ครูเล็ก...แต่หัวใจทำไมใหญ่จัง ( 24 พฤษภาคม 2559)

สัปดาห์ที่สองของการฝึกสอนแล้ว ^___^

เช้านี้ตื่นสายนิดหน่อย หกโมงหกกว่าเลยจ้าาา อาบน้ำเสร็จก็เจ็ดโมงพอดี เดินไปโรงเรียนที่อยู่แสนใกล้ได้ทันสบายอยู่แล้ว 55 วันนี้วันจันทร์ ประเดิมวันแรกของสัปดาห์ มีสอนสามชั่วโมง เช้าหนึ่งชั่วโมง บ่าย สองชั่วโมงแล้วก็ต่อด้วย ลดเวลาเรียน เพิ่มเวลารู้จ้า

วันนี้ตอนเย็นคุณครูปรียานุช ศรีทัน หรือว่าครูเล็ก... ครูหัวหน้าฝ่ายวิชาการโรงเรียนสันป่าสักวิทยา นัดนิเทศการเขียนแผนการสอน และก็ถือว่าเป็นการปฐมนิเทศเล็กๆ ให้กับนักศึกษาฝึกสอน และคุณครูอัตราจ้างคนใหม่อีก 1 คน หลังจากที่นัดกันไว้ตั้งแต่สัปดาห์ก่อน แต่คุณครูท่านก็ ดูงานเยอะซะเหลือเกิน วันนี้เลยได้โอกาสดี ที่ท่านว่างตอนเย็นพอดี ก็พูดคุยกันอยู่หลากหลายเรื่อง ทั้งเรื่องการเขียนแผน ภาระงานต่างๆ ที่ได้รับมอบหมาย การปฏิบัติตนทั้งในโรงเรียนและการอยู่ร่วมกันในสังคมครู หรือสังคมภายนอก ก็มีโอกาสได้ดูตัวอย่างหลักสูตรที่คุณครูท่านออกแบบไว้ ทั้งคำอธิบายรายวิชา หน่วยการเรียนรู้ จนกระทั่งแผนการสอนที่ บอกได้คำเดียวว่าเป๊ะมาก!! ครูปรียานุชท่านทำของท่านไว้ได้ดีมากๆ จนแอบกังวลว่าแผนของเราจะได้สักครึ่งนึงของคุณครูท่านมั้ย หลังจากเรื่องต่างๆ ที่ได้มอบหมายและพูดคุยกันนั้น จบลง ตัวเราด้วยความที่อยากรู้และอดใจไม่ได้จริงๆ เลยเอ่ยปากถาม ว่า ทำไมทุกวันนี้ ครูถึงยอมทำงาน จนมืดค่ำ กลับบ้านหลังพระอาทิตย์ตกดินเกือบทุกวัน และเหนื่อยอย่างมากมายขนาดนี้ ทำไมไม่ให้ครูคนอื่นๆ หรือใครมาช่วยแบ่งเบาไปบ้าง ? ครูท่านก็ก้ตอบมาว่า มันเป็นงานที่เกี่ยวกับเอกสารที่ต้องลงรายละเอียด จะโยนให้คนอิื่นทำก็ไม่เหมือนทำเอง คุณครูท่านอื่นต่างก็มีภาระหน้าที่ของตนเองอย่างมากมายอยู่แล้ว ครุก็พูดต่อว่า หรือไม่การที่ครูจะขอความช่วยเหลือจากใครสักคนนึง เช่น ถ้าครูจะขอให้พวกเรา ช่วยงานอะไรครูสักอย่างนึง นั่นหมายความว่า มันจะต้องเป็นงานที่พวกเราได้เรียนรู้ในขณะที่ได้ช่วยครูไปด้วย ไม่ใช่ว่าครูจะโยนงานมาให้พวกเราเหนื่อยแล้วครูกลับสบายอยู่คนเดียวมันไม่ใช่ ครูก็พูดต่อว่า อย่างเช่นงานในวันนี้ ในชั่วโมงลดเวลาเรียน เพิ่มเวลารู้ ความจริงแล้ว ผอ. ไม่อยากให้ครูลงไปยุ่งเกี่ยวกับการจัดกิจกรรม เพราะครูเป็นคนจัดทำโครงการอยู่แล้ว แต่ครุก็อดไม่ได้ที่จะลงไปแชร์และเสนอความคิดเห็นกับคุณครูท่านอื่น เพราะอยากจะเสนอความเห็น และกิจกรรมที่ดีๆ ให้เด็กได้ทำ และทั้งๆที่ ก่อนที่จะถึงชั่วโมงกิจกรรม ครูก็มีสอนวิทยาศาตร์อยู่แล้ว แต่พอสอนเสร็จครูก็ต้องรีบวิ่งหาอุปกรณ์ มาให้นักเรียนทำกิจกรรม (กิจกรรมปั้นปัง ของชั้น ป.5-6) แล้วครูก็วกมาที่เรื่องงานในหน้าที่ หัวหน้าฝ่ายวิชาการต่อว่า พวกเราก็สังเกตดูสิว่ามีใครอยู่ในห้องนี้บ้าง ถ้าดูจริงๆ ก็มีโต๊ะครู พวกเราสามคน และก็อ้ายวุฒิ (ครูภาษาอังกฤษมาใหม่) งานอ้ายวุฒิทุกวันนี้ก็มีสอน สิบกว่าชั่วโมง แถมมาใหม่ อะไรหลายๆอย่างอาจจะยังไม่รู้ ตอนนี้ขอแค่วุฒิคิดหลักสูตร ที่เปิดใหม่ และทำแผนออกมาให้ดี แค่นี้ครูก็พอใจแล้ว เพราะงานเหล่านี้มันส่งผลโดนตรงกับนักเรียน นักเรียนต้องมาก่อน งานอื่นเอาไว้ภายหลังได้ เพราะทุกวันนี้ที่ครูทำ ผลตอบแทนมันไม้ได้อะไรมาก แต่ไม่รู้สิ ครูว่ามันมีความสุขนะ แค่เมื่อกี้หลังจากทำกิจกรรม ปั้นปัง เสร็จเด็กเดินผ่าน แล้วเอิ้น (ตะโกน) ใส่ครู "ครูคับม่วนดีคับ" "ครูคับผมกั๊ดต๊องม๊ด" .... ครูว่าแค่นี้มันก็น่าจะพอแล้ว....

