เรื่องของเราให้เขาตัดสิน
หลายครั้งที่คนเรา ทะเลาะกันในหลายๆเรื่อง แล้วโยนความผิดให้กัน แทนการหันหน้าเข้าหากัน ร่วมกันคิด วิเคราะห์ เพื่อหาวิธีทางไปสู่เป้าหมายเดียวกัน ซึ่งยกตัวอย่างง่ายๆ เช่น มีถนน 2 สาย ที่จะนำเราไปสู่จุดหมาย สายแรก เป็นถนนลูกลัง ห่างจากเป้าหมาย 5 กิโลเมตร สายที่ 2 เป็นถนนลาดยางมะตอยอย่างดี ห่างจากเป้าหมาย 30 กิโลเมตร ท่านและทีมงานจะเลือกทางสายไหนในการเดินทาง ถ้าเลือกสายแรก จะต้องพบกับความลำบาก ทุรกันดาร แต่ถึงเป้าหมายเร็ว ถ้าเลือกสายที่ 2 จะพบกับคว่ามสะดวกสบาย แต่ถึงเป้าหมายช้า ซึ่งการเลือกเส้นทางแบบนี้ ผมเคยเลือกสายแรก แล้วทีมงานก็รุมว่าผม พาหลงทาง ทางแบบนี้จะไปในแหล่งชุมชนที่เจริญได้เหรอ ทางแบบนี้จะไปทันการเหรอ สุดท้ายผมก็พาทีมงานไปถึงเป้าหมายทันเวลาพอดี แต่เรื่องยังไม่ยุติแค่นั้น ทีมงานผมยังบ่นว่าผมพาหลงทาง แล้วถามบุคคลในเป้าหมายว่า "ถ้ามาตามทางลาดยางมะตอย จะใช้เวลาเท่าไหร่ จึงจะถึงตรงนี้" ได้คำตอบว่า "ท่านมาทางลูกลัง ถูกแล้ว ถึงจะไม่ค่อยสะดวกแต่ย่นระยะเวลาได้ ประมาณ 40 นาที เชียวหละ" สุดท้ายเรื่องก็ยุติลงด้วยคำพูดไม่กี่คำของประชาชนนอกทีมงาน
จึงเห็นได้ว่า เราๆ มีการยอมรับความคิดเห็นในทีมงานน้อย แต่ยอมเชื่อฟังและยอมรับข้อคิด หรือข้อเสนอจากบุคคลภายนอกมากกว่า "เรื่องของเรา ให้เขาตัดสิน"
ความเห็น (0)
ไม่มีความเห็น