ความทรงจำที่ไม่มีวันลืม

วันที่ 5 กรกกาคม 2559 โบได้มีโอกาสไปทำโครงการชื่อ สุจิปุลิ ที่โรงเรียนวังบัวสามัคคีวิทยา

เป็นอีกหนึ่งวันที่ต้องตื่นตั้งแต่เช้าเพื่อไปจัดสถานที่ สำหรับจัดโครงการและเป็นวันที่ฝนตกหนักมากๆ แล้วโบต้องเอาลำโพงไปให้ทันเวลาด้วย เวลา7 โมงแล้วฝนยังตกปรอยๆอยู่เลย โบกลับเพื่อนอีกคน เลยตัดสินใจขี่รถมอเตอร์ไซต์ตากฝนและแบกลำโพงเพื่อนไปให้ทันเวลาเปิดงาน เป็นการเดินทางที่ค่อยข้างลำบากนิดนึง ถนนในหมู่บ้านค่อนข้างแฉะและเต็มไปด้วยโคลน -.- พอไปถึงเหมือนลูกหมาตกน้ำมาเลย แต่ก็ยังดีเพราะมาทันเวลาพอดี

ในการทำกิจกรรมร่วมกับน้องๆเป็นไปได้ดี เด็กๆส่วนใหญ่จะสนุกสนานและโบได้เห็นถึงเสียงหัวเราะ และใบหน้าที่ยิ้มแย้มสดใสแบบไร้เดียงของเด็กน้อย พวกเราได้หยอกล้อเล่นกันไปมาอย่างสนุกสนาน เพื่อนผู้ชายก็ได้เล่นฟุตบอล วอลเล่บอลกะน้องๆเล่น ส่วนน้องผู้หญิงก็เรียกร้องอยากให้พี่มาเล่น มอญซ่อนผ้าด้วยเป็นภาพที่น่าประจำใจเหมือนได้ย้อนไวเด็กมากๆ กี่10ปีมาแล้ว ที่ไม่ได้จดจำและเห็นภาพแบบนี้

เหมือนย้อนรอยตัวเองตอนเป็นเด็กเลยคะ พอถึงตอนบ่ายถึงเวลาเข้านอนของน้องๆอนุบาลโบก็ได้ไปส่งน้องๆให้คุณครู น้องๆงอแงกันใหญ่เลยสงสัยอยากจะเล่นต่อ 55 และเราก็ได้ดำเนินกิจกรรมต่อไปนั่นคือ พัฒนาโรงเรียน เราก็จะพากันทำความสะอาดโรงเรียนกัน แต่ที่เกิดขึ้นคือท่อน้ำประปาของโรงเรียนดันแตกเพื่อนๆผู้ชายต่างก็ช่วยกันโดยวิ่งหาไม้กับผ้ามาอุดท่อน้ำไว้ พากันเปียกหมดเลยและเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ พอถึงเวลาจะกลับ โบกับเพื่อนๆต่างพากันมองหน้ากัน เหมือนเรารู้ๆกันว่าพวกเรารู้สึกกันยังไง จนพิธีปิดเสร็จ

มีน้องผู้หญิงคนนึงเอ่ยปากบอกว่า “พวกพี่ๆมาหาพวกหนูอีก ได้มั้ยคะ หนูไม่อยากให้พี่ๆกลับเลย”

โบถึงกับอึ้งกับคำพวกเหล่านี้แบบบอกไม่ถูก ไม่คิดว่าน้องๆจะเข้ากับเราและเปิดใจให้เราถึงขนาดนี้ พอพิธีปิด พวกเราก็พากันเก็บของ โบก็ยกลำโพงไปที่รถมอเตอร์ไซต์กะเพื่อน เพราะต้องแว๊ นน กลับกัน แต่ที่เห็นคือ มีเด็กผู้หญิง 5 คนยืนรออยู่แถวๆรถ

โบเลยถามไปว่า '' อ่าวยังไม่พากันกลับบ้านกันหรอ'' น้องตอบว่า “พวกหนูรอพี่ๆอยู่คะ พี่คะ หนูขอหอมแก้มพี่ทั้งสองคนได้มั้ยคะ''

โบกับเพื่อนนี่พูดไม่ออกเลยอ่ะ เลยตอบไปว่าโอเคตามนั้นโบก็ได้หอมกลับคืนแล้วน้องๆก็ลุมกอดกันใหญ่เลย ดูเหมือนนิยายน้ำเน่าเลยเนาะ พอเราลากันเสร็จ ความรู้สึกมันบอกไม่ถูกเลยไม่คิดว่าตัวเองจะรู้สึกอะไรแบบนี้ โบบอกน้องว่ารีบกลับบ้านได้แล้วเดี๋ยวแม่ด่านะ น้องไม่ยอมกลับ ไม่ยอมเดินหันหลังให้เรา โอเคงั้นโบเลยตกลงกับเพื่อนว่าเราต้องกลับแล้วแหละ พอโบขี่รถมอไซต์ออกจากโรงเรียน หันไปมองด้านหลัง ภาพที่เห็นคือเด็ก ผู้หญิง 5 คนได้วิ่งตาม

เป็นภาพที่โบจะจดจำไปตลอดคะเพราะมันไม่สามารถแลกมาด้วยการทำเพื่อคะแนน แต่สิ่งที่ได้วันนี้คือการที่เราใช้ใจเพื่อแลกกับใจ และความรู้สึกที่ดีที่ได้กลับคืนมา ^^