ทะเลใจ

ชีวิตทุกชีวิตมีค่ามีความหมาย ทุกชีวิตมีความสำคัญ สิ่งสำคัญที่ทำให้คนเราสามารถดำรงชีวิตอยู่ได้ ก็คือหัวใจที่ดี ดังนั้นการดูแลหัวใจคนไข้ให้ดีที่สุดก็คือหน้าที่ของพยาบาลอย่างเรา ดังนั้นไม่ว่าจะต้องพบเจอกับอุปสรรคมากมายขนาดไหน เราก็จะฝ่าฟันและดูแลหัวใจของคนไข้ให้ดีที่สุด เพราะหัวใจของคนไข้ 1 คนมีความสำคัญต่อหัวใจของคนอีกหลายคนเขาเป็นลูกของพ่อแม่ เป็นพี่ของน้อง เป็นสามีของภรรยา เป็นพ่อของลูก เป็นเพื่อนของมิตรสหายและอีกมากมาย ดังนั้นจำเป็นอย่างยิ่งที่พยาบาลจะต้องเป็นผู้เสียสละทั้งร่างกาย จิตใจ เวลาถึงแม้จะพบเจอกับความเสี่ยงมากมายแค่ไหน แต่หัวใจสำคัญของพยาบาลคือทุกชีวิตปลอดภัย ดังนั้น ความปลอดภัยของทุกคนคือหัวใจสำคัญของพยาบาล

กลางดึกของค่ำคืนที่แสนสุข เสียงฝนตกพร่ำๆ สายฝนกระทบหลังคากระเบื้องเสียงดังเปาะแปะ เบาๆ สบายๆ ชวนให้หลับฝันดี ช่างชุ่มฉ่ำ สดชื่นเหมือนกำลังนอนอยู่ในบึงที่เต็มไปด้วยดอกบัวบานสะพรั่ง ช่างสดชื่นและมีความสุขอะไรปานนั้นแต่แล้ว “ ท่านกำลังเข้าสู่บริการรับฝาก...หัวใจ”เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ทำให้สะดุ้งตื่นจากภวังค์ เสียงใสๆเจื้อยแจ้วมาตามเสียงโทรศัพท์“พี่ๆ มีเคสรีเฟอร์ค่ะ ด่วน Acute MI ค่ะ”หลังสิ้นสุดปลายสาย ความงัวเงียก็หายไปในบัดดล รีบสะดุ้งกระโดดลงจากที่นอน โครม คราม ปึงปัง เสียงข้าวของตกหล่นหลังจากรีบวิ่งชนข้าวของตกระเนระนาด เพราะไฟสลัว ๆ ในห้อง ทำให้มืดมองอะไรไม่เห็น จนสามี พ่อ แม่ ต้องตกใจตื่นขึ้นมากลางดึกด้วย เหลือบมองดูเวลา เป็นเวลาตี 2ทุกคนในบ้านสอบถามว่าเป็นอะไร มีอะไรหรือเปล่าเสียงดังเชียว ข้าพเจ้าจึงตอบไปว่า ไม่มีอะไรค่ะพอดีมีรีเฟอร์คนไข้ฉุกเฉินเลยเร่งรีบนิดหน่อยพูดจบก็รีบเปิดประตูออกจากบ้าน มุ่งหน้าสู่โรงพาบาล ท่ามกลางสายฝนโปรยปรายหยดผ่านใบหน้าที่มีหมวกนิรภัยป้องกันไว้ ทำให้มองเห็นทางไม่ถนัดนัก แต่ข้าพเจ้าไม่มีเวลาที่จะใช้มือปาดน้ำฝน ตั้งสติ คิดอย่าง เดียวคือมุ่งหน้าสู่โรงพยาบาลเพื่อไปรีเฟอร์คืนนี้ ลมไม่แรง ฝนตกเล็กน้อยคงไม่เป็นไรข้าพเจ้าคิดในใจกลัวๆกล้าๆ เหมือนกันเพราะการนั่งเรือยามวิกาลนี่มันไม่ค่อยสนุกเลย ทะเลเรียบก็แล้วไปแต่ถ้าทะเลมีคลื่นก็หนาวๆ ร้อน ๆ เหมือนกันแต่คืนนี้ลมไม่แรงบนบกเงียบสนิทมีแต่สายฝน พระพิรุณโปรยปรายพอชุ่มฉ่ำ

