วันที่ 8 พฤหัสบดี…ที่ครูไม่อยู่ (26/05/2559)

ป็นอีกหนึ่งวันที่ต้องดูแลนักเรียนชั้น ป.1 ตั้งแต่เข้าแถวจนถึงกลับบ้าน วันนี้ก็คงไม่ได้สอนในชั่วโมงที่ตนเองรับผิดชอบ เพราะต้องอยู่กับนักเรียน ป.1 ตลอดเวลา และยังคงใช้ข้อตกลงเรื่องการทำเวรเช่นเคย ซึ่งวันนี้เด็กๆก็กลัวการทำเวรซะเหลือเกิน จึงค่อนข้างไม่วุ่นวาย เช้าวันนี้ให้นักเรียนฝากเงินออมทรัพย์และดื่มนมก่อนเข้าเรียน และให้ฝึกคัดต่อไป เพราะเมื่อวานนักเรียนคัดไม่เสร็จ จนกระทั่งในชั่วโมงต่อไปก็มีคุณครูมาสอนคณิตศาสตร์ เพราะวันนี้ครูคณิตไม่ได้ไปแข่งทักษะ ฉันก็นั่งหลังห้องช่วยดูแลชั้นเรียน และตรวจงานของนักเรียน

ช่วงพักเที่ยงก็ให้นักเรียนกินข้าวและกลับมาแปรงฟัน ปกติจะเป็นครูพี่เลี้ยงที่ทำแบบนี้ แต่วันนี้ฉันเป็นคนทำ และวันนี้ฝนก็ตกลงมาในขณะที่เด็กๆกำลังแปรงฟัน ฉันจึงบอกให้นักเรียนว่าอย่าออกไปเล่นน้ำฝน และถามนักเรียนว่าทำไมครูถึงห้าม นักเรียนตอบว่าใครออกไปตากฝนจะเป็นหวัด ฉันก็แอบดีใจลึกๆเด็กๆรู้ แต่ก็เหมือนยังอยากจะไป ข้อตกลงช่วยคุณได้ ใช้ข้อตกลงอีกครั้งเรื่องการทำเวร นักเรียนก็อยู่ในห้องเรียนปกติ ก่อนจะเรียนชั่วโมงในตอนบ่ายก็ให้นักเรียนนั่งสมาธิ ทุกคนหลับตา บางคนหลับไปเลย ใช้เวลา 20 นาที จนกระทั่งมีคุณครูเข้ามาสอน จึงให้นักเรียนลืมตา เด็กสงบขึ้นเยอะ คงเป็นเพราะฝนตก บรรยากาศพาไป กิจกรรมต่อจากชั่วโมงที่ครูสอน ฉันสังเกตเห็นแล้วว่าเด็กชั้น ป.1 ชอบการฟังนิทานและการระบายสี วันนี้ฉันจึงเล่าเรื่องกากับหงส์ให้ฟังและให้นักเรียนวาดภาพกากับหงส์พร้อมระบายสี ตามจินตนาการ บางคนบอกว่าวาดไม่สวย แต่บางคนก็ภูมิใจและเอาผลงานมาอวดฉัน นี่แหละนะเด็ก เพราะเป็นเด็กจึงมีความสุขได้ง่ายๆจากเรื่องรอบๆตัว และแล้วคุณครูพี่เลียงก็กลับมาในชั่วโมงสุดท้าย ซึ่งเป็นชั่วโมงของลูกเสือ วันนี้ให้นักเรียนไปดูภาพยนตร์เรื่อง เมาคลี และจะมีการถามคำถามในครั้งต่อไปด้วย

จนกระทั่งเสียงกริ่งดังขึ้น ทุกคนก็เก็บกระเป๋า ทำความสะอาดห้องเรียนตามเวรและรายชื่อบนกระดาน ซึ่งวันนี้มีน้อยกว่าเมื่อวาน และเดินไปเข้าแถวเพื่อเตรียมตัวกลับบ้าน ในส่วนของฉันและครูพี่เลี้ยงก็ได้ช่วยกันทำความสะอาดห้องเรียนอีกหนึ่งรอบ และจะทำแบบนี้ในทุกๆวัน ครูบอกว่าเด็กก็ทำได้สะอาดเท่ากับความสามารถของเด็ก แต่อย่างน้อยเด็กก็ได้ฝึกทำแม้จะสะอาดไม่เท่าครูทำ ฉะนั้นคนเป็นครูจะต้องคอยดูแลและช่วยเหลือ รักษาความสะอาดของห้องด้วย ไม่ใช่ให้เด็กทำแล้วไม่สะอาดก็ปล่อยให้รกอยู่อย่างนั้น และนี่ก็เป็นภารกิจในวันนี้ กลับหอวันนี้คิดว่าคงจะสลบแต่ไม่ได้เลย ยังมีอะไรให้เคลียร์อีกเยอะ ที่ไหนได้นอนอีกทีตี 3 แต่ก็ยังดีกว่าไม่ได้นอน คิดไว้เสมอว่า นี่แค่เริ่มต้นเอง ทุกอย่างจะทำให้เราเข้มแข็งและแกร่งได้ อดทนนะ

*** ปล. ในขณะที่นั่งทำงานตอนกลางคืนคนเดียว มีความรู้สึกหนึ่งที่เกิดขึ้น นั่นคือ “ความคิดถึง” เพื่อนครูเป็นเลิศทุกคน ทุกคนก็คงจะทำสิ่งที่เหมือนๆกับฉันทำ (สังเกตได้จากจุดเขียวๆที่มีแต่ครูเป็นเลิศ) อยากให้ทุกคนอดทน ฟันฝ่า และต่อสู้กับปัญหาอุปสรรคที่พบเจอ แม้ไม่ได้เจอกัน แต่ทุกครั้งที่คิดถึง ยังรู้สึกได้ว่าเราก็ยังเดินไปด้วยกัน J ***

(ขอบคุณรูปภาพ จาก นายชนานันท์ กันทับ)