนะ เดียวมันจะไม่มีโอกาส สำหรับฉัน ฉันรอโอกาส ฉันรอความหวัง แม้ว่ามันจะเกือบเดือนแล้วก็ตาม
ขอโทษท่านผู้อ่านที่ไม่เกี่ยวกับการสอน แต่มันเป็นเหตุการณ์หนึ่งในชีวิตนักศึกษาฝึกสอนที่ฉันได้เจอและคิดว่าหนักที่สุดในชีวิตแล้ว
อย่างไร ... ก็ลองพยายามหาจุดโฟกัสระหว่างวันดูครับ
เขียนแค่วันละเรื่องเดียวพอ ...
จะสู้ต่อ หรือ จะท้อถอย ดี ;)...
ค้นหาตัวเองให้เจอ