ถึงโรงพยาบาลแล้วทุกอย่างเตรียมพร้อมทั้งผู้ป่วย อุปกรณ์และทีมงานคนไข้รู้สึกตัวดี อาการเจ็บหน้าอกทุเลาเล็กน้อย Pain score 1-2 คะแนน

เดินทางออกจากโรงพยาบาล ลงเรือ ทุกอย่างดูเงียบสงบ มีเพียงสายฝนโปรยปรายลงบนแผ่นน้ำเป็นละอองสีขาวกระจายไปทั่วท้องทะเล ท้องฟ้ามืดมิด ไม่มีคลื่นลมขณะเดินทางผู้ป่วยรู้สึกตัวดี ไม่มีเจ็บหน้าอก ไม่มีเหงื่อออกตัวเย็น สายลมพัดเบา ๆ กระทบผิวหนังรู้สึกเย็นยะเยือกฝนเริ่มตกหนักขึ้นตามระยะทาง คืนนี้ท้องฟ้ามืดมิดไม่เหมือนทุกครั้งจากที่เราเคยเดินทางรีเฟอร์กัน ปกติรีเฟอร์รอบดึก จะมีดวงดาวระยิบระยับเต็มท้องฟ้า หรือไม่ก็จะมีจันทร์เจ้าขาเป็นเพื่อนร่วมทางของเราคืนนี้มีเพียงแค่ พระพิรุณคอยเป็นเพื่อนร่วมทาง มองไปรอบตัวรู้สึกใจหาย

เดินทางมาครึ่งทางแล้ว ฝนเริ่มตกหนักขึ้น เรือเริ่มกระแทกแรงขึ้น เอ๊ะ ! นั่นแสงไฟอะไรแว๊บ ๆ เหมือนมีคนมาถ่ายรูป โห!นางเมขลาล่อแก้ว มาแล้วทุกอย่างรอบตัวยิ่งมืดสนิท ฝนเริ่มตกหนักแบบไม่ลืมหูลืมตา มีนางเมขลาที่มาล่อแก้วเป็นระยะ ๆเรือโดนคลื่นซัด เสียงดังปัง ๆ กัปตันชะลอเครื่องยนต์สถานการณ์เริ่มตึงเครียด ไม่มีเสียงพูดคุย มีแค่พระพิรุณ ที่กระหน่ำเทลงมาอย่างหนักไม่ขาดสายพระพายเริ่มถาโถมเสียงดังหวีดหวิว โหยหวนชวนสยองยิ่งนัก นางเมขลาก็ขยันล่อแก้วเหมือนมีช่างภาพส่วนตัวมาถ่ายภาพอยู่ตลอดเวลาเรือโยกเยกไปมาเหมือนโดนเขย่าจากพระแม่คงคาที่ตั้งหน้าตั้งตารอรับเรือลำนี้มานานแสนนานเปรี้ยง !เสียงรามสูรขว้างขวานลงมาเปรี้ยง ๆ อยู่รอบ ๆ เรือลำน้อยเหมือนทุกอย่างมะรุมมะตุ้มเรือของเราราวกับว่าโกรธเคืองกันมานานแสนนานแล้วเราจะเอาไงกันต่อดี ไปต่อก็ไม่ได้ข้างหน้ามืดมนถอยกลับหลังก็ไม่ได้เพราะไม่รู้ว่าเราอยู่ตำแหน่งไหนของทะเลกัปตันหมดหนทางที่จะไปต่อ ดับเครื่องยนต์ เพื่อลอยลำรอดูเหตุการณ์ทุกคนมีชูชีพ ทุกคนได้แต่นิ่งเงียบรอดูการฟาดฟัน ถาโถมของธรรมชาติโดยที่เราไม่ สามารถทำอะไรได้เลยได้แต่นั่งขอพรในใจ ขอให้ทุกคนปลอดภัย เราเป็นคนดี เราทำดี เรากำลังช่วยเหลือคนไข้ทุกคนต้องปลอดภัย ข้าพเจ้าคิดในใจ“ตั้งสตินะค่ะทุกคน”ข้าพเจ้าเรียกสติของทุกคนที่กำลังกระเจิงกลับมา “เราต้องผ่านพ้นไปได้คนไข้เป็นอย่างไรบ้างค่ะ”ข้าพเจ้าหันมาคุยกับคนไข้พร้อมจับมือคนไข้บีบเบาๆเพื่อให้กำลังใจ“ไม่เป็นไรครับผมไม่กลัว ผมเป็นลูกทะเล ผมไม่เป็นไรครับหมอ มีหมออยู่ด้วยผมไม่กลัวครับ”ข้าพเจ้าคิดในใจและแอบอมยิ้มคนเดียว ดีใจที่คนไข้มั่นใจที่จะฝากชีวิตไว้กับเรา(แต่หมอกลัวนะค่ะฮาฮาฮา)นึกขำคนเดียว แต่ก็ได้แต่คิดว่า ด้วยบุญกุศล ผลจากความดีที่เคยทำมาคงช่วยนำพาทุกคนให้ปลอดภัย

