วันที่ 15 ตัวไม่ไปแต่ใจคิดถึง (6 มิถุนายน 2559)

​วันจันทร์นี้ ...ฉันไม่ได้ไปโรงเรียน

ด้วยปัญหาสุขภาพโรคกระเพาะถามหาคนที่กินข้าวไม่ตรงเวลา หรือปัจจัยต่าง ๆ นานา ซึ่งเกิดขึ้นในวันอาทิตย์ ส่งผลให้เช้าวันจันทร์ ดิฉันปวดท้องด้วยโรคนี้จนต้องลาโรงเรียน แต่ยังไม่วายเป็นห่วงงาน จึงส่งแผนการสอนและใบงานไปแทน และโทรแจ้งครูพี่เลี้ยงและครูฝ่ายวิชาการตามระเบียบ

บรรยากาศจากระเบียงหอยามอยู่คนเดียว

การฝากแผนการสอนของตนเองไปสอนนั้น ในใจหวั่น ๆ ว่าครูพี่เลี้ยงจะอ่านแผนของดิฉันแล้วเข้าใจไหม ครูพี่เลี้ยงจะใช้แผนของเราหรือเปล่า เด็กนักเรียนจะสงสัยไหมว่าเราหายไปไหน แต่ความห่วงทั้งหมดก็ต้องวางไว้กับอาการปวดท้อง และได้แต่ส่งใจไป

ตอนกลางวัน เพื่อนฝึกสอนจากโรงเรียนเดียวกันโทรมาถามไถ่อาการของคนป่วยอยู่หอพักคนเดียวว่าเป็นอย่างไรบ้าง และแจ้งข่าวดีให้ดิฉันว่าครูพี่เลี้ยงของดิฉันได้ซื้อพัสดุให้ใหม่ เห็นวางอยู่บนโต๊ะทำงาน เป็นลิ้นชักเก็บของ และตะกร้าวางเอกสาร 3 ชั้น พอได้ยินก็รู้สึกขอบคุณและดีใจ...ได้ครูพี่เลี้ยงดีมีชัยไปกว่าครึ่ง ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งค่ะ

เย็นวันนี้รู้สึกดีขึ้นมากแล้ว เพื่อน ๆ ได้แจ้งว่าหลังโรงเรียนเลิก จะมารับไปร่วมงานบำเพ็ญกุศลศพคุณพ่อของอาจารย์ที่เรารักและเคารพ ได้มีโอกาสพบปะเพื่อน ๆ และอาจารย์ที่เคยสอน และอาจารย์นิเทศบางท่าน จึงได้เข้าพูดคุยกัน แลกเปลี่ยนประสบการณ์กับเพื่อน ๆ และไปปรึกษาปัญหาต่าง ๆ กับอาจารย์ และท่านก็ได้รับฟัง ทำให้รู้สึกผ่อนคลายความเครียดที่เก็บไว้มานาน ได้มากมาย รู้สึกดีที่ได้พูดคุยกัน