ธรรมดาของจิตคิดตลอด
ตั้งแต่คลอดถึงตายไม่เคยหยุด
ความคิดเร็วเหมือนลิงยิ่งเร่งรุด
ท้ายที่สุดจุดไหนไม่เคยรู้
ความคิดเห็นเป็นสิ่งวิ่งเร็วมาก
เป็นเรื่องยากจะหยุดฉุดให้อยู่
คอยวิ่งวุ่นเวียนวนพ้นขอบคู
ไร้ประตูหน้าต่างขัดขวางใจ
วิ่งกลับไปในอดีตเกินกีดกั้น
ทั้งกลางวันกลางคืนฝืนมิได้
วิ่งไปหาอนาคตเหมือนรถไฟ
หรือกลับมากลับไปไม่หยุดจร
วิ่งไปหากิเลสเหตุวิบัติ
โทสะจัดขัดใจไม่หยุดหย่อน
ไปตามโลภราคะดั่งละคร
ไปตามหลงดงร้อนในฟอนฟืน
“หยุดคือตัวสำเร็จ” เหตุวิสุทธิ์
สมดั่งพุทธชี้นำทำให้ตื่น
หยุดอยู่กับปัจจุบันนั้นยั่งยืน
หยุดเชื้อฟืนหมดไฟไร้เปลวควัน
ตัวสติวิเศษเหตุวิมุติ
เพราะยิ่งหยุดนิ่งอยู่รู้สร้างสรรค์
สมาธิหยุดนิ่งยิ่งสำคัญ
ฝึกทุกวันทำไปยิ่งได้บุญ
โสภณ เปียสนิท
บันทึก 1 พค 2559
ไม่ได้อ่านกลอนนานเลยครับ
ขอบคุณมากๆครับ
คมคาย ขยายความได้เนียนครับอ.