เรือลำน้อยยังคงลอยแคว้งคว้างกลางทะเลซึ่งไม่รู้ว่าอยู่ส่วนไหนของทะเลภูเก็ต ข้างหน้าก็อะไรเรือจะโดนคลื่นซัดกระแทกเกาะ ชายฝั่งหรือกระแทกอะไรบ้าง ด้านหลังคืออะไรที่เห็นตอนนี้มีแค่พระพิรุณ พระพาย นางเมขลา ท่านรามสูรที่ยังกระหน่ำซ้ำเติมพวกเราอย่างไม่ขาดสาย ผ่านไปครึ่งชั่วโมงแล้วที่พวกเราลอยลำอยู่ ปกติเราน่าจะถึงชายฝั่งนานแล้วเปรี้ยง!เสียงดังมาพร้อมกับทอร์ เทพเจ้าสายฟ้าฟาดลงมาจุดที่ใกล้เรือมาก ๆ จนรู้สึกแสบตาและรู้ถึงพลังความน่ากลัวและได้ใกล้ชิดเทพเจ้าสายฟ้าที่สุดในชีวิต สายฟ้าฟาดจากฟ้าสู่ทะเล แสงสว่างวาบไปทั่วท้องทะเล ผืนน้ำสั่นสะเทือน นั่นเป็นเหตุการณ์ที่ทำให้สามารถมองเห็นทุกอย่างชัดเจนที่สุดพระเจ้าช่วย!ป่าโกงกาง อยู่ใกล้เราแค่2 เมตร นั่นหมายถึงคลื่นซัดเรามาเกือบชนป่า โกงกาง ทุกคนตกใจสุดขีด กัปตันรีบติดเครื่องยนต์ ถอยหลังออกมาเพราะสามารถมองเห็นแล้วว่าอีกแค่ 500 เมตรเราก็จะถึงท่าเรือบางโรงแล้วเรือได้พาพวกเรามาจนถึงฝั่งอย่างปลอดภัยด้วยอำนาจแห่งสายฟ้าที่ทำให้เราสามารถมองเห็นเส้นทางได้ทุกคนเปียกปอน......คนไข้ AcuteMIเป็นคนไข้ที่เร่งด่วนที่สุด เวลา และ ชั่วโมงเร่งด่วนแบบนี้แต่เรามาพบเจออุปสรรคทางธรรมชาติที่เราไม่อาจคาดเดาได้และหลีกเลี่ยงไม่ได้คนกลางทะเลแบบพวกเราเกือบสูญเสียดวงใจหลายดวงเกือบสูญเสียหลายชีวิต เราไม่รู้เหตุการณ์ล่วงหน้า รู้แค่เพียงว่าเราทุกคนต้องปลอดภัยต้องกลับไปหาคนที่เรารักให้ได้ในที่สุดทุกคนก็ปลอดภัยจริง ๆ ถึงโรงพยาบาลหน่วยรับโดยสวัสดิภาพด้วยความเปียกปอน

