สายตาที่ภาคภูมิ

เรื่องเล่า

ชื่อเรื่อง สายตาที่ภาคภูมิ

ครั้งหนึ่งในอดีตสมัยช่วงกำลังศึกษาอยู่มัธยมศึกษาปีที่ 5 ผมได้ศึกษาอยู่โรงงเรียนกาฬสินพิทยาสรรพ์ ซึ่งเป็นโรงเรียนประจำจังหวัดและอยู่ในตัวเมืองกาฬสินธุ์ แต่ส่วนตัวของผมเป็นคนในตัวเมืองกาฬสินธุ์แต่ได้ไปอาศัยอยู่กับลุงซึ่งมีสถานะเป็นพ่อบุญธรรมที่ อำเภอยางตลาด ซึ่งห่างออกจากตัวเมืองกาฬสินธุ์ประมาน 30- 40 กิโลเมตร ช่วงเวลาตอนเช้าพ่อก็จะมาส่งที่หน้าโรงเรียนทุกเช้า แต่ช่วงตอนเย็นเวลาเลิกเรียนได้เวลากลับบ้าน บางที่พ่อก็จะเลิกงานช้าจึงทำให้ผมจะต้องนั่งรถสองแถวกลับบ้านที่อำเภอยางตลาด หรือเป็นที่รู้จักกันว่า “รถขาว” เนื่องจากรถสองแถวสายนี้เป็นสีจาว ในเย็นวันหนึ่งเวลาสักประมาน 18.00 น ผมก็ได้ทำการขึ้นรถสองแถวกลับบ้าน ในช่วงขึ้นไปตอนแรกผมก็ได้นั่งฝั่งขวา ของตัวรถและเป็นช่วงที่เด็กนักเรียนหรือพ่อค้าแม่ค้าที่เข้ามาขายของกลับบ้านพ่อดี เมื่อผมได้ขึ้นไปนั่งบนรถขาวได้สักพักก็มีแม่ค้าขายกะหรี่ปับ ขึ้นมาบนรถแต่บนรถนั้นมีคนนั่งเต็มกันหมดแล้ว และท่าทีของแม่ค่าคนนี้ก็ดูอ่อนแรงและเหนื่อยล้ามาก ผมจึงตัดสินใจลุกขึ้นให้แม่ค้ากะหรี่ปับคนนั้นมานั่งแทน และเมื่อผมกวาดสายตามองไปรอบๆคนที่นั่งยุบนรถที่มีทั้งนักเรียนและผู้ใหญ่ ทุกคนมองมาที่ผมและผมรู้ศึกถึงสายตาทุกคู่ที่มองมาที่ผม โดยไม่ต้องแสดงสีหน้าท่าทางออกมาเลยแม้แต่น้อย ในสายตาทุกคู่ที่มองมาบ่งบอกกับผมว่า ในสิ่งที่ผมทำมันเป็นสิ่งที่ถูกต้องและเป็นสิ่งที่สุภาพบุรุษที่อยู่ในชุดนักศึกษาควรทำ มันเป็นทั้งความภาคภูมิใจในฐานนะที่เราเป็นผู้ชายและมันภาคภูมิใจในฐานะที่เราใส่ชุดนักเรียนด้วย

[แผ่นดิน]

ค่าโดยสารจากโรงเรียนถึงบ้านกี่บาท ครับ

รถโดยสารมีมนต์เสน่ห์เสมอ หลากคน หลากวัย หลากอาชีพ มีเรื่องเล่ามาแบ่งปันสื่อสารกันและกัน

ชื่นชม ครับ