ทุกวันนี้ครูจากการสังเกตดูอยู่ที่บ้านพักครู ที่บางวันก็อยู่ด้วยถึงเย็นบ้างไม่ถึงบ้าง ครูเล็กจะกลับบ้านเย็นถึงค่ำทุกๆวัน แล้วตลอดเวลาทั้งวัน ก็จะไม่มีเวลานั่งพักเลย งานโน่น นี่ จะเข้ามาตลอด บางวันหลายๆงานมาชนกันก็มี ถ้าจะพูดถึงอายุอานามจริงๆ อีกไม่กี่ปี ครูก็จะเกษีญนอายุราชการแล้ว.. คือเรียกได้ว่า อุทิศชีวิตให้กับการทำงานเลยก็ว่าได้....

แอบคิดเองเล่นๆ ว่าคงจะเสียใจมาก ถ้าในวันนี้ไม่ได้เอ่ยคำถามที่ถามครูแล้วจะได้คำตอบ ที่ไม่คิดว่า จะทำให้คนที่พึ่งจะฝึกสอนได้ แค่อาทิตย์เดียวก็ท้อซะแล้วอย่างเรา มีกำลังใจ และมีพลังในการฮึดสู้ได้ได้มากขนาดนี้ ขอบคุณการนิเทศในวัันนี้ ขอบคุณตัวเองที่พูดคำถามนั้นออกไป ของคุณคุณครูเล็กสำหรับคำตอบ และแง่คิดดีๆ และที่สำคัญ ขอบคุณหัวใจใหญ่ๆ ของครูที่ทำให้หนูมีแรงสู้ต่อไป .... ขอบคุณมากมายจริงๆ

-- เป็นกำลังใจให้ทุกคนนะคะ สู้ๆๆๆ เด้ออออ --

#ภาพบรรยากาศ ในโรงเรียน วันนี้ เอามาฝากกันค่ะ #