ส่งคนไข้เสร็จเรียบร้อย ถึงเวลากลับบ้านบอกลาคนไข้และญาติเรียบร้อยระหว่างทางฝนตกเล็กน้อย มาถึงท่าเรือบางโรง โอ้...พระเจ้า!ทะเลคลั่ง นี่มันอะไรกัน ท้องฟ้ามืดมิด พระพิรุณพระพาย นางเมขลาพ่อรามสูรทอร์ เทพเจ้าสายฟ้าพระแม่คงคาพวกท่านสามัคคีกันทำงานจังเลยนะคืนนี้ ท่านยังคงอยู่อย่างพร้อมเพรียงเพื่อรอเราข้าพเจ้าถามกัปตัน “เราจะกลับกันไหวไหม กัปตันไม่ไหวบอกได้นะไม่ต้องเกรงใจนี่ก็ใกล้สว่างแล้วคนไข้ก็ปลอดภัยแล้วเราหาที่พักแถวนี้รอสว่างก็ได้นะ”กับตันตอบอย่างมั่นใจ“กลับไม่ได้แน่ ๆ ครับพี่รอบนี้น่าจะหนักกว่าตอนขามารอให้สว่างดีกว่าครับ”สรุปว่าพวกเราต้องหาที่พักเพื่อนอนพักเอาแรงรอเวลาให้คลื่นลมสงบลง ได้ที่พักใกล้ ๆท่าเรือ ทุกคนนอนพักเอาแรงพร้อมเสื้อผ้าที่เปียกปอน2 ชั่วโมงต่อมาฝนเริ่มซาฟ้าเริ่มสว่างความสดชื่นของอากาศยามเช้าก็เข้ามาแทนที่คลื่นลมสงบแสงเรือง ๆ สีเหลืองทองเริ่มส่องผ่านหุบเขาสะท้อนทอดเงาเป็นประกายลงบนผืนน้ำช่างสวยงามยิ่งนัก นี่แหละที่เขาเรียกว่า ฟ้าหลังฝน

คนไข้ปลอดภัย ทีมรีเฟอร์ปลอดภัย กัปตันและลูกเรือปลอดภัย วันนี้หัวใจหลายดวงชีวิตหลายชีวิตที่รอดพ้นจากเอื้อมมือมัจจุราช เหตุการณ์วันนั้นจะยังคงอยู่ในความทรงจำของข้าพเจ้าตลอดไปอีกนานแสนนานไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้ เหตุการณ์ที่ต้องฝากหัวใจไว้กับทะเล ขอบคุณที่ข้าพเจ้าและทุกคนยังคงมีชิวิตอยู่เพื่อดูแลหัวใจอีกหลายดวงต่อไปเหตุการณ์ครั้งนี้เป็นบทเรียนครั้งสำคัญในชีวิต ทำให้รู้ว่าชีวิตมีค่ามากแค่ไหน ความเป็นความตายอยู่แค่เอื้อมทำให้เราดำรงชีวิตอยู่ด้วยความไม่ประมาท ทำให้เราเรียนรู้คุณค่าของชีวิตของตนเองและผู้อื่น รู้ว่าหัวใจแต่ละดวงนั้นสำคัญแค่ไหนทำให้เกิดคติประจำใจ “ทำทุกวันให้ดีที่สุด และทำให้ดีที่สุดในทุกวัน”เพื่อคนที่คุณรักและรักคุณ

